Ψηλορείτης: BOΡΕΙΑ ΕΥΒΟΙΑ

Σάββατο 3 Δεκεμβρίου 2011

BOΡΕΙΑ ΕΥΒΟΙΑ

ΣΤΑ ΒΟΥΝΑ ΤΗΣ

ΒΟΡΕΙΑΣ ΕΥΒΟΙΑΣ

Του ΔΑΚΑΝΑΛΗ Μανόλη

Αντιπροέδρου ΕΟΣ Μοιρών

« Το τοπίο ήταν ανέγγιχτο εκτός από το δασικό δρόμο που έχει φτιάξει ο άνθρωπος»

Ανηφορίσαμε στις Βόρειες πλαγιές του βουνού από ένα καλά διαμορφωμένο και σημαδεμένο μονοπάτι μέσα σε πυκνό και εκτεταμένο πευκόδασος. Tα ρέματα έτρεχαν γάργαρα νερά και στις όχθες ορθώνονταν τεράστια πλατάνια, που είναι μνημεία της φυσικής μας κληρονομιάς χαρακτηριστικό γνώρισμα της Εύβοιας. Τα δάση από πεύκα διαδέχτηκαν τα Κεφαλλονίτικα έλατα. Μέσα στο δάσος επικρατούσε μια απέραντη γαλήνη και το κελάηδημα των πουλιών του δάσους μας ανήγγειλε τον ερχομό της Άνοιξης .

Το λεωφορείο με πενήντα ορειβάτες των Ορειβατικών Συλλόγων Ηρακλείου και Μοιρών, με αρχηγό τη μεγάλη ορειβάτισσα Άρια Χατζηβασίλη μας αποβίβασε το πρωί της 25^ης Μαρτίου 2010 στο μικρό γραφικό χωριό Τρούπι της Βόρειας Εύβοιας, με προορισμό την διάσχιση του όρους Καντήλι .

Στο εκκλησάκι της Ζωοδόχου Πηγής (υψ780 μ) κάναμε στάση, εντυπωσιαστήκαμε με το δάσος το καταπράσινο τοπίο και το κρυστάλλινο νερό της πηγής.

Συνεχίσαμε το πολύ ανηφορικό μονοπάτι που ελίσσεται κάτω από τα έλατα και λίγο πριν από την κορυφή διαβήκαμε το πέρασμα του χρυσαετού κάνοντας μικρή αναρρίχηση. Φυσούσε δυνατός παγωμένος βοριάς που μας διαπερνούσε το σώμα, ενώ η πυκνή ομίχλη χάιδευε τα πρόσωπά μας.

Φθάσαμε στην κορυφή Στρουγγίτσα (υψ.1245μ) προστατευτήκαμε από το μανιασμένο βοριά στο υπήνεμο νοτιοανατολικό μέρος της κορφής. Η θέα από την κορφή μας κόβει την ανάσα, νομίζαμε ότι βρισκόμαστε σε αεροπλάνο με τη θάλασσα κάτω στα πόδια μας. Η πλευρά του βουνού προς τη μεριά του Ευβοϊκού κόλπου είναι πολύ απότομη σχεδόν απάτητη στο σύνολο της, ενώ η κορυφογραμμή του βουνού είναι στενή και κακοτράχαλη σαν την κόψη του σπαθιού.

΄Υστερα από τις απαραίτητες φωτογραφίες, το πρόχειρο γεύμα και αφού απολαύσαμε τη θέα από εκεί ψηλά, ακολουθήσαμε την κορυφογραμμή του βουνού. Διαβήκαμε απότομα και πολύ δύσκολα περάσματα πατώντας πάνω σε μυτερές και κοφτερές πέτρες, που απαιτούσε μεγάλη προσοχή και συγκέντρωση για την αποφυγή ατυχήματος.

Βαδίζαμε στην κοίτη ενός κατηφορικού ρέματος μήκους τουλάχιστο ενός χιλιομέτρου. Λόγω της πρόσφατης βροχής γλιστρούσαν πολύ τόσο οι πέτρες, όσο και το γλοιώδες χώμα που πατούσαμε. Δεν έλειψαν τα μικρά πεσίματα αλλά ευτυχώς χωρίς τραυματισμούς. Σε πολλά από αυτά τα δύσκολα σημεία η αλληλοβοήθεια ήταν απαραίτητη. Το επικίνδυνο μέρος τέλειωσε μόλις φθάσαμε σε ένα δασικό δρόμο. Στο πέρασμα μας συναντήσαμε αμέτρητα έλατα νεκρά στο έδαφος, τα οποία ήταν κτυπημένα, είτε από κεραυνούς, είτε από ανεμοθύελλες.

Το τοπίο ήταν ανέγγιχτο εκτός από το δασικό δρόμο που έχει φτιάξει ο άνθρωπος. Τα φυτά, τα ζώα, τα πουλιά και εμείς που βρεθήκαμε εκεί για λίγες ώρες, είμαστε σε μια ειρηνική συνύπαρξη. Η οικολογική σπουδαιότητα της περιοχής είναι πολύ μεγάλη, βρίσκεται σε αρίστη κατάσταση με απέραντα δάση, ενδημικά φυτά και τέλος με την παρουσία σημαντικών αρπακτικών πουλιών, αγριογούρουνων και διαφόρων άλλων ζώων.

Το Κανδήλι λέγεται και Μάκιστος όνομα που προέρχεται από το γιο Μάκιστο του Αθάμαντα. Στο γραφικό χωριό Δαφνούσα καταλήξαμε μετά από οκτώ ώρες σκληρής και επικίνδυνης ορειβασίας.

ΠΡΟΚΟΠΙ: Το χωριό Προκόπι είναι πανέμορφο κτισμένο το 1925 μέσα στα πεύκα από τους ξεριζωμένους κατοίκους του Προκοπίου της Καππαδοκίας. Έκτισαν τον Όσιο Ιωάννη το Ρώσο και δημιούργησαν ένα σημαντικό προσκύνημα του ελληνισμού. Στο ναό φιλοξενείται το σκήνωμα του Αγίου Ιωάννη, θεωρώντας τη σωτηρία τους δικό του θαύμα. Ο Άγιος γεννήθηκε στη Ρωσία το 1690, υπηρέτησε στο Ρωσικό στρατό και στο Ρωσοτουρκικό πόλεμο του1711 συνελήφθηκε αιχμάλωτος.΄Εγινε σκλάβος ενός Τούρκου αξιωματικού και τον έκανε σταβλάρχης. Ο στάβλος μετατράπηκε σε τόπο προσευχής, γιατί είχε ασπαστεί το χριστιανισμό, ενώ πολλά θαύματα αναφέρονται στη διάρκεια της ζωής του. Κοιμήθηκε στις 27-5-1730.

Το λεωφορείο μας μετέφερε στην παραλία της Αγίας ΄Αννας στην ανατολική Εύβοια όπου και εγκατασταθήκαμε στο ξενοδοχείο Thalatta.

26 Mαρτίου Όρος Πυξαργιάς: Ξεκινήσαμε από το παραθαλάσσιο χωριό Πήλι με προορισμό να κάνουμε διάσχιση του όρους Πυξαργιά (υψ.1326μ) με κατάληξη στο χωριό Βλαχιά.

Η ανάβαση γίνονταν μέσα σε συνεχόμενα πευκοδάση ενώ στα ρέματα υπήρχαν πελώρια πλατάνια μνημεία της φυσικής μας κληρονομιάς. Πάνω από το εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία κυριαρχούσαν τα έλατα και η αγριότητα του τοπίου ήταν πολύ έντονη.

Στη θέση μνημείο χωριστήκαμε σε δύο ομάδες, η μια αποτελούνταν από 13 ορειβάτες με αρχηγό την Άρια μεταξύ των οποίων και ο Ντρετάκης Μανόλης του ορειβατικού Μοιρών και αναχώρησαν για τη διάσχιση του Πυξαριά. Οι υπόλοιποι πάνω από 20 επιστρέψαμε πίσω από την ίδια διαδρομή καταλήγοντας στον γραφικό όρμο του Πήλι.

Η πρώτη ομάδα ύστερα από 7 ώρες σκληρής ανάβασης σε αφιλόξενο μέρος κατέκτησε την κορφή του Πυξαριά. Ακολούθησε την κορυφογραμμή σε πολύ δύσκολα ανεβοκατεβάσματα πατώντας πάνω σε μυτερές και κοφτερές πέτρες. Ύστερα έπεσαν πάνω στο πυξάρι ένα αειθαλή θάμνο ύψους 1,50 μέτρα με νοτιότερο σημείο εξάπλωσης στον ελλαδικό χώρο το συγκεκριμένο βουνό. Έχει πολύ πυκνή συνεχόμενη βλάστηση που δεν αφήνει να προχωράς και συνάμα δεν βλέπεις που πατάς με ότι κινδύνους συνεπάγεται. Ο Πυξαριάς οφείλει το όνομά του στο θάμνο αυτό Πύξο ή Πυξάρι.

Οι ώρες περνούσαν και ο ζωοδότης ήλιος άρχισε να χαμηλώνει προς τη Δύση του. Με το λυκόφως βρέθηκαν μέσα στο πυκνό ελατόδασος σε ένα ξέφωτο, χωρίς να βλέπουν καμία διέξοδο διαφυγής, γιατί η μακία βλάστηση ήταν αδιαπέραστη. Παρέμειναν σ αυτό το σημείο περίπου δυόμιση ώρες χωρίς νερό και με την αγωνία ζωγραφισμένη στα πρόσωπα τους, είχαν σκοπό να μείνουν εκεί όλη τη νύχτα. Μετά τις δέκα το βράδυ και με μπροστάρη το Γιώργη Ρομπογιαννάκη ξεπέρασαν τον σκόπελο αυτό. Ύστερα με τη βοήθεια των φώτων του αυτοκινήτου ενός βοσκού από το χωριό Βλαχιά έπιασαν τον δασικό δρόμο, όπου τους πήρε ο καλός αυτός Σαμαρείτης και τους έφερε στο χωριό. Η όλη περιπέτεια κράτησε 14 ώρες εξαντλητικής πορείας «Τέλος καλό όλα καλά όπως λέει ο λαός».΄Ολοι τους έδειξαν μεγάλη ψυχραιμία και αλληλοβοηθήθηκαν.

Την διάσχυση του Πυξαριά την έκαναν για πρώτη φορά οι ορειβάτες μας, οι άλλοι Ορειβατικοί Σύλλογοι ανεβαίνουν μέχρι την κορφή και επιστρέφουν από το ίδιο δρομολόγιο.

27 Μαρτίου: Από το χωριό Κουρκούλοι (υψ.420μ) αναχωρήσαμε νωρίς το πρωί με αντικειμενικό σκοπό να κάνουμε διάσχιση του όρους Ξηρό (υψ.990μ). Η διαδρομή ήταν θαυμάσια μέσα στο πευκόδασος και λίγο πριν την κορφή υπήρχε πολύ πυκνό ελατόδασος. Συναντήσαμε παλαιοντολογικά ευρήματα απολιθωμένου δάσους.

Το όρος Ξηρό με το απέναντι βουνό Τελέθριο (υψ.969μ) .στεφανώνουν την περιοχή πάνω από το όμορφο και παραλιακό χωριό Ροβιές.

Από την κορφή του Ξηρού συνεχίζει το μονοπάτι ομαλά μέσα σε καταπράσινα λιβάδια με πανύψηλα έλατα και καταλήγει στον καταρράκτη του Δρυμώνα Είναι ονομαστός ύψους δεκαπέντε μέτρων και κάτω σχηματίζει μικρή λιμνούλα με πεντακάθαρα νερά. Οι καταρράκτες πάντα ήταν ένα εγκώμιο για την φύση και ο Δρυμώνας δεν αποτελεί εξαίρεση «Τα νερά και ο χρόνος τρέχουν ακατάπαυστα». Ηράκλειτος.

Στις κατάφυτες πλαγιές του όρους Τελέθριο βρίσκεται η Μονή του Οσίου Δαυίδ του Γέροντος [κτήτορα] με τους κομψούς τρούλους που ξεχωρίζουν και είναι αφιερωμένη στη Μεταμόρφωση του Σωτήρος.

Σε όλες τις διαδρομές μας στη Βόρεια Εύβοια συναντήσαμε πολλά παλιά κλεισμένα εργοστάσια και λατομεία ασβεστόλιθου με πρώτο της Λίμνης που το 1900 είχε 1,100 εργάτες. Σήμερα οι κάτοικοι πέραν από τις γεωργικές εργασίες, τον τουρισμό και τη κτηνοτροφία, ασχολούνται και με τη συλλογή ρητίνης από τα πεύκα.

Το δείπνο έγινε στην παραθαλάσσια γραφική Λίμνη χτισμένη αμφιθεατρικά μέσα στο φυσικό λιμάνι με τις ψαροταβέρνες.

28 Μαρτίου επίλογος επιστροφής: Αφήσαμε πίσω μας την όμορφη παραλία της Αγίας Άννας, ακολουθήσαμε το Βόρειο άξονα, περάσαμε από τα χωριά Παπάδες-Αρτεμίσιο-Ιστιαία και καταλήξαμε στην όμορφη Αιδηψό που βρίσκεται στο Β.Δ. άκρο της Εύβοιας. Είναι μια σύγχρονη πόλη με τουριστική και εμπορική ανάπτυξη πάνω στον άξονα της ιαματικής λουτροθεραπείας από την αρχαιότητα μέχρι και σήμερα. Στη θάλασσα μπροστά από την πόλη χύνονται 65 ιαματικές πηγές αφιερωμένες στον Ηρακλή [Λουτρά Ηρακλέους].

ΒΟΡΕΙΑ ΕΥΒΟΙΑ : Κοινή διαπίστωση όλων μας ήταν, ότι η βόρεια Εύβοια είναι γεμάτη ομορφιές με πυκνά δάση που χάνεσαι, έχει παραδοσιακούς ορεινούς οικισμούς που πιάνουν χιόνι όλο το χειμώνα και όμως δεν παύουν να απέχουν λίγα χιλιόμετρα από τις δαντελωτές ακτές του Βόρειου Ευβοϊκού και του Αιγαίου. Οι παραλίες είναι παρθένες και τα βουνά σχεδόν απάτητα. Η Εύβοια θα μπορούσε να αποτελέσει το οικολογικό πρότυπο της Ελλάδας.

Ακόμα έχει να μας δείξει τον πολιτισμό της Λίμνης, την κοσμοπολίτικη ατμόσφαιρα της Αιδηψού, τα μεσαιωνικά της κληροδοτήματα και την πλούσια ιστορία της που φθάνει τόσο βαθιά μέσα στο χρόνο διαχρονικά από τότε που υπήρξε άνθρωπος. Το όνομα πήρε από τα βόδια που τρέφονταν στη γη. Ευ+Βους = καλά λιβάδια.

Επιστρέψαμε πίσω στην αγαπημένη μας Κρήτη με πλοίο των Μινωικών Γραμμών. Όλοι μας ικανοποιημένοι με περισσότερες εμπειρίες και πλήθος νέων εικόνων και παραστάσεων, έτοιμοι ν αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα της καθημερινότητας που είναι πολλά στη σημερινή συγκυρία της οικονομικής κρίσης με περισσότερη δύναμη.

Ευχαριστούμε τον Ορειβατικό Ηρακλείου την αρχηγό Άρια που οργάνωσε με τόσο κόπο την εκδρομή και μας ανέχθηκε τόσες μέρες.

Υ.Γ.Από τον Ορειβατικό Μοιρών πήραν μέρος εκτός από τον γράφοντα ,οι Γ. Σπυριδάκης Πρόεδρος, Α. Παυλίδης Γραμματέας, Μ. Ντρετάκης μέλος Δ.Σ. και μέλη οι, Γ. Ξαγοραράκης, Μ. Βολονάκης, Μ. Πετράκη, Ν. Σαββάκης, Π. Δακανάλη, Α. Αυγουστάκη και Φ. Παχάκη.-

Μοίρες 30 Μαρτίου 2010

Δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα ΑΠΟΨΗ του νότου φύλλο 522 της 6-4-2010.

Αναρτήθηκε στο mires46.blogspot.com στις 3-12-2011.