Ψηλορείτης: ΛΕΥΚΑ ΟΡΗ ή ΜΑΔΑΡΕΣ

Πέμπτη 22 Νοεμβρίου 2018

ΛΕΥΚΑ ΟΡΗ ή ΜΑΔΑΡΕΣ

ΛΕΥΚΑ ΟΡΗ ή ΜΑΔΑΡΕΣ

Του ορειβάτη Δακανάλη Μανόλη

Τα Λευκά Όρη είναι μια οροσειρά με συνολικό μήκος 50 και πλάτος 25 χιλιόμετρα, με υψηλότερη κορφή τις Πάχνες υψ.2453 μέτρα Άλλες κορφές είναι ο Τροχάρης 2402, η Σβουριχτή 2360, το Κάστρο 2218, Μέσα Σωρός 2397, Θοδωρή 2377, Ασκυφιανός Σωρός κλπ. Συνολικά έχει 50 κορφές πάνω από 2000 μέτρα και 55 κάτω από 2000 σε σχήματος κώνου οι λεγόμενοι σωροί. Στις βάσεις των κορφών σχηματίζονται μεγάλες δολίνες σε σχήμα ανεστραμμένου κώνου. Το μυστηριώδες και απόκοσμο αυτό τοπίο είναι μοναδικό στην Ελλάδα και στο Βόρειο Ημισφαίριο, χαρακτηρίζεται Ορεινή έρημος και Σεληνιακό τοπίο. Ονομάζονται Λευκά Όρη γιατί το με το πρώτο και τελευταίο φως της ημέρας, φαίνονται πράγματι λευκά.

Το ανάγλυφο του βουνού αποτελείται από ασβεστολιθικά πετρώματα, είναι πολύ άτσαλο, κακοτράχαλο και βαθιά ρυτιδιασμένο. Κοσμείται από απότομες χαράδρες οι οποίες σχηματίζουν 31 μεγάλα φαράγγια μεταξύ των οποίων της Σαμαριάς που είναι Εθνικός Δρυμός από το 1962 και από το 2010 αποτελεί μέρος του Παγκοσμίου Δικτύου Αποθεμάτων Βιόσφαιρας της UNESCO, της Αγίας Ειρήνης, Τρυπητής, Κλάδου, Αράδαινας, Ίμπρου, Καλλικράτη Ελυγιάς και άλλα. Υπάρχουν πολλά σπηλαιοβάραθρα και μάλιστα ένα από αυτά είναι το βαθύτερο της Ευρώπης. Αισθητή κάνουν την παρουσία τους τα οροπέδια του Ομαλού, του Ασκύφου, της Ανώπολης της Ταύρης, της Νιάτου και άλλα μικρότερα.

Στις απόκρημνες και κάθετες πλαγιές των Λευκών Ορέων φωλιάζουν γύπες, σκάρες ή κανναβοί, χρυσαετοί, γυπαετοί ή κοκαλάδες και πολλά άλλα αρπαχτικά πουλιά. Στο Πανευρωπαϊκού κάλλους φαράγγι της Σαμαριάς ενδημεί ο αίγαγρος το κρι-κρι ή αγρίμι της Κρήτης. Η πλούσια χλωρίδα αποτελείται από διάφορα είδη φυτών πολλά από τα οποία είναι ενδημικά. Κυριαρχεί η μαλοτήρα ή τσάι του βουνού, που φύεται πάνω από τα 1100 μέτρα, ο δίκταμος ή έρωτας ενδημικό των βουνών της Κρήτης. Οι μελέτες έχουν δείξει, ότι σχεδόν η μισή χλωρίδα της Ορεινής Ερήμου δεν συναντάται πουθενά αλλού.

Στις 11 Νοεμβρίου 2018 είκοσι πέντε ορειβάτες του Ορειβατικού Συλλόγου Μοιρών με αρχηγό τον γράφοντα, από το χωριό Ανώπολη με 4Χ4 αυτοκίνητα ανηφορήσαμε για τα κεντρικά Λευκά Όρη. Ο δασικός δρόμος ελίσσεται μέσα σε δάση τραχείας Πεύκης, την οποία διαδέχεται ένα μοναδικό κυπαρισσόδασος με πρίνους και σφεντάμια που φτάνει μέχρι το δασόριο.

Στα κεντρικά Λευκά όρη σχηματίζεται ένα χαρακτηριστικό υψίπεδο που αρχίζει από τη θέση «Αμμουτσερά» στα 1800 μέτρα και καταλήγει στη θέση «Λαγκωνιά» 2100 μέτρα υψόμετρο, με πετρώματα διαφόρων αποχρώσεων, όπως μαύρα, άσπρα, στο χρώμα της σκουριάς, κίτρινα κλπ.

Από τη θέση «Λαγκωνιά» πήραμε ένα ανηφορικό μονοπάτι, που ελίσσεται πάνω στη μαδάρα. Ο ουρανός ήταν πολύ μπουκωμένος με χαμηλές νεφώσεις, ενώ η θερμοκρασία βρίσκονταν σε πολύ χαμηλά επίπεδα κατάλληλη για ορειβασία.

Τη βραδιά μας περάσαμε στον όμορφο Αι Γιάννη των Σφακιών (υψ790μ) στον ξενώνα «Αλώνια». Ζήσαμε μια φανταστική, ζεστή, ονειρεμένη βραδιά σε ένα φιλικό περιβάλλω με μοναδικά τοπικά εδέσματα. Θα ξαναπάμε και άλλες φορές.

Μια ανάσα πριν από την κορφή συναντήσαμε το πρώτο λίγο χιόνι της χρονιάς, με το οποίο παίξαμε χιονοπόλεμο. Η θέα από την κορφή ήταν φανταστική και το αχόρταγο μάτι μας δεν προλάβαινε να σαρώνει αμέτρητες κωνικές κορφές. Το θέαμα αυτό προκαλεί φόβο και δέος στον κάθε ορειβάτη, που θα βρεθεί στις αφιλόξενες αυτές βουνοκορφές του βουνού. Εκεί πάνω βρεθήκαμε σε ένα αλλιώτικο κόσμο και ζήσαμε ένα ασυνήθιστο όνειρο που δεν περιγράφεται με λέξεις. Γευματίσαμε πάνω στην κορφή με πολύ κρύο και φωτογραφηθήκαμε αρκετά.

Την ώρα που αρχίσαμε την κάθοδο της επιστροφής ακολουθώντας το ίδιο δρομολόγιο, το βουνό καλύφτηκε από πυκνή αχλή, η οποία μας χάιδευε τα πρόσωπα. Τελικά ο καιρός ήταν πολύ φιλικός μαζί μας.

Διανύσαμε 8 χιλιόμετρα και μας πήρε συνολικά 4 ώρες ευχάριστης πορείας. Οι εμπειρίες που αποκομίσαμε ήταν μοναδικές.-