Σελίδες

Τετάρτη 7 Αυγούστου 2013

ΣΕΡΓΙΑΝΙΣΜΑ ΣΤΟ ΜΑΓΕΥΤΙΚΟ ΠΗΛΙΟ


 
                 Σεργιάνια στο Πήλιο

                                     Του Δακανάλη Μανόλη 
                                Αντιπροέδρου του ΕΟΣ.Μοιρών

     « Όσο και να ψάξαμε τις μέρες που σεργιανούσαμε στα δάση του Πηλίου, δε βρήκαμε πουθενά το χρυσόμαλλο δέρας, που έφερε ο Ιάσωνας από την Κολχίδα ».

        Στον Άνω Βόλο φθάσαμε εβδομήντα ορειβάτες των ορειβατικών Συλλόγων Ηρακλείου και Μοιρών το μεσημέρι της 25ης Μαρτίου 2004, με αρχηγό της αποστολής το Νίκο Μυλωνά.
       Το θαλάσσιο Ταξίδι δεν ήταν και τόσο ευχάριστο, φαίνεται, ότι ο Ποσειδώνας, είχε ταράξει με την τρίαινα τη θάλασσα και άνεμοι 7-8 μποφόρ λίκνιζαν το «Φαιστός Παλλάς» των Μινωικών Γραμμών. Η μέρα ήταν ηλιόλουστη και λαμπρή όπως και η 25η Μαρτίου 1821 ημέρα της Εθνικής μας Παλιγγενεσίας. Σήμερα γίνεται και η αφή της Ολυμπιακής φλόγας στην αρχαία Ολυμπία. Είναι ένα μεγάλο παγκόσμιο γεγονός, με τα βλέμματα όλου του κόσμου στραμμένα στην Ελλάδα, που έχει αναλάβει τη διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων.
      Ο Βόλος στην αρχαία Ελλάδα ονομάζονταν  Ιωλκός, από εκεί έφυγε κατά διαταγή του Βασιλιά Πηλέα ο Ιάσωνας με την Αργώ, που κατασκεύασε με ξυλεία από το Πήλιο, να πάει στην Κολχίδα κοντά στον Καύκασο, να φέρει πίσω το χρυσόμαλλο δέρας. Το 239 π.χ. οι Μακεδόνες κατέλαβαν το Βόλο και ο Δημήτριος ίδρυσε την Δημητριάδα. Σήμερα ο Βόλος έχει τρεις βιομηχανικές περιοχές με πολλές βιομηχανίες.
     Από τον Πάνω Βόλο ανηφορήσαμε  για τη γραφική Μακρινίτσα  το μπαλκόνι του Πηλίου ακολουθώντας ένα αρχέγονο μονοπάτι και σε μιάμιση ώρα σεργιανούσαμε στα καλντερίμια και πλακόστρωτα. σοκάκια του χωριού.  Η Μακρινίτσα κτίστηκε το 1204 αμφιθεατρικά με πέτρινα σπίτια από τεχνίτες της Μακεδονίας και του Ζαγορίου, αρκετοί από τους οποίους έμειναν εκεί και ρίζωσαν, όπως μας είπαν ντόπιοι κάτοικοι. Τα κάτω σπίτια του χωριού με τα επάνω έχουν 500 μέτρα υψομετρική διαφορά και όπως λένε «πάνω χιονίζει και κάτω βρέχει». Είναι από τα ωραιότερα χωριά του Πηλίου και θα το καταλάβετε περπατώντας στις συνοικίες. Η θέα  από εκεί πάνω είναι μοναδική.
     Η Πορταριά είναι πολύ όμορφη με  πολλά επιβλητικά αρχοντικά, τα περισσότερα από τα οποία λειτουργούν ως ξενώνες. Ο κεντρικός δρόμος ασφυκτιά από τουριστικά μαγαζιά, όπως και η πλακόστρωτη πηλιορείτικη πλατεία  που φέρει το όνομα της «Μελίνας Μερκούρη». Η επιστροφή μας στο Βόλο έγινε από το μονοπάτι Ιάσωνας.
     Στα πρώτα σπίτια της συνοικίας του Πάνου Βόλου, συναντήσαμε στον τοίχο ενός αρτοποιείου μια τοιχογραφία, που αναπαριστά την απελευθέρωση της Ελλάδας από  την τούρκικη τυραννία, έργο του μεγάλου ζωγράφου Θεόφιλου (1866-1935). Το αρτοποιείο είναι παλαιό και έχει κριθεί διατηρητέο κτίριο. Ο Θεόφιλος κατάγονταν από την Μυτιλήνη και είχε εργαστεί  για πολλά χρόνια στο Βόλο. Αναγνωρίστηκε ως μεγάλος ζωγράφος μετά το θάνατο του. Εγκατασταθήκαμε σε  παραδοσιακό ξενοδοχείο του Πάνου Βόλου.
      26η Μαρτίου: Οι Ταξιάρχες στην κεντρική πλατεία της γραφικής Μηλιάς είναι κτίσμα του 1741 με στοιχεία τοπικής παραδοσιακής αρχιτεκτονικής και έγινε η «Αγία Λαύρα του Πηλίου»,  καθώς εδώ αποφασίστηκε η εξέγερση κατά των Τούρκων. Άλλα αξιοθέατα του χωριού είναι η Δημόσια Βιβλιοθήκη  και το Δημοτικό Μουσείο. Εδώ γεννήθηκε ο αρχιμανδρίτης Άνθιμος Γαζής, μια από τις εκρηκτικότερες φυσιογνωμίες του επαναστατημένου Ελληνισμού. Το 1821 ήταν ο πρωτεργάτης της Επανάστασης της Θεσσαλίας - Μαγνησίας μαζί με τους ομοχώριους του Ιεροδιάκονο Γρηγόριο Κασταντά και Δανιήλ Φιλιππίδη, οι οποίοι είχαν ιδρύσει σχολή στις Μηλιές. Τέλος στις Μηλιές τερματίζει ο σιδηροδρομικός σταθμός του Πηλίου, ονομαζόμενος λόγω των καυσαερίων του Μουντζούρης.
     Ακολουθώντας ένα ανηφορικό αρχαίο μονοπάτι με καλντερίμι διασχίσαμε τις πλαγιές του όρους Εύζωνα (ύψ1400μ) με τις κάθετες ορθοπλαγιές. Το τοπίο είναι φανταστικό με πλούσια δάση από οξιές και μεγάλα εγκάρσια ρέματα, που καταλήγουν στο Αιγαίο Πέλαγος με τα πεντακάθαρα νερά του. Σε όλες τις  ρεματιές του Πηλίου υπάρχουν τεράστια πλατάνια, την ανάπτυξη των οποίων ευνοεί το αργιλώδες του εδάφους,  το οποίο συγκρατεί τα νερά όλο το χρόνο.  Όλα αυτά συνθέτουν μια σπάνια ομορφιά στην οποία επικρατούσε μια απέραντη γαλήνη. Τα περίφημα αυτά βουνά του Πηλίου τα έχει υμνήσει ο Όμηρος.
     Αφήσαμε δεξιά μας το παραδοσιακό χωριό Ξουρίχτι με το μικρό εκκλησάκι του Αγίου Δημητρίου και ακολουθώντας το καλντεριμένιο μονοπάτι σε μια ρεματιά με αέναη ροή νερού, συναντήσαμε το  εντυπωσιακό πέτρινο τοξωτό γεφύρι της Τζαγκαράδας. Στη συνοικία της Αγίας Παρασκευής που ανήκει στην Τσαγκαράδα, υποκλίνεται ο επισκέπτης  στον χιλιόχρονο πλάτανο που βρίσκεται στην πλατεία. Η περίμετρός του φθάνει τα 14 μέτρα και λένε, ότι είναι ο μεγαλύτερος του Πηλίου. Η  πέτρινη κολώνα  που  τοποθετήθηκε πριν από κάμποσα χρόνια, κρατάει όρθιο  ένα πολύ μεγάλο κλάδο για να μην  σπάσει. 
      Το μονοπάτι ελίσσονταν σε μια απότομη κατηφόρα και μας οδήγησε στη δαντελωτή παραλία της Νταμούχαρης. Μια γλώσσα γης εισχωρεί στη θάλασσα και χωρίζει στα δυο Παλιά  και Νέα Νταμούχαρη. Η δεύτερη είναι το μοναδικό φυσικό λιμάνι της περιοχής και πάνω στον κάβο υπάρχει το ερειπωμένο Ενετικό κάστρο. Ακολουθήσαμε τις χρυσαφένιες αμμουδιές, από τις οποίες ξεχωρίζει η γραφική αμμουδιά «Παπά Νερό» με το άσπρο βότσαλο. Λένε ότι πήρε το όνομά της από ένα παπά, που πνίγηκε εκεί. Ο Άγιος Ιωάννης είναι το μεγαλύτερο παραθεριστικό κέντρο της περιοχής με μια μαγευτική παραλία. Η όλη πορεία κράτησε εφτάμιση ώρες.
      Το ορεινό παραδοσιακό  πέτρινο χωριό Κισσός (υψ500μ) αποτελεί το φυσικό μπαλκόνι στο Αιγαίο. Είναι πνιγμένο μέσα στις καστανιές, τα πλατάνια, έχει  μια πανέμορφη πλατεία με πέτρινο σιντριβάνι και την εκκλησία της Αγίας Μαρίνας με θεόρατο καμπαναριό. Εκεί  απολαύσαμε το δείπνο μας με γαστρονομικά εδέσματα του Πηλίου.
      27η Μαρτίου: Η Δάρκεια (υψ400μ)  είναι ένα χωριό κρυμμένο για το φόβο των πειρατών και έχει  χαρακτηριστεί ως μαρτυρικό, διότι οι Γερμανοί στις 18-12-1943 εκτέλεσαν 118 κατοίκους του χωριού.  Από τη Δάρκεια  ακολουθήσαμε ένα αγροτικό δρόμο  με προορισμό το χωριό Άνω Λεχώνια. Μας εντυπωσίασε πάρα πολύ  ένα κατάφυτο με πλατάνια και άλλα δασικά δέντρα ρέμα, τα νερά του οποίου ήταν ορμητικά και ένα μεγάλο πέτρινο τοξωτό γεφύρι κάνει τη ζεύξη  των δυο οχθών του  ρέματος.
     Η φρουριακού τύπου Μονή του Αγίου Λαυρεντίου έξω από το ομώνυμο χωριό, ιδρύθηκε από τον Όσιο Λαυρέντιο το 1378 πάνω στα ερείπια παλαιότερης μονή. Ο Άγιος Λαυρέντιος (πήρε το όνομα από το ομώνυμο μοναστήρι) είναι ένα από τα αρχαιότερα χωριά του Πηλίου, στο οποίο διατηρούνται ατόφια τα σπίτια και τα σοκάκια με καλντερίμια.  Παραμένει ζωντανό, αφού  ο Βόλος είναι κοντά και μένουν  οι νέοι στο χωριό. Τα παλιά σπίτια  και αρχοντικά εντυπωσιάζουν πολύ, όπως του Σήνη, του Κανταρτζή και του Γκλανά. Γέννημα και θρέμμα του χωριού ήταν ο αείμνηστος ηθοποιός Λαυρέντης Διανέλος, που τόσο πολύ μας διασκέδαζε με τις ταινίες του.
      Το χωριό Άγιος Βλάσης είναι  χτισμένο σε μια καταπράσινη τοποθεσία και στηρίζει την οικονομία του στα ροδάκινα. Ακολουθήσαμε ένα ρέμα κατάφυτο με πρίνους στις πλαγιές και τεράστια πλατάνια στην κοίτη, το οποίο έτρεχε κρυστάλλινα νερά.  Στο χωριό Άνω Λεχώνια φθάσαμε μετά από έξι ώρες πορείας, στο οποίο υπάρχει ο εντυπωσιακός σταθμός του τραίνου.
      Στη μεγάλη παραλία του Βόλου με τα πάρα πολλά τσιπουράδικα, γευτήκαμε εκλεκτούς θαλασσινούς μεζέδες και διάφορα άλλα γαστρονομικά εδέσματα.
      28η Μαρτίου: Το πρωί ξαναβρεθήκαμε στο παραδοσιακό ορεινό χωριό Μηλιά. O καιρός ήταν νότιος, ζεστός και μουντός όπως εξάλλου ήταν, όλες τις μέρες που σεργιανούσαμε στο Πήλιο. Πήραμε ένα παλιό καλντεριμένιο μονοπάτι και κατηφορίσαμε για το παραλιακό χωριό Καλά Νερά. Η αρχή της διαδρομής ήταν θεαματική μέσα σε πρινόδασος, ενώ προς το τέλος βαδίζαμε σε μακία βλάστηση και  ελαιώνες. Στα καλά Νερά φθάσαμε μετά από δυο ώρες πορείας.
      Ένας μικρός αριθμός ορειβατών πήραν το Μουτζούρη από τα Λεχώνια για τη Μηλιά και είχαν μια ξεχωριστή εμπειρία. Το τραίνο είναι παλαιού τύπου, τρέχει πάρα πολύ σιγά και αγκομαχάει στην ανηφόρα, κάνει τη διαδρομή των 16 χιλιομέτρων σε μιάμιση ώρα. Το τραινάκι είχε σταματήσει τα δρομολόγια το 1971, ενώ από το 1996 άρχισε πάλι να ξεφυσάει στις ανηφόρες του Πηλίου μεταφέροντας ρομαντικούς επιβάτες.
       Όλο το ορεινό συγκρότημα του Πηλίου, όπως διαπιστώσαμε, προσφέρεται για οδοιπορίες και ορειβασίες. Έχει  αμέτρητα παραδοσιακά μονοπάτια, πολλά από αυτά είναι από καλντερίμια Οι αυτόχθονες διατηρούν πολύ καθαρό το περιβάλλον και το σέβονται οι  επισκέπτες.
       Όσο και να ψάξαμε τις μέρες που σεργιανούσαμε στα δάση του Πηλίου, δε βρήκαμε πουθενά το χρυσόμαλλο δέρας, που έφερε ο Ιάσωνας από την Κολχίδα.  Βρήκαμε όμως τη φυσική ομορφιά, τα πανέμορφα ρέματα με τα γάργαρα νερά, το καθαρό περιβάλλον, τα πολλά μήλα, τη γαλήνη, την ξεγνοιασιά, τα ξωκλήσια της κατάνυξης, τις εικαστικές τέχνες του Θεόφιλου, τις ακόρεστες κρήνες, τις πέτρινες σκεπές  και τα πέτρινα τοξωτά γεφύρια τα οποία θα μας μείνουν αξέχαστα.
     Ευχαριστούμε τον αρχηγό μας Νικόλα Μυλωνά, που πέτυχε στο έργο του, τον Ορειβατικό Βόλου και τους ορειβάτες οδηγούς του, που μας  σεργιάνιζαν στα όμορφα βουνά, χωριά και φαράγγια του Πηλίου.
     Επιστρέψαμε όλοι ευχαριστημένοι, στα καθημερινά εργασιακά και οικογενειακά προβλήματα, με περισσότερη όρεξη και γεμάτοι από νέες εμπειρίες.
   Υ.Γ. Από τον Ορειβατικό Σύλλογο Μοιρών πήραν μέρος οι: 1) Σπυριδάκης Γιώργης πρόεδρος, 2) Δακανάλης Μανόλης αντιπρόεδρος, 3) Ξαγοραράκης Γιώργης, 4) Πετράκη Μαρία, 5) Βολονάκης Μανέλης και 6) Καραμπακάκης Αντώνης μέλη.

 Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΑΝΤΙΛΑΛΟΣ της Μεσαράς φύλλο 525 της 6-4-2004.
Αναρτήθηκε στις 7-8-20013 στο mires46.blogspot.com


Μακρινίτσα

Βόλος και Παγασιτικός

Καφές στη Μακρινίτσα

Πορταριά

Τοιχογραφία Θεόφιλου

Στην όμορφη Μηλιά

Ανατολικό Πήλιο

Προς Αγία Παρασκευή

Ξιρούχτι

Φαράγγι ανατολικού Πηλίου

Γεφύρι στο ρέμα Τζαγκαράδα

΄Αγιος Ιωάννης Μηλιάς

Πλατάνι Αγ.Παρασκευής

΄Ολοι στο μεγάλο Πλατάνι

Η μαγευτική Νταμούχαρη

Ρέμα Δάρκειας

Ιερά Μονή Αγ.Λαυρεντίου

Ανατολικό Πήλιο

Ρέμα Αγ.Λαυρεντίου

Ρέμα Αγ.Λαυρεντίου

Η παρέα των Μοιρών

Ο Μουτζούρης της Μηλιάς

ΕΞΩΤΙΚΟ ΦΑΡΑΓΓΙ ΡΙΧΤΙ ΚΑΙ ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΚΟ ΦΑΡΑΓΓΙ ΧΑ


                         Στα Φαράγγια
                          Ρίχτι και Χα

                                     Του Δακανάλη Μανόλη 
                                  Αντιπροέδρου ΕΟΣ Μοιρών
       Στα πλαίσια συνεργασίας των ορειβατικών συλλόγων πεζοπορήσαμε από κοινού νωρίς το πρωί στις 14 Ιουνίου 2009, οι ορειβατικοί Μοιρών (17 μέλη) και Αγίου Νικολάου (15 μέλη) στο φανταστικό και εξωτικό φαράγγι του Ρίχτι  με αρχηγό το Γιώργη Σταυρακάκη.
     Το φαράγγι του Ρίχτι έχει μήκος περίπου επτά χιλιόμετρα, αρχίζει από το βουνό Όρνο και καταλήγει στο Κρητικό Πέλαγος. Κατά μήκος του ποταμού αναβλύζουν πολλές διάσπαρτες μικρό πηγές και σχηματίζουν αέναη ροή. Η βιοποικιλότητα του φαραγγιού είναι πολύ πλούσια και η βλάστηση οργιάζει εκατέρωθεν των όχθων του. Τα δέντρα βρίσκονται σε ένα διαρκή αγώνα ανταγωνισμού, για το ποιο θα ξεπεράσει το άλλο στο ύψος. Ενδημούν αμέτρητα πλατάνια, καρυδιές, συκιές πικροδάφνες (σφάκες) οι οποίες έχουν γίνει ευθυτενή δένδρα, ενώ μερικά φοινικόδεντρα  δίνουν στο τοπίο εξωτική διάσταση. Οι κισσοί βρίσκονται σε ένα διαρκή σφιχταγκάλιασμα με τους κορμούς των δέντρων και σε πολλά σημεία με τα βράχια. Καλλιεργούνταν πολλά περβόλια με διάφορα οπορωφόρα δέντρα και την παρούσα περίοδο ήταν φυτεμένα με πατάτες.
    Ένα περίτεχνο πέτρινο τοξωτό  γεφύρι συνδέει τη μια με την άλλη όχθη του ποταμού και εξυπηρετεί διαχρονικά, αυτούς που θέλουν να περάσουν στην απέναντι πλευρά. Το μονοπάτι  ελίσσεται μέσα στην πυκνή βλάστηση, κάτω από τον ίσκιο των πανύψηλων δέντρων και μας οδηγεί  στη θάλασσα.
    Τα ερείπια δυο νερόμυλων βρίσκονται περίπου στα μέσα του φαραγγιού. Δεν μπορούσαν οι πρόγονοι μας, να αφήσουν ανεκμετάλλευτα τόσα πολλά νερά, η δύναμη των οποίων κινούσε τους μύλους και άλεθαν όλα τα σιτηρά τους. Μάλιστα το ζουριδιό (το μέρος που είναι η φτερωτή) στον ένα μύλο βρίσκονταν σε άριστη κατάσταση.
     Μια ξύλινη μεγάλη σκάλα που κατασκευάστηκε πρόσφατα, μας κατέβασε στον καταρράκτη του Ρίχτι ύψους 15-20 μέτρα, τον οποίο καλύπτουν οι σκιές μεγάλων πλατάνων. Ο καταρράκτης γλύφει τους βράχους σχηματίζοντας μικρούς καταρράκτες στεφανωμένους από διαμαντένια σύννεφα σταγόνων, που αναλαμβάνουν να φωτίζουν με ουράνια τόξα το σκηνικό. Φυσούσε ισχυρός βόρειος άνεμος και έδινε  μεγαλύτερη έμφαση στο φαινόμενο. Στο σημείο που πέφτουν τα νερά του καταρράχτη, έχει δημιουργηθεί μια λιμνούλα με παγωμένα κρυστάλλινα νερά.
      Μια κυρία από τον Άγιο Νικόλαο ζήλεψε αυτά τα μοναδικά νερά και ως άλλη θεά Αφροδίτη έπεσε στο νερό λούζοντας τα μαλλιά της κάτω από τα παγωμένα νερά του καταρράκτη. Την ακολούθησαν ο Γεράσιμος, ο Μανόλης, ο Αποστόλης που έπεσε στο νερό σαν κήτος και άλλα άτομα.
     ‘Ολα τα παραπάνω που είδαμε στο πέρασμά μας σε συνδυασμό με το φυσικό περιβάλλω, προσδίδουν στο φαράγγι ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και το καθιστούν ιδιαίτερου φυσικού κάλλους, μαγεύοντας τους επισκέπτες. ‘Υστερα από διόμισυ ώρες ρομαντικής πεζοπορίας μέσα σε αυτό το μαγευτικό τοπίο, φτάσαμε στο Κρητικό πέλαγος. Η θάλασσα βρίσκονταν σε αναταραχή με μεγάλα κύματα, που κτυπούσαν  αλύπητα τους βράχους της ακτής και συγχρόνως την καθιστούσαν ακατάλληλη για κολύμπι. Απολαύσαμε το γεύμα μας ανέμελοι στα τσιμεντένια τραπέζια, που βρίσκονται κάτω από τα αλμυρίκια σε ένα δροσερό και ευχάριστο τοπίο.
      Το φαράγγι του ΧΑ μοιάζει σαν μια κάθετη μαχαιριά στους σταχτοκόκκινους γκρεμούς τους όρους Θρύπτη. Η μαχαιριά αυτή έχει μήκος 1800 μέτρα, μέγιστο άνοιγμα 8μέτρα και ελάχιστο 2, τα τοιχώματα έχουν ύψος από 200- 450 μέτρα. Μέσα στο φαράγγι σχηματίζονται αρκετοί  καταρράκτες, από τους οποίους ο μεγαλύτερος και ο πιο εντυπωσιακός είναι του «Μάστορα» ύψους 215 μέτρα που τον καθιστά από τους μεγαλύτερους της Ευρώπης.  Ο κύριος τροφοδότης είναι ο ποταμός Ντελιάρης, που ξεκινά από  το όρος Θρύπτη. (Πηγές: περιοδικό Π της εφημερίδας ΠΑΤΡΙΣ  Τεύχος 112 Σεπτεμβρίου 2008).
       Στην έξοδο του φαραγγιού συναντήσαμε ένα σύμπλεγμα από νερόμυλους. Τον περασμένο χειμώνα άγνωστοι ασυνείδητοι με εκσκαφέα  χάλασαν ένα μύλο, πήραν τις μυλόπετρες, τη φτερωτή, τα πελέκια και ότι άλλο θεώρησαν χρήσιμο, προφανώς να τα χρησιμοποιήσουν κάπου αλλού. Η  πράξη τους αυτή χαρακτηρίζεται εγκληματική, γιατί είναι διατηρητέα μνημεία της πολιτισμικής μας κληρονομιάς. Κρίμα! Τα τοπικά τηλεοπτικά μέσα ενημέρωσης είχαν αναφερθεί τότε με  πολύ επικριτικά σχόλια κατά των ασυνείδητων βέβηλων  κλεπτών.
       Παρατηρώντας το φαράγγι στην έξοδό του νιώσαμε ένα δέος, για το τι μας έχει κληρονομήσει  η φύση δισεκατομμύρια χρόνια πριν.
      Δεν πρέπει κανείς να μπει στο φαράγγι του Χα, αν δεν έχει μεγάλη πείρα στις καταρριχήσεις, είναι λίαν επικίνδυνο και βέβαιο για ατύχημα.
     Περάσαμε όλοι μας πάρα πολύ καλά, αποκτήσαμε ξεχωριστές εμπειρίες για όλα αυτά που είδαμε για πρώτη φορά.
                                                                 
     Δημοσιεύτηκε στην  εφημερίδα ΑΠΟΨΗ του νότου φύλλο 483/23-6-2009
     Αναρτήθηκε στις 7-8-2013 στο mires46.blogspot.com

        
Μύλος στο Ρίχτι

Καρράχτης Ρίχτι

Φοίνικας στο Ρίχτι

Νέα σκαλιά

Τα σκαλιά έγιναν το 2008

Το νερό σχηματίζει ουράνιο τόξο


Είναι στολίδι στο φαράγγι

Μπάνιο στον καταρράχτη

Εξωτικό τοπίο



Μέρος της παρέας

Τεχνητό δέμα άρδευσης

Το επιβλητικό φαράγγι του ΧΑ

Σταχτοκόκκινα πετρώματα στο ΧΑ
Ο καταρράχτης του Ρίχτη
Όαση στον καταρράχτη
Αναμνηστική φωτογραφία.
Φαράγγι ΧΑ

Μύλος στο φαράγγι του ΧΑ