Ψηλορείτης: ΦΑΡΑΓΓΙ ΑΣΚΗΤΩΝ ΚΑΙ ΦΑΡΑΓΓΙ ΔΙΚΤΑΜΟΥ

Τρίτη 27 Μαρτίου 2012

ΦΑΡΑΓΓΙ ΑΣΚΗΤΩΝ ΚΑΙ ΦΑΡΑΓΓΙ ΔΙΚΤΑΜΟΥ

ΦΑΡΑΓΓΙ ΤΩΝ ΑΣΚΗΤΩΝ ΚΑΙ

ΦΑΡΑΓΓΙ ΤΟΥ ΔΙΚΤΑΜΟΥ

Του Δακανάλη Μανόλη Αντιπροέδρου

ΕΟΣ Μοιρών

Πρωινές ώρες της 24^ης Μαρτίου 2012 οκτώ ορειβάτες του Ορειβατικού Συλλόγου Μοιρών με αρχηγό τον γράφοντα βρεθήκαμε στον περίβολο της Ιεράς Μονής Αγίας Τριάδας ή Τζαγκαρόλων στο Ακρωτήρι Χανίων.

Η είσοδος της μονής μας παραπέμπει σε δυτικά πρότυπα. H μονή κτίστηκε γύρω στα 1634 από τους αδελφούς Ιερεμία και Λαυρέντιο Τζαγκαρόλους που κατάγονταν από μεγάλη και ισχυρή Βενετική οικογένεια, η οποία είχε μεγάλη επιρροή τόσο στον ορθόδοξο πληθυσμό, όσο και στους καθολικούς Βενετούς. Το καθολικό της μονής είναι ένας μεγάλος επιβλητικός τρίκοχος ναός με δυο παρεκκλήσια. Η αρχιτεκτονική κατασκευή της μονής είναι φρουριακού τύπου με αποθήκες αγροτικών προϊόντων και δεξαμενές νερού κάτω από την πλακόστρωτη πλατεία, για να αντέχει στις εχθρικές επιδρομές. Σήμερα φέρει το όνομα των ανακαινιστών Τζαγκαρόλων. Το 1821 καταστράφηκε από τους Τούρκους.

Λίγα χιλιόμετρα βόρεια βρίσκεται επίσης μια σημαντική μονή του Ακρωτηρίου η μονή Γδερνέτου ή Γουβερνέτου. Είναι φρουριακού τύπου με πυργίσκους αφιερωμένη στη Θεοτόκο και τον τοπικό Άγιο Ιωάννη τον Ερημίτη. Κτίστηκε από μοναχούς της μονής Καθολικού για να προστατευτούν από τους πειρατές πριν από το έτος 1537, όπως γράφει η επιγραφή στην είσοδο της μονής. Το 1821 οι Τούρκοι τη λεηλάτησαν και σφάξαν τους καλόγερους. Στη μονή εφαρμόζονται πολύ αυστηρά οι μοναστικοί κανόνες.

Αριστερά μας στην απέναντι πλαγιά διακρίναμε αμυδρά το οικοδομικό συγκρότημα της κατεστραμμένης μονής του Αγίου Αντωνίου.

΄Υστερα από πεζοπορία δέκα λεπτών σε πλακόστρωτο μονοπάτι συναντήσαμε δεξιά στην πλαγιά του Χαμηλού όρους τα ερείπια ενός άλλου σημαντικού μοναστηριού της Αρκούδαινας με αρχιτεκτονικές καμάρες και σαρνίτσια. Στην αριστερή μεριά της εισόδου του σπηλαίου είναι χωμένος μέσα στο βράχο ο σπηλαιώδης ναός της Παναγίας. Φαίνεται να συνδέει το ελληνικό χθες με το ελληνικό σήμερα, αφού παλιά λατρεύονταν εκεί η θεά Άρτεμις με μορφή αρκούδας. Στο κέντρο του σπηλαίου υπάρχει ένα ομοίωμα αρκούδας η οποία φαίνεται να σκύβει πάνω σε μια στέρνα με νερό, που προέρχεται από τους σταλακτίτες που πέφτουν μέσα στη στέρνα. Η πέτρινη αυτή αρκούδα όπως αναφέρουν οι ειδικοί, ίσως είναι ένας σταλαγμίτης που διαμορφώθηκε στο πέρασμα χιλιάδων ετών.

Η τοπική παράδοση αναφέρει, ότι η αρκούδα ήταν αληθινή και έπινε το νερό της στέρνας, στερώντας το από τους καλόγερους. Παραφύλαξαν είδαν την αρκούδα να πίνει το νερό, κάποιος επικαλέστηκε την Παναγία και η αρκούδα πέτρωσε. Ο Γιάννης ο αναγνώστης της παρέας με τη Βάσω και την Ειρήνη άρχισαν να ψέλνουν διάφορα τροπάρια.

Κατηφορίσαμε το πλακόστρωτο μονοπάτι σε μια πολύ επικλινή πλαγιά του άγριου φαραγγιού των ασκητών ή Αυλάκι. Κατεβήκαμε πολλά σκαλοπάτια μερικά από τα οποία ήταν λαξευμένα στα βράχια και αριστερά συναντήσαμε το σπήλαιο που ασκήτεψε ο τοπικός ΄Αγιος Ιωάννης ο Ερημίτης. Το σπήλαιο είναι στενόμακρο αρκετά διακοσμημένο με σταλακτίτες και σταλαγμίτες.

Η τοπική παράδοση αναφέρει ότι ο ΄Αγιος έτρωγε χόρτα, είχε υποβάλλει τον εαυτό του σε πολλές κακουχίες και κυρτώθηκε, έτρεχε με τα τέσσερα και έμοιαζε με τετράποδο. Ένα απόγευμα πήγε να μαζέψει χόρτα τον είδε ένας κυνηγός, νόμισε ότι ήταν ζώο και τον χτύπησε με το τόξο του. Σύρθηκε μέσα στη σπηλιά, ο κυνηγός ακολούθησε τις κηλίδες του αίματος και τον βρήκε την ώρα που πέθαινε. ΄Εκτοτε έγινε τόπος λατρείας.

Λίγα μέτρα μετά πιο κάτω βρεθήκαμε στην εντυπωσιακή και αρχιτεκτονική εξωτερική είσοδο της μονής του Καθολικού, ενώ λίγο πιο πέρα είναι ο λαξευμένος στο βράχο σπηλαιώδης ναός του Καθολικού. Θεωρείται το αρχαιότερο μοναστήρι στην Κρήτη, καθώς ιδρύθηκε τον 10^ο αιώνα όπως λέγεται από τον Άγιο Ιωάννη τον Ξένο ή Ερημίτη που κατάγονταν από το Σίβα Πυργιωτίσσης. Τα κτίρια γύρω από το ναό είναι μεγαλοπρεπή, υπάρχουν θολωτές κατασκευές, ενώ ένα πέτρινο αρχιτεκτονικό τοξωτό γεφύρι συνδέει τις δύο όχθες του χείμαρρου στις άκρες του οποίου υπάρχουν θολωτές αποθήκες.

Στην απέναντι νότια πλαγιά υπάρχουν δυο ασκητήρια, διαπιστώσαμε ότι μόλις που χωρούσαν τον άνθρωπο. Οι ασκητές έβαζαν σε ταλαιπωρίες και δοκιμασίες τα σώματά τους τρώγοντας χόρτα, χαρούπια, έπιναν λίγο νερό, ενώ προσευχόντουσαν στο Θεό αμέτρητες ώρες.

Φύγαμε με τις καλύτερες εντυπώσεις για τα όσα είδαμε και διαπιστώσαμε από θρησκευτικής και φυσικής ομορφιάς. Οι βυζαντινές μνήμες είναι πολύ έντονες, υπαρκτές και μεταφέρουν πολύ πίσω τον επισκέπτη στη Β΄ Βυζαντινή περίοδο. Σαφώς μπορούμε να χαρακτηρίσουμε την περιοχή αυτή ως « Άγιους Τόπους».

Ακολουθήσαμε το μονοπάτι πάνω στην κοίτη του κακοτράχαλου και άγριου φαραγγιού και φθάσαμε στη θάλασσα..

΄Ενας μεγάλος βράχος δίπλα στη θάλασσα μοιάζει με καράβι. Η τοπική ιστορία αναφέρει ότι ήταν πειρατικό και πήγαν να λεηλατήσουν τα μοναστήρια. Προσευχήθηκαν οι καλόγεροι και πέτρωσε το καράβι. ΄Όπως λένε τα μεσάνυχτα ο καπετάνιος φωνάζει και προσπαθεί να πάρει το πλοίο.

Καθίσαμε πάνω στο πλοίο αρκετή ώρα μιας και η μέρα ήταν ηλιόλουστη, γευματίσαμε, απολαμβάναμε το τοπίο και συζητούσαμε αυτά τα σπουδαία πράγματα που είχαμε δει.

Δίπλα από το καράβι υπάρχει ένα παλιό λατομείο και φαίνονται τα σημεία από τα οποία έπαιρναν τους πωρόλιθους. Τις πέτρες φόρτωναν προφανώς σε καΐκια από τον αρσανά που είχαν δημιουργήσει στον εκεί μικρό όρμο.

Πηγές : Τα στοιχεία σχετικά με τα μοναστήρια προέρχονται από το βιβλίο Βυζαντινές Μνήμες της Κρήτης του Νίκου Ψιλάκη, σελ.116-126.

ΦΑΡΑΓΓΙ ΤΟΥ ΔΙΚΤΑΜΟΥ

Η 25^η Μαρτίου είναι διπλή γιορτή για τους Έλληνες του Ευαγγελισμού της Παναγίας και η Εθνική μας γιορτή της Παλιγγενεσίας από τον Τούρκικο ζυγό. Σήμερα με την βαθιά οικονομική κρίση, την ύφεση και την τρόικα πάνω στα κεφάλια μας έχουμε χάσει μέρος της Εθνικής μας κυριαρχίας για να εξασφαλίσουν τους δανειστές μας. Να δούμε πότε θα ανακτήσουμε πάλι την χαμένη μας Εθνική κυριαρχία?

Από το χωριό Στύλος (υψ40μ) πεζοπορήσαμε στο φαράγγι του Δικτάμου. Βαδίζαμε στην κοίτη του ποταμού πάνω σε χοχλάκους, ενώ σε πολλά σημεία υπήρχαν κακοτράχαλα και δύσβατα περάσματα.

Στις όχθες του ποταμού σε όλο το μήκος υπήρχαν τεράστια πλατάνια, πικροδάφνες, λυγαριές και στις απόκρημνες πλαγιές πρίνοι, πεύκα, σφεντάμια, ενώ στους βράχους κρέμονταν το ενδημικό βότανο της Κρήτης ο δίκταμος ή έρωντας, εξ αιτίας του οποίου πήρε και την ονομασία.

Σε όλο το μήκος του φαραγγιού μας συντρόφευε η μελωδία από το κελάδημα των πουλιών, που υμνούσαν τον ερχομό της Άνοιξης , ενώ διάφορα αρπαχτικά πετούσαν πάνω από τις ορθοπλαγιές του φαραγγιού. Η Άνοιξη είναι η εποχή του ζευγαρώματος και της αναγέννησης της φύσης.

Στα μέσα του φαραγγιού υπήρχε συνεχή ροή νερού στο ποτάμι και συναντήσαμε πολλές κολύμπες. Για να τις αποφεύγουμε αναγκαζόμαστε να σκαρφαλώνουμε σε μεγάλα βράχια με υπαρκτό τον κίνδυνο ατυχήματος.

Διαβήκαμε πρώτοι φέτος το φαράγγι, το οποίο δέχεται πολλούς ντόπιους και ξένους επισκέπτες τους καλοκαιρινούς μήνες. Στο Κατοχώρι Κεραμειών (υψ400μ) φτάσαμε ύστερα από τριάμισι ώρες θα έλεγα σκληρής πορείας.

΄Ολοι μείναμε ευχαριστημένοι και ενθουσιασμένοι με τις νέες εμπειρίες που αποκτήσαμε τις δυο μέρες πεζοπορίας στα Χανιώτικα φαράγγια.

Οι ορειβάτες που πήραν μέρος ήταν εκτός από τον γράφοντα, ο Γιώργης Σπυριδάκης πρόεδρος, ο Μανόλης Ντρετάκης μέλος Δ.Σ. ο Γιάννης Κλιμαθιανάκης,ο Γιάννης Κωστάκης, Ο Κώστας Ιερωνυμάκης, η Βάσω και η Ειρήνη Τζαγκαράκη.-

Μοίρες 26 Μαρτίου 2012.