Σελίδες

Τρίτη 29 Νοεμβρίου 2011

ΠΑΠΑΔΟΓΙΑΝΗΣ



Ανώγεια 2 Μαΐου 2009
ΓΙΑΝΝΗΣ ΝΙΚ. ΔΑΚΑΝΑΛΗΣ ή ΠΑΠΑΔΟΓΙANNHΣ
Γεννήθηκε στα Ανώγεια Μυλοποτάμου το 1919. Ήταν γιος του Παπαδονικόλα και της Αγάπης Σκουλά από τους Τζαβελάκηδες. Από τις πρώτες τάξεις του Δημοτικού Σχολείου φάνηκε ότι ήταν άριστος μαθητής και ο δείκτης νοημοσύνης του ήταν πάρα πολύ μεγάλος. Μετά το δημοτικό φοίτησε στο Γυμνάσιο Ηρακλείου και έμενε στο σπίτι του πρώτου του θείου Γιώργη Δακανάλη γιατρού. Οι συμμαθητές του δεν μπορούσαν να τον παρακολουθήσουν στα μαθήματα, γιατί πήγαινε πολύ πιο μπροστά απ’ αυτούς, ενώ παράλληλα ήταν πονοκέφαλος για τους καθηγητές του με την ευρυμάθεια του σε όλους τους τομείς. Λέγανε τότε, ότι περνούσε δύο- δύο τις τάξεις. Το όνειρο του ήταν να γίνει δικηγόρος, γιατί παράλληλα με τις γνώσεις που διέθετε , ήταν και δεινός ρήτορας με μεγάλη ευχέρεια στην εκφορά του λόγου. Δεν πραγματοποιήθηκε όμως ποτέ το όνειρό του αυτό.
Πέρασε όμως και φοίτησε στην Ανώτατη Εμπορική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Γρήγορα όμως ήλθε αντιμέτωπος με το καθεστώς της 4ης Αυγούστου, λόγω της αφοσίωσης του στις αρχές και ιδέες του Μαρξισμού — Λενισμού, με αποτέλεσμα να μην πάρει ποτέ πτυχίο.
Ακολούθησε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος από τον Άξονα Γερμανία- Ιταλία-Ιαπωνία. Η Ειρήνη έχει διασαλευτεί, έχει τραυματιστεί ανεπανόρθωτα σε όλη την Ελλάδα, την Ευρώπη και σε όλο τον Κόσμο. Ο χάροντας σεργιάνιζε νύκτα και μέρα στις γειτονιές , στα σοκάκια, μανάδες, κόρες και νιόπαντρες ντύθηκαν στα μαύρα. Παντού υπήρχε καταχνιά, μαυρίλα και σιωπή, την οποία σπούσαν μόνο ο ερχομός της ερπύστριας και οι φονικές ριπές των όπλων.
Η φασιστική Ιταλία στις 28 Οκτωβρίου 1940 επιτέθηκε εναντίον της Ελλάδας από την Αλβανία. Εκεί βρέθηκε να πολεμά ο Γιάννης Δακανάλης ή Παπαδογιάννης τους Ιταλούς φασίστες μαζί με άλλους Δακανάληδες, Ανωγειανούς, Κρητικούς και Στερεολλαδήτες, για την τιμή και την ακεραιότητα της Πατρίδας μας.
Δεν άργησαν όμως να έλθουν τα πρώτα θλιβερά μαντάτα για τους Δακανάληδες από το μέτωπο της Αλβανίας. Έπεσαν νεκροί Οι: Μανώλης Γεωργ. Δακανάλης στο Μπούμπεσι στις 10-3-194 1, ο αδελφός του Κώστας στην Πούντα Νορντ στις 13-3- 1941, ο Γιώργης Εμμαν. Δακανάλης συνελήφθη αργότερα από τους Γερμανούς στο Κυπαρίσσι στις 15-4-1943 και εκτελέστηκε ή βυθίστηκε με το πλοίο στο Αιγαίο. Βαριά τραυματίας στο πεδίο της μάχης ο Δημήτρης Ιωάν. Δακανάλης ή Τρούμας. Στη μάχη της Κρήτης 20-30 Μαϊου 1941 έπεσε στου Λατζιμά στο Ρέθυμνο ο Μανώλης Δακανάλης από το Χουμέρι. Όλοι τους, όπως και όλοι οι Έλληνες μαχητές που θυσιάστηκαν, πέρασαν στο πάνθεο των ηρώων.
Μετά την κατάρρευση του μετώπου στην Αλβανία ο Γιάννης έμεινε για ένα χρονικό διάστημα στην Αθήνα, όπου αμέσως συνεργάστηκε με το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας (ΚΚΕ), δεν έμεινε όμως αμέτοχος, αλλά έγινε ένας μεγάλος αντιστασιακός. Ο Δίας ζώνεται την πολεμική του στολή ανεβαίνει τη μια στην κορφή του Ψηλορείτη, την άλλη στην κορφή του Ολύμπου και βρυχάται, φωνάζει ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ και κράζει τους αντριωμένους σε παντιέρα. ΄Ετσι ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ έγινε απ’ άκρη, σ’ άκρη της Ελλάδας, η εντολή του Δία έγινε πράξη.
.
Το 1942 κατόρθωσε και κατέβηκε στην Κρήτη. Αμέσως εντάχθηκε στο Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο (ΕΑΜ) των Ανωγείων. Δούλεψε ως οργανωτής της Νομαρχιακής Επιτροπής Ηρακλείου του ΕΑΜ στις Επαρχίες Μονοφατσίου, Καινουργίου, Πυργιωτίσσης , Μαλεβυζίου και Μυλοποτάμου ‘Ετσι οργάνωσε μεγάλο αριθμό πολιτών μαζί με άλλους συνεργάτες του στην Αντίσταση κατά των Γερμανών, με μοναδικό σκοπό την αποτίναξη του ζυγού και την επαναφορά της Δημοκρατίας στην σκλαβωμένη Πατρίδα μας. Δικαίως μπορούμε να του αποδώσουμε τον χαρακτηρισμό του αντιστασιακού και του θεωρητικού — διαφωτιστή του Μαρξισμού — Λενισμού του ΕΑΜ στις λαϊκές μάζες. Γυρνούσε στα χωριά ως μικροπολιτής γυρολόγος για να μην κινεί υποψίες. Ο Μαδές το μικρό αυτό γεωργοκτηνοτροφικό χωριό στο Μονοφάτσι, μια μικρογραφία των Ανωγείων, στο οποίο κατοικούν κυρίως Δακανάληδες, που έχουν αυξημένο το αίσθημα της αγάπης προς την Πατρίδα και της προσωπικής ανιδιοτέλειας, οργανώθηκαν αμέσως στο ΕΑΜ. Μοναδικός τους σκοπός η αντίσταση κατά των Ναζί και η ελευθερία της Πατρίδας μας. Από τους πρώτους ο Γιάννης Δακανάλης ή Γιωργαρογιάννης, η μητέρα του Ευαγγελία ή Γιωργάραινα, οι αδελφές του Χαρίκλεια, Μαρία, Παρασκευή και Όλγα η σύζυγος του αγωνιστή Σμπωκογιάννη στο Ηράκλειο, οι γιοί του Κωνσταντή Δακανάλη, Δημήτρης, Γιάννης, Στελής, Μιχάλης, Μανώλης, Γιώργης και Φραγκιός. Στου Μαδέ βρήκαν αμέσως μετά τη μάχη της Κρήτης άσυλο, καταφύγιο, προστασία, στέγη και τροφή, οι σύμμαχοι μας Άγγλοι, Νεοζηλανδοί και Αυστραλοί, αλλά και κάθε καταδιωκόμενος αντάρτης. Όλους αυτούς με κίνδυνο της ζωής των φυγάδευαν στα νότια παράλια των Αστερουσίων και από εκεί τα συμμαχικά πλοία ή υποβρύχια τους μετέφεραν στη Μέση Ανατολή. Ο αρχηγός του ΕΛΑΣ Κρήτης καπετάν Γιάννης Ποδιάς βρίσκοταν συνεχώς στου Μαδέ, όπου είχε γίνει ένα κέντρο του ΕΑΜ — ΕΛΛΑΣ. Οι Γερμανοί είχαν σκοπό να καταστρέψουν το Μαδέ, άγνωστο παραμένει, γιατί δεν εκτέλεσαν τα σχέδια των.
Οι. Δακανάληδες της Πλακιώτισσας όπως τα αδέλφια, Δημήτρης, Νικολής του Γεωργίου και Μανώλης και Σπυρίδως του Δημητρίου, βρέθηκαν στο πλευρό των Δακανάληδων του Μαδέ. Τροφοδοτούσαν τους αντάρτες του Γιάννη Ποδιά στην κορφή πάνω από το χωριό, μαζί με άλλους κατοίκους της Πλακιώτισσας.
Οι Δακανάληδες των Ανωγείων ήταν και αυτοί πρώτοι στην Αντίσταση. Μέλη της Αντάρτικης Ομάδας Ανωγείων που αργότερα προσχώρησε στη νεοϊδρυθείσα Εθνική Οργάνωση Κρήτης (ΕΟΚ), ήταν ο γιατρός Γιώργης Δακανάλης υπίατρος, ο γιος του Σπύρος ένοπλος σύνδεσμος στο Ηράκλειο, (έγινε μετά γιατρός και πέθανε στη Γερμανία τον Οκτώβριο του 2008), 0 Γιάννης Εμμαν. Δακανάλης ή Αντριγιανογιάννης και ο Μιχάλης Γεωργ. Δακανάλης ή Μιχαλομιχάλης (πατέρας του γράφοντα) η αντίσταση του οποίου αρχίζει από τη Μάχη της Κρήτης στου Λατζιμά στις 21 Μαΐου 1941. Ο Μιχαλομιχάλης οργάνωσε στην Αντίσταση τους Δακανάληδες των Αρχανών. Όλοι γενικά οι Δακανάληδες είτε ήταν οργανωμένοι σε κάποια ομάδα είτε όχι, προσέφεραν ότι μπορούσαν στον τομέα της Αντίστασης κατά των Γερμανών και ουδείς διανοήθηκε να συνεργαστεί με τους φασίστες καταχτητές.
‘Υστερα ήλθαν τα πέτρινα χρόνια του Εμφυλίου Πολέμου Ι946- 49 που απευχόμαστε να μην έλθουν ποτέ άλλοτε στην Πατρίδα μας. Θύματα του Εμφυλίου Πολέμου υπήρξαν οι στρατιώτες: Δακανάλης Γιώργης του Ιωάννη κάτοικος Ανωγείων στις 11-7-1947 στην Κοζάνη και Δακανάλης Στυλιανός του Κων/νου κάτοικος Μαδέ στις 29-8-1948 στην Κλεισούρα. Ο Γιάννης Δακανάλης ή Παπαδογιάννης βρέθηκε στις τάξεις του Δημοκρατικού Στρατού, πάντα στον τομέα της πολιτικής ενημέρωσης. ‘Ετσι εκτοπίστηκε στην Ικαρία από την Κυβέρνηση για μεγάλο χρονικό διάστημα. Μετά την απόλυση του πέρασε στην παρανομία, βγήκε στο βουνό και κατοικία του στο εξής ήταν οι σπηλιές, οι λέσκες τα λαγκάδια κυρίως το καλοκαίρι. Το χειμώνα φιλοξενούνταν στα σπίτια ανυποψίαστων πολιτών, στο Ηράκλειο, στην Τύλισο, στου Μαδέ, στα Ανώγεια, στους Μέλαμπες και αλλού.
‘Ενα καλοκαίρι τον φιλοξενούσε ο Φιολιτάκης από την Τύλισο στο μητάτο του στον Στρούμπουλα. Καθημερινώς τροφοδότης του ήταν ο Γιάννης Καλομοίρης ή Τσίκ από τα Ανώγεια που τον είχε βοσκό ο Φιολιτάκης. Ο Νίκος Σαλούστρος ή Τρουλονίκος κάτοικος Τυλίσου, καταγόμενος από τα Ανώγεια προστάτεψε και φιλοξενούσε το Γιάννη για τέσσερα χρόνια στο χειμαδιό του στον Στρούμπουλα.
Στα Ανώγεια τον φιλοξένησε δύο ή τρεις φορές ο Χαράλαμπος Χαιρέτης ή Χαιρετοχαραλάμπης στο σπίτι του, που είχε διαμορφώσει ένα μικρό δωματιάκι στο κατώγι. Εκεί φιλοξένησε πολλές φορές και τον Κώστα Σμπώκο ή Μπάφ Κώστα. ‘Ενα βράδυ με πανσέληνο ο Νικήτας Χαρ. Χαιρέτης νεαρός βοσκός τότε, μετέφερε το Γιάννη από μια σπηλιά που ήταν στον Κόκκινο Δέτη στα Δανούζα και τον παρέδωσε στο Γιώργη Μανουρά ή Παπού, ο οποίος τον μετέφερε σε άλλο κρυσφήγετο.
Ο Βασίλης Βρέντζος ή Λοντροβασίλης στο χωριό Αρκάδι — Μονοφατσίου φιλοξενούσε το Γιάννη για μεγάλο χρονικό διάστημα και μάλιστα ένα διάστημα έτυχε να φιλοξενεί ταυτόχρονα σε άλλο σημείο τον επίσης Ανωγειανό επικηρυγμένο Κώστα Πατραμάνη. Φιλοξενήθηκε και από άλλα άτομα που εγώ σήμερα δε γνωρίζω. Όλοι όμως που φιλοξένησαν το Γιάννη, όσο και τους άλλους επικηρυγμένους Ανωγειανούς δεν προσδοκούσαν σε προσωπικά οφέλη, κινδύνευαν ανά πάσα στιγμή να πάνε φυλακή για υπόθαλψη επικηρυγμένου. Η Κρητική όμως φιλοξενία, το φιλότιμο και η αλληλεγγύη προς τους συνανθρώπους μας, ήταν πάνω από το νόμο και τη φυλακή που τους περίμενε. Τελικά αρκετοί από αυτούς πήγαν στη φυλακή όπως θα δούμε παρακάτω. ‘Ενα βράδυ μετέφερε το Γιάννη ο Μανώλης Μανουράς ή Ζωνομανώλης στον οικισμό των Αθανάτων έξω από το Ηράκλειο σε μια αγροικία. Η αγροικία αυτή έμελε να είναι η τελευταία του κατοικία στην παρανομία, πριν συλληφθεί από την Χωροφυλακή.
Η Χωροφυλακή το 1954 συνέλαβε τον αδελφό του Μιχάλη ή Παπαδομιχάλη στα Ανώγεια και τον εξόρισε στη Μακρόνησο. Ανήκε και αυτός στο Κ.Κ.Ε. και την κατοχή ανήκε στο ΕΑΜ και τον εφεδρικό ΕΛΑΣ Ανωγείων. Στη Μακρόνησο έμεινε αρκετό χρονικό διάστημα παρέα με το Λεωνίδα Κύρκο και άλλους αγωνιστές της αριστεράς. Από ότι μου είχε αναφέρει τράβηξαν τα πάνδεινα το διάστημα που ήταν στη Μακρόνησο. Την νύκτα όμως του Αγίου Βαρθολομαίου, όπως την αποκαλούσαν, γινόντουσαν φρικτά βασανιστήρια μέχρι θανάτου, έτσι αναγκάστηκε να υπογράψει δήλωση, γιατί ήταν πολύτεκνος και αφέθηκε ελεύθερος. Μετά την απόλυση τον τραβούσαν συνεχώς στη Χωροφυλακή, άλλοτε στα Ανώγεια και άλλοτε στο Ρέθυμνο ως ύποπτο τροφοδότη του αδελφού του Γιάννη και των άλλων Ανωγειανών επικηρυγμένων αδελφών Γιώργη και Κώστα Σμπώκου και Κώστα Πατραμάνη.
Ενώ ο Παπαδομιχάλης βρισκόταν στη Μακρόνησο, η Χωροφυλακή συνέλαβε τη μητέρα τους Αγάπη και την αδελφή τους Ελένη ή Παπαδολένη και τις πήγε στα κρατητήρια στο Ρέθυμνο για ένα μήνα. ‘Ηταν ένας εκβιασμός να παραδοθεί ο Γιάννης. Όλο το μήνα αυτό της κράτησης στο Ρέθυμνο καθημερινά τους πήγαινε φαγητό το Ανδρέας Μιχ. Παπαδάκης μαθητής Γυμνασίου από το Χουμέρι — σήμερα είναι γιατρός στο Ρέθυμνο. Τον έστελνε η αδελφή του Παρησούλα, γιατί είχαν οικογενειακές φιλίες.
Αφού δεν παραδόθηκε ο Γιάννης τις ξόρισαν στη Σητεία για ένα χρόνο. Στη Σητεία τις φιλοξένησε στο σπίτι του ο Γιάννης Σπανάκης από το Μοχό που ήταν εκεί υπάλληλος της τηλεφωνίας και γνωρίστηκαν στο λεωφορείο που τις μετέφερε στον τόπο της εξορίας.
Το πρωί της επόμενης μέρας πήγαν να δώσουν το παρόν στη Χωροφυλακή και άκουσαν να τις καλωσορίζει από απόσταση ο Σταθμάρχης με τη φράση: «Καλώς τις χωριανές μου». ‘Ηταν ο Ανθυπασπιστής Κουταλάς που είχε υπηρετήσει στα Ανώγεια για αρκετό χρονικό διάστημα. Μάλιστα η Αγάπη, η μητέρα του Γιάννη, είπε στο Σταθμάρχη: «Κάθε Κυριακή παιδί μου που σε έβλεπα στο στασίδι στην εκκλησία, έλεγα, σε λίγο θα με πιάσει να με βάλει φυλακή». Και ο Κουταλάς της είπε: «Μα δεν είχες κάνει τίποτα κακό».
Στα Ανώγεια έμεινε μόνος του ο πατέρας Παπαδονικόλας με βαρύ αναπνευστικό πρόβλημα — άσθμα και ανήμπορος να εξυπηρετήσει τον εαυτό του. Τον προστάτεψαν όσο μπορούσαν λόγω της φτώχειας η άλλη του κόρη Αριστέα Μέμμου, η πολύτεκνη νύφη του Ειρήνη και η Ελένη Γεωργ. Δακανάλη ή Μιχαλολένη. Η Μιχαλολένη αργότερα κλήθηκε στη Χωροφυλακή από τον Ανθυπασπιστή Χουλάκη και της είπε να μην πηγαίνει φαγητό του Παπαδονικόλα. Αυτή του είπε: «ότι είναι θείος της και θα πηγαίνει οπωσδήποτε ». ‘Ετσι την άφησε ήσυχη.
Ο Τρίτος αδελφός τους παπάς Γιώργης Δακανάλης κάτοικος Χαρακίου — Μονοφατσίου που ήταν και αυτός ενταγμένος στο ΕΑΜ από την κατοχή δεν έμεινε αλώβητος. Ο Τότε Αρχιεπίσκοπος Κρήτης ύστερα από παράπονα που έκαναν διάφοροι κάτοικοι της περιοχής σε βάρος του, τον έκανε αργό για ένα μήνα και έδινε καθημερινά το παρόν στην Αρχιεπισκοπή.
Ένα πρωί ο Σταθμάρχης Κουταλάς ενώ πήγαν να δώσουν το παρόν η μητέρα Αγάπη και η Ελένη, γιατί έδιναν το παρόν κάθε πρωί, τους είπε: «Δεν έπεσε ούτε μια τουφεκιά, δεν έπαθε κανείς τίποτα, έπιασαν τον Γιάννη στη Φοινικιά έξω από το Ηράκλειο». ‘Υστερα από παραστάσεις που έκανε ο δικηγόρος τους Νίκος Δασκαλάκης από το Ρέθυμνο τις άφησαν ελεύθερες.
Στην Ασφάλεια Ηρακλείου που οδηγήθηκε ο Γιάννης ξεδιπλώθηκε η κορδέλα και άγγιξε σαράντα άτομα μεταξύ των οποίων και τον αντιπρόεδρο των λιμενεργατών Ηρακλείου Νίκο Παπαδάκη, ο οποίος λίγο αργότερα βρέθηκε νεκρός στο Μεταγωγών Ηρακλείου. Ακούστηκε ότι αυτοχειριάστηκε.
Η ανάκριση έφτασε μέχρι το Ζαχαρία Νικ. Χαιρέτη ή Χαιρετοζάχαρης, που ήταν στέλεχος του Κ.Κ.Ε. στα Ανώγεια. Βασανίστηκε βάναυσα, στάθηκε όμως όρθιος και δεν είπε τίποτα στην ανάκριση. Χαρακτηριστικά τους είπε: «Μέχρι εδώ φτάσατε, ξέρω, δεν ξέρω, δεν σας λέω τίποτα».
Το Δικαστήριο καταδίκασε το Γιάννη σε δύο χρόνια φυλάκιση. Σε μικρότερες ποινές καταδικάστηκαν οι Μανώλης Μανουράς, Κ. Φουντουλάκης, Αναστ. Νιώτης, Χρυσούλα Μανουρά, Κ. Μολουδάκης, Μανώλης Σφακιανάκης, Δημ. Γιαβρίδης, Νίκος Σκουλάς, Βασ. Βρέντζος και Ζαχαρ. Χαιρέτης. Οκτώ άλλα άτομα απαλλάχτηκαν.
Με την κατηγορία για υπόθαλψη του Γιώργη Σμπώκου και Γιάννη Δακανάλη, καταδικάστηκαν από το πενταμελές Εφετείο Χανίων, οι Γιώργης Νοδαράκης σε 3 χρόνια, Αντώνης Φασατάκης σε ενάμιση χρόνο, Κώστας Φωτάκης σε 15 μήνες, Νίκος Παπαδομανωλάκης σε 14 μήνες κάτοικοι Μελάμπων. Οι υπόλοιποι απαλάχτηκαν.
Ο Παπαδογιάννης μετά την αποφυλάκιση του κατοίκησε στην Αθήνα. Παντρεύτηκε την ομοϊδεάτισσα του Ειρήνη Κυριακάκη από του Ρουμελή Μυλοποτάμου. Εργάζοταν στα τρόλεϊ στα κεντρικά γραφεία, επίσης εργάζονταν παράλληλα και στην εφημερίδα «ΑΥΓΗ». Συνταξιοδοτήθηκε από το Ι.Κ.Α. Δεν ευτύχησε όμως να αποκτήσει παιδιά.
Την ειρηνική και οικογενειακή του ζωή διέκοψε η Χούντα της 21ης Απριλίου 1967, όπου τον εκτόπισαν στη Λέρο. Απολύθηκε από την εξορία το 1971. Πέθανε το 1996 σε ηλικία 78 ετών. Ποτέ όμως δεν ξέχασε το χωριό του τα Ανώγεια και τη μοναδική περιουσία που είχε, τη βιβλιοθήκη του, τη δώρισε στο Δήμο Ανωγείων.
Με πρωτοβουλία της μοναδικής επιζώσης αδελφής του Ελένης και με τη βοήθεια του Δήμου Ανωγείων και της Εστίας που μας φιλοξενεί, έγινε η σημερινή τελετή στη μνήμη του Γιάννη Δακανάλη ή Παπαδογιάννη, ως ελάχιστο φόρο τιμής για τα όσα προσέφερε στην Αντίσταση 1941-44 κατά των Γερμανών φασιστών, αλλά και στη μετέπειτα περίοδο της ζωής του στο Δημόσιο τομέα και στον κομματικό χώρο που πίστευε. Τους ευχαριστούμε πάρα πολύ καθώς και όλους εσάς που τιμήσατε δια της παρουσίας σας τη σημερινή εκδήλωση..
Θα έλεγα ότι σήμερα κάνουμε ένα πολιτικό μνημόσυνο, τόσο για το Γιάννη, όσο και για όλους τους Δακανάληδες που προσέφεραν το αίμα και την ζωή τους στους κοινούς Εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες από το 1821 ίσαμε σήμερα, για να ζούμε εμείς σήμερα ελεύθεροι — ειρηνικά μέσα σε ένα δημοκρατικό πολίτευμα.
ΑΣ ΕΙΝΑΙ ΛΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ ΤΟΥΣ
ΜΑΝΟΛΗΣ ΜΙΧ. ΔΑΚΑΝΑΛΗΣ
Η παραπάνω ομιλία έγινε στην Εστία Ανωγείων σε εκδήλωση του
Δήμου Ανωγείων των προς τιμή του Δακανάλη Γιάννη ή Παπαδογιάννη
στις 2 Μαίου 2009.
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “ Η ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΑΝΩΓΕΙΩΝ “ φύλλο
279, Μάρτιος, Απρίλιος, Μάιος 2009.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου