ΠΡΟΣ ΤΙΜΗΝ ΤΩΝ ΒΕΤΕΡΑΝΩΝ ΤΗΣ ΚΟΡΕΑΣ

                      Προς τιμή των Βετεράνων
                      του πολέμου της Κορέας

                    Του Δακανάλη Μανόλη πρώην αγρονόμου

Από το 1945 η Κορέα είναι χωρισμένη σε δύο ζώνες: Στο Νότο εδρεύει μια κυβέρνηση που στηρίζεται από Αμερικάνους και στο Βορρά επικρατούν οι κομμουνιστές, που υποστηρίζονται από τους Σοβιετικούς. Τον Ιούνιο του 1950 ξεσπά πόλεμος ανάμεσα στη Βόρεια και Νότια Κορέα και τα στρατεύματα του Βορά επιχειρούν να καταλάβουν το Νότο. Ύστερα από αίτηση των Αμερικάνων ο ΟΗΕ καταδικάζει την εισβολή της Βόρειας Κορέας και ζητά από τα μέλη να βοηθήσουν τη Νότια.

Η επέμβαση των Αμερικάνων στο πλευρό της Νότιας Κορέας και των Κινέζων στο πλευρό της Βόρειας δημιουργεί άμεσο κίνδυνο παγκόσμιας ανάφλεξης. Τελικά τα δύο στρατόπεδα δέχονται την κατάπαυση του πυρός και την αναγνώριση της πριν την εισβολή των Βορείων κατάστασης.

Η Ελλάδα συμμετείχε στον πόλεμο της Κορέας ως σύμμαχος των Αμερικάνων. Αρχές του 1951 έφτασαν οι πρώτοι και τέλη του 1955 αποχώρησαν οι τελευταίοι. Από την Ελλάδα πήγαν 4.992 αξιωματικοί και στρατιώτες, έπεσαν νεκροί 186 και 534 τραυματίες. Δεν ήταν όλοι οι συμμετέχοντες εθελοντές, όταν δεν συμπληρωνόταν ο αριθμός της αποστολής τους έστελναν με διαταγή. Αν συνέτρεχαν λόγοι που θα τους εξασφάλιζαν τα απαραίτητα δικαιολογητικά (για οικογενειακούς, ιατρικούς λόγους κτλ) τους απάλλασσαν από την υποχρέωση. Για πολλούς όμως υπήρχε το κίνητρο της πληρωμής τα είκοσι ή τριάντα δολάρια το μήνα και οι 600 δραχμές που έπαιρνε το μήνα η πατρική οικογένεια στην Ελλάδα, ήταν μεγάλα ποσά για την εποχή αυτή.

Το Ταξίδι ήταν βέβαια το ίδιο ζόρικο για όλους 30 μέρες έκανε το καράβι για να πάει και άλλες τόσες για το γυρισμό. Έλεγαν ας δούμε λίγη στεριά, αλλά το καράβι ξαναχανόταν μέσα στα πελώρια κύματα.

Το 2007 μετά από μισό αιώνα μερικοί ‘Ελληνες βετεράνοι της Κορέας πήγαν στα μέρη που πολέμησαν. Τους περιποιήθηκαν, τους τίμησαν, τους είπαν ευχαριστώ, ενώ άγνωστοι στο δρόμο έπεφταν στην αγκαλιά τους από συγκίνηση. Έχουμε καταγράψει μαρτυρίες βετεράνων συμπατριωτών μας που πήγαν στη Κορέα. Ας παρακολουθήσουμε τους κινδύνους που πέρασαν, τις εμπειρίες που απέκτησαν και όλα όσα άλλα είδαν στη μακρινή αυτή χώρα της Ανατολής. Όλους αυτούς που πήγαν στην Κορέα οι συγχωριανοί, τους αποκαλούσαν “Κορεάτες”. 

    ΝΙΚΟΛΙΔΑΚΗΣ Γιάννης του Γρηγορίου κάτοικος Μοιρών (29-11-2008).

«Στην Κορέα πήγα ως εθελοντής από τις πρώτες κιόλας αποστολές το 1952. Κάναμε να πάμε ένα μήνα, το  ταξίδι ήταν βαρετό και ασυνήθιστο για μας. Μας πήγαν αμέσως στο μέτωπο στην πρώτη γραμμή του πυρός στα υψώματα “Τζάκσον, Τζαρβόν και. Χάρη”. Η μονάδα μας έδωσε πολλές μάχες, πολεμούσαμε τη νύκτα και κοιμόμαστε τη μέρα. Εγώ ήμουνα υπαξιωματικός και έπαιρνα 35 δολάρια το μήνα, ενώ οι στρατιώτες έπαιρναν 30 δολάρια.

Είχαμε αμυντικές Θέσεις πάνω στο ύψωμα “ Τζαρβόν “και απέναντί μας ήταν το ύψωμα “ Χάρη “.Το ύψωμα αυτό το έπαιρναν με αντεπιθέσεις άλλοτε οι Αμερικανοί και άλλοτε οι Βορειοκορεάτες τουλάχιστο για 5-6 φορές. Δόθηκε εντολή να κάνουμε αντεπίθεση εμείς οι Έλληνες και πράγματι καταλάβαμε το ύψωμα και εγκατασταθήκαμε πάνω σ΄αυτό. Αμέσως σταμάτησαν τις αντεπιθέσεις οι Βορειοκορεάτες. Μείναμε πάνω στο ύψωμα 15 μέρες, δεν μπορούσαμε όμως περισσότερο, διότι τα πτώματα τα Βορειοκορεατών έξω από τα συρματοπλέγματα του υψώματος ήταν σωροί, ενώ τα πτώματα των Αμερικανών ήταν αμέτρητα μέσα σε ένα λάκκο στο ύψωμα. Η δυσοσμία ήταν αφόρητη από την προχωρημένη σήψη των πτωμάτων, που παρέμεναν άταφα έτσι κινδύνευε άμεσα η υγεία μας και αναγκαστήκαμε να φύγουμε από το ύψωμα. ‘Ηταν ένα αποτρόπαιο θέαμα, που δεν μπορεί να φύγει από τα μάτια και τη σκέψη μου. Ένα βράδυ που είμαστε στο ύψωμα “Χάρη “,τραυματίστηκε ένας στρατιώτης από την Πελοπόννησο μέσα στα εδάφη των Βορείων, δεν μπορούσε να επιστρέψει μόνος του. Πήγα μόνος μου με κίνδυνο της ζωής μου τη νύκτα, σήκωσα τον τραυματία και τον έφερα πίσω. Μεταφέρθηκε στο Νοσοκομείο και σώθηκε. Το πρωί ανήμερα των Χριστουγέννων στο ύψωμα «Τζάκσον» είδαμε μπροστά μας σε απόσταση δέκα μέτρων κρεμασμένα σακουλάκια, που έγραφαν στα ελληνικά “Καλά Χριστούγεννα, μη μας πειράζετε και δε θα σας πειράξουμε. Ξέρουμε ποιοι σας έστειλαν εδώ”. Είχαν περάσει τη νύκτα αθόρυβα οι Βορειοκορεάτες την ενέδρα μας, τους σκοπούς μας, ήλθαν μπροστά μας χωρίς ν’ ακούσουμε τίποτα και μας ευχήθηκαν καλά Χριστούγεννα.

Οι Βορειοκορεάτες πετσόκοβαν με μανία τους Αμερικάνους και τους Άγγλους, ενώ εμάς τους ‘Ελληνες απέφευγαν να μας πειράξουν. Οι Αμερικάνοι κατείχαν ένα ύψωμα που ήταν καταπράσινο και κατάφυτο από δασικά δέντρα. Άρχισαν να το βομβαρδίζουν ανελέητα για πολλές ώρες με το πυροβολικό οι Βόρειοι. Το πρωί που το είδαμε, ήταν κατακόκκινο κυριολεκτικά και ανασκαμμένο από τις βόμβες, δεν υπήρχε ούτε ένα δέντρο. Ήταν μια πραγματική κόλαση.

Μετά από δώδεκα μήνες αδιάκοπου πολέμου στο μέτωπο μάθαμε, ότι υπογράφηκε ανακωχή, η οποία θα άρχιζε στις 12 τα μεσάνυχτα. Ο Λοχαγός μας αν θυμάμαι καλά λεγόταν Βακαλόπουλος, μας είπε ότι μέχρι την ώρα της ανακωχής τα μεσάνυχτα, θα γινόταν κόλαση πυρός και από τις δύο πλευρές σε όλο το μέτωπο,με σκοπό να κερδίσει η κάθε πλευρά περισσότερα εδάφη για λογαριασμό της. Πράγματι πήρε φωτιά το μέτωπο κατά μήκος της γραμμής με βομβαρδισμούς, τους οποίους διαδέχθηκαν επιθέσεις. Ήταν μια πραγματική κόλαση που ζήσαμε και οι δύο πλευρές. Τα μεσάνυχτα πέρασε ένα αεροπλάνο με κόκκινα φώτα με κατεύθυνση από Ανατολή προς Δύση κατά μήκος του μετώπου, μόλις περνούσε  το αεροπλάνο σταματούσαν τα πυρά και από τις δύο πλευρές και εφαρμόστηκε απόλυτα η ανακωχή. Το πρωί άρχισαν τα γλέντια των στρατιωτών και στα δύο μέτωπα. Τραγουδούσαν χειροκροτούσαν φώναζαν με επευφημίες οι μεν προς τους δε. Ο ενθουσιασμός αυτός κράτησε μέχρι το βράδυ, είχαμε απαλλαγή όλοι μας από την κόλαση που ζούσαμε τόσο καιρό. Το βράδυ αυτό είχαμε απώλειες στο μέτωπο το δικό μας.

Το διάστημα που πολεμούσαμε στο μέτωπο σκοτώθηκαν δύο συντοπίτες μας στρατιώτες, ένας Σκαλτσάκης από τη Λούκια και ένας Σφακάκης από το Σίβα Η κυβέρνηση της Κορέας μας παρασημοφόρησε τότε αλλά και τον Αύγουστο φέτος (2008) μου έστειλαν ένα έπαινο. Συνολικά έκανα 16 μήνες στην Κορέα. Στην ερώτηση που μου κάνατε, αν μετάνιωσα που πήγα απαντώ : ότι μετάνιωσα αμέσως μόλις πήγαμε στο μέτωπο και μπήκαμε στις μάχες και στην κόλαση του πυρός.

Από τη Μεσαρά πήγαν στην Κορέα ο Γιάννης Ανδρουλάκης,ο Νίκος Μαρκογιαννάκης, ο Γιώργης Κατάκης που σήμερα δεν ζουν, ο Γιώργης Καλής, κάτοικοι Μοιρών,ο Γιάγκος Φουστανάκης από την Πόμπια, και άλλοι που δεν θυμάμαι.».

    ΦΟΥΣΤΑΝΑΚΗΣ Γιάγκος του Κων/νου κάτοικος Πόμπιας (1-12-08). «Εγώ πήγα εθελοντής στην Κορέα το 1954 μετά την ανακωχή. Περνούσαμε πολύ καλά από όλες τις απόψεις. Συνολικά έκανα 11 μήνες. Πριν φύγουμε μας παρασημοφόρησε η Νότια Κορέα.

Το καλοκαίρι του 2007 πήγα στην Κορέα μαζί με άλλους βετεράνους στρατιώτες στα μέρη όπου βρεθήκαμε πριν από 50 χρόνια. Μας περιποιήθηκαν, μας τίμησαν, μας ευχαρίστησαν και μας αγκάλιαζαν στο δρόμο. Η ισοπεδωμένη τότε Σεούλ του πολέμου σήμερα είναι μια σύγχρονη μεγαλούπολη.»

ΚΑΛΗΣ Γιώργης του Ιωάννη κάτοικος Μοιρών (1-12-08)». Εγώ πήγα μετά την ανακωχή στην Κορέα και έτσι πέρασα καλά, χωρίς πόλεμο. Μια νύκτα είμαστε περιπολία και χωρίς να το θέλουμε μπήκαμε σε ένα ναρκοπέδιο. Το αντιλήφθηκε αμέσως ο επικεφαλής και σταματήσαμε εκεί που είμαστε ακίνητοι μέχρι το πρωί, όπου βγήκαμε χωρίς κίνδυνο».

ΚΑΛΟΜΟΙΡΗΣ Βασίλης του Νικολάου κάτοικος Ανωγείων (2-11-2008). «Εγώ πήγα στην Κορέα με διαταγή της πολιτείας μετά την ανακωχή. Το ταξίδι έγινε με μεγάλο Αμερικάνικο πλοίο και κράτησε 28 μέρες. Μόνο θάλασσα και κύματα βλέπαμε, ήταν ένα βαρετό ταξίδι. Στην Κορέα μέναμε σε πεδινό δασωμένο μέρος σε σκηνές των δέκα ατόμων. Οι σκηνές ήταν από διπλό πανί εξωτερικό , εσωτερικό και με τάβλες στο δάπεδο. Ανάβαμε δύο σόμπες και το νερό πάγωνε μέσα στο παγούρι. Είχε πολλές βροχές χιόνια και ανυπόφορο κρύο. Οι σκοποί είχαμε τρία παρασυνθήματα το Ελληνικό, το Κορεάτικο και το Αμερικάνικο. Πριν από εμάς στο μέρος που είμαστε, ήταν μια Τούρκικη Ταξιαρχία, συνεπλάκει αμέσως μόλις έφθασε σε μάχη με τους Βορειοκορεάτες και έπαθε μεγάλη καταστροφή. Αυτοκτόνησε ο διοικητής της, όπως μας είπαν. Διοικητή είχαμε το Γιάννη Γεννηματά. Στις 25 Μαρτίου του 1953 ήλθε στο στρατόπεδο μας ο πρωθυπουργός της Ν. Κορέας Τσικ Μαρί και μας παρασημοφόρησε. ‘Εκανα συνολικά 10 μήνες μαζί και ο χρόνος μετάβασης και επιστροφής. Από τα Ανώγεια πήγαν μετά από μένα ο Δήμος Σκουλάς, ο Γιάννης Χαχλιούτης και ο Λεονάτος Βρέντζος που σήμερα δεν υπάρχει στη ζωή».

ΣΚΟΥΛΑΣ Δήμος του Ιωάννη κάτοικος Ηρακλείου (7-11-08). «Εγώ πήγα στην Κορέα ως εθελοντής, πολλά άλλα άτομα πήγαν με διαταγή, ήθελαν, δεν ήθελαν, διότι δεν συμπληρώνονταν ο αριθμός. Το ταξίδι έγινε με μεγάλο Αμερικάνικο πλοίο που έβαζε 5.000 άτομα. Σταματούσαμε σε διάφορα λιμάνια άλλων χωρών και παίρναμε στρατιώτες. Στα νησιά του Σολωμόντα στον Ινδικό Ωκεανό πέσαμε σε πολύ μεγάλη θαλασσοταραχή, όλοι πηγαίναμε από τη μια μεριά στην άλλη του πλοίου, μέχρι που πέσαμε κάτω. Τη μια φαινόταν το πλοίο και την άλλη χάνονταν στα κύματα. Πήγαμε Βόρεια της Σεούλ και πάνω από τον 38ο παράλληλο. ‘Ήταν μήνας Οκτώβρης και το νερό που πλενόμαστε το πρωί πάγωνε στο πρόσωπο, τόσο δριμύ ψύχος υπήρχε. Λόγω του ψύχους κάναμε μια ώρα σκοπιά, δεν αντέχαμε περισσότερο. Τρώγαμε πολύ καλά φαγητά και πολλές μπανάνες. Ο πρωθυπουργός της Ν. Κορέας Τσικ Μαρί ήλθε στο στρατόπεδο και μας έδωσε επαίνους. Επιστρέψαμε το 1954 μετά από ένα χρόνο. Παίρναμε 20 δολάρια το μήνα και το σπίτι μας έπαιρνε 600 δραχμές το μήνα, ποσά μεγάλα για την εποχή εκείνη».

ΧΑΧΛΙΟΥΤΗΣ Γιάννης του Γεωργίου κάτοικος Ανωγείων (6-12-08)

«Εγώ πήγα στην Κορέα ως εθελοντής το 1954 μετά την ανακωχή. Ήμουνα στις διαβιβάσεις και πέρασα καλά τόσο από απόψεως τροφής, όσο και διαμονής, γιατί δεν υπήρχε κίνδυνος για μάχες. ‘Εκανα ένα χρόνο και επιστρέψαμε το 1955. Πριν φύγουμε μας παρασημοφόρησε ο πρωθυπουργός της Ν. Κορέας Τσικ Μαρί.».
   Από τον Ζαρό είχε πάει και ο Αντώνης Ζαχαριουδάκης ή Κρομυδαντώνης.-

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΑΠΟΨΗ του νότου φύλλο 460 στις 13-Ι-2009.

ΜΑΝΟΛΗΣ ΜΙΧ.ΔΑΚΑΝΑΛΗΣ

ΠΡΩΗΝ ΑΓΡΟΝΟΜΟΣ