Σελίδες

Τετάρτη 11 Ιανουαρίου 2012

Ο ΜΥΘΟΣ ΤΩΝ ΣΚΟΥΛΑΔΩΝ




                      MYΘΟΣ  ΤΩΝ  ΣΚΟΥΛΑΔΩΝ

                              Του Δακανάλη Μανόλη πρώην Αγρονόμου


      Οι Ανωγειανοί έχουν δημιουργήσει διαχρονικά  ένα ιδιότυπο πολιτισμό και εκφράζεται πολύμορφα, στη μεγάλη τους φιλοξενία, στο χιούμορ, στον αυτοσαρκασμό, στη μυθοπλασία, στο τραγούδι, στη μαντινάδα, στο ριζίτικο, στο χορό, στη λαϊκή τέχνη, στη γέννηση, στο γάμο και τέλος στο θάνατο.
      Λέγεται κατά το μύθο ότι ο πρώτος Σκουλάς , φέρει το επίθετο από το τριχωτό του σώματος του « σκουλί » σύμφωνα με τη διάλεκτο των Ανωγείων.
      Ο πρώτος αυτός Σκουλάς  κυνηγούσε χειμώνα τους παλαιούς καιρούς  στο Ανωγειανό αόρι,  που ήταν δασωμένο από πρίνους, σφεντάμια και άλλα δέντρα. Ο χειμώνας ήταν πολύ βαρύς με πολλές βροχές, ομίχλες και χιόνια.  Εκεί που κυνηγούσε  έπεσε σε ένα τάφκο « βάραθρο», προσπάθησε να  εξέλθει αλλά δεν το κατόρθωσε. Μέσα στο βάραθρο επικρατούσε πολύ ψύχος, υγρασία και το κυριότερο δεν υπήρχε τροφή.
      Μια ζουρίδα που ήταν μέσα στον τάφκο,  του έλυσε το φλέγον ζήτημα της πείνας, την θήλαζε καθημερινά. Σιγά-σιγά  το σώμα του αντέδρασε καλύφτηκε από πυκνό τρίχωμα, το οποίο τον προστάτεψε από το κρύο, έτσι πήρε το όνομα Σκουλάς  «τριχωτός». Μέσα στο βάραθρο παρέμεινε μέχρι την άνοιξη, που έλιωσαν τα χιόνια. Κάποια μέρα είδε τη ζουρίδα,  να ανηφορίζει προς την έξοδο του τάφκου, την ακολούθησε και με προσεκτικά βήματα βγήκε από εκεί μέσα.
      Πήγε στο σπίτι του, αλλά η σύζυγός του δεν τον αναγνώρισε με τόσο τρίχωμα που είχε, νόμισε, ότι ήταν ζητιάνος και τον φίλεψε. Μάλιστα είδε, ότι είχε γεννηθεί το παιδί του, γιατί η σύζυγός του ήταν έγκυος και στο τέλος αναγκάστηκε να πει στη σύζυγό του τι είχε συμβεί.
       Από τον μύθο αυτό μπορούμε να βγάλουμε δυο συμπεράσματα. Το πρώτο δείχνει την παλιά καταγωγή της οικογένειας των Σκουλάδων και το δεύτερο δείχνει την πονηριά που έχει ανέκαθεν η οικογένεια αυτή. Για  το σκοπό αυτό αναμιγνύει ο μυθοπλάστης  την  πονηρή ζουρίδα.
      Μια άλλη παραλλαγή του μύθου αναφέρει, ότι μέσα στον τάφκο υπήρχε κουλουριασμένο ένα μεγάλο φίδι. Αλληλοκοιτάχτηκαν πολλές φορές και στο τέλος αφού είδαν, ότι δεν κινδύνευαν μεταξύ τους φιλεύτηκαν.  Σε κάποια στιγμή είδε το φίδι,  να ρουφάει το νερό από ένα  βράχο που έσταζε λίγο – λίγο. Όταν αποσύρθηκε το φίδι, έκανε και αυτός το ίδιο, φαίνεται ότι το νερό περιείχε  κάποιες θρεπτικές ουσίες από τις οποίες διατηρήθηκαν.
      Την άνοιξη κάποια στιγμή είδε το φίδι να παίρνει δρόμο για την  έξοδο. Το έπιασε από την ουρά και σιγά-σιγά βγήκαν έξω.-

                                                           Ανώγεια  20-8-2005.

Πηγές: Απομνημονεύματα Δακανάλη Γεωργίου γιατρού σελ.9 ( πέθανε το 1963).
           Ανωγειανή  παράδοση: Διήγηση από γενιά σε γενιά του παραπάνω μύθου.