Ψηλορείτης: ΣΕΡΓΙΑΝΙΣΜΑ ΣΤΟ ΜΑΓΕΥΤΙΚΟ ΠΗΛΙΟ

Τετάρτη 7 Αυγούστου 2013

ΣΕΡΓΙΑΝΙΣΜΑ ΣΤΟ ΜΑΓΕΥΤΙΚΟ ΠΗΛΙΟ

Σεργιάνια στο Πήλιο

Του Δακανάλη Μανόλη
Αντιπροέδρου του ΕΟΣ.Μοιρών

« Όσο και να ψάξαμε τις μέρες που σεργιανούσαμε στα δάση του Πηλίου, δε βρήκαμε πουθενά το χρυσόμαλλο δέρας, που έφερε ο Ιάσωνας από την Κολχίδα ».

Στον Άνω Βόλο φθάσαμε εβδομήντα ορειβάτες των ορειβατικών Συλλόγων Ηρακλείου και Μοιρών το μεσημέρι της 25ης Μαρτίου 2004, με αρχηγό της αποστολής το Νίκο Μυλωνά.

Το θαλάσσιο Ταξίδι δεν ήταν και τόσο ευχάριστο, φαίνεται, ότι ο Ποσειδώνας, είχε ταράξει με την τρίαινα τη θάλασσα και άνεμοι 7-8 μποφόρ λίκνιζαν το «Φαιστός Παλλάς» των Μινωικών Γραμμών. Η μέρα ήταν ηλιόλουστη και λαμπρή όπως και η 25η Μαρτίου 1821 ημέρα της Εθνικής μας Παλιγγενεσίας. Σήμερα γίνεται και η αφή της Ολυμπιακής φλόγας στην αρχαία Ολυμπία. Είναι ένα μεγάλο παγκόσμιο γεγονός, με τα βλέμματα όλου του κόσμου στραμμένα στην Ελλάδα, που έχει αναλάβει τη διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων.

Ο Βόλος στην αρχαία Ελλάδα ονομάζονταν Ιωλκός, από εκεί έφυγε κατά διαταγή του Βασιλιά Πηλέα ο Ιάσωνας με την Αργώ, που κατασκεύασε με ξυλεία από το Πήλιο, να πάει στην Κολχίδα κοντά στον Καύκασο, να φέρει πίσω το χρυσόμαλλο δέρας. Το 239 π.χ. οι Μακεδόνες κατέλαβαν το Βόλο και ο Δημήτριος ίδρυσε την Δημητριάδα. Σήμερα ο Βόλος έχει τρεις βιομηχανικές περιοχές με πολλές βιομηχανίες.

Από τον Πάνω Βόλο ανηφορήσαμε για τη γραφική Μακρινίτσα το μπαλκόνι του Πηλίου ακολουθώντας ένα αρχέγονο μονοπάτι και σε μιάμιση ώρα σεργιανούσαμε στα καλντερίμια και πλακόστρωτα. σοκάκια του χωριού. Η Μακρινίτσα κτίστηκε το 1204 αμφιθεατρικά με πέτρινα σπίτια από τεχνίτες της Μακεδονίας και του Ζαγορίου, αρκετοί από τους οποίους έμειναν εκεί και ρίζωσαν, όπως μας είπαν ντόπιοι κάτοικοι. Τα κάτω σπίτια του χωριού με τα επάνω έχουν 500 μέτρα υψομετρική διαφορά και όπως λένε «πάνω χιονίζει και κάτω βρέχει». Είναι από τα ωραιότερα χωριά του Πηλίου και θα το καταλάβετε περπατώντας στις συνοικίες. Η θέα από εκεί πάνω είναι μοναδική.

Η Πορταριά είναι πολύ όμορφη με πολλά επιβλητικά αρχοντικά, τα περισσότερα από τα οποία λειτουργούν ως ξενώνες. Ο κεντρικός δρόμος ασφυκτιά από τουριστικά μαγαζιά, όπως και η πλακόστρωτη πηλιορείτικη πλατεία που φέρει το όνομα της «Μελίνας Μερκούρη». Η επιστροφή μας στο Βόλο έγινε από το μονοπάτι Ιάσωνας.

Στα πρώτα σπίτια της συνοικίας του Πάνου Βόλου, συναντήσαμε στον τοίχο ενός αρτοποιείου μια τοιχογραφία, που αναπαριστά την απελευθέρωση της Ελλάδας από την τούρκικη τυραννία, έργο του μεγάλου ζωγράφου Θεόφιλου (1866-1935). Το αρτοποιείο είναι παλαιό και έχει κριθεί διατηρητέο κτίριο. Ο Θεόφιλος κατάγονταν από την Μυτιλήνη και είχε εργαστεί για πολλά χρόνια στο Βόλο. Αναγνωρίστηκε ως μεγάλος ζωγράφος μετά το θάνατο του. Εγκατασταθήκαμε σε παραδοσιακό ξενοδοχείο του Πάνου Βόλου.

26η Μαρτίου: Οι Ταξιάρχες στην κεντρική πλατεία της γραφικής Μηλιάς είναι κτίσμα του 1741 με στοιχεία τοπικής παραδοσιακής αρχιτεκτονικής και έγινε η «Αγία Λαύρα του Πηλίου», καθώς εδώ αποφασίστηκε η εξέγερση κατά των Τούρκων. Άλλα αξιοθέατα του χωριού είναι η Δημόσια Βιβλιοθήκη και το Δημοτικό Μουσείο. Εδώ γεννήθηκε ο αρχιμανδρίτης Άνθιμος Γαζής, μια από τις εκρηκτικότερες φυσιογνωμίες του επαναστατημένου Ελληνισμού. Το 1821 ήταν ο πρωτεργάτης της Επανάστασης της Θεσσαλίας - Μαγνησίας μαζί με τους ομοχώριους του Ιεροδιάκονο Γρηγόριο Κασταντά και Δανιήλ Φιλιππίδη, οι οποίοι είχαν ιδρύσει σχολή στις Μηλιές. Τέλος στις Μηλιές τερματίζει ο σιδηροδρομικός σταθμός του Πηλίου, ονομαζόμενος λόγω των καυσαερίων του Μουντζούρης.

Ακολουθώντας ένα ανηφορικό αρχαίο μονοπάτι με καλντερίμι διασχίσαμε τις πλαγιές του όρους Εύζωνα (ύψ1400μ) με τις κάθετες ορθοπλαγιές. Το τοπίο είναι φανταστικό με πλούσια δάση από οξιές και μεγάλα εγκάρσια ρέματα, που καταλήγουν στο Αιγαίο Πέλαγος με τα πεντακάθαρα νερά του. Σε όλες τις ρεματιές του Πηλίου υπάρχουν τεράστια πλατάνια, την ανάπτυξη των οποίων ευνοεί το αργιλώδες του εδάφους, το οποίο συγκρατεί τα νερά όλο το χρόνο. Όλα αυτά συνθέτουν μια σπάνια ομορφιά στην οποία επικρατούσε μια απέραντη γαλήνη. Τα περίφημα αυτά βουνά του Πηλίου τα έχει υμνήσει ο Όμηρος.

Αφήσαμε δεξιά μας το παραδοσιακό χωριό Ξουρίχτι με το μικρό εκκλησάκι του Αγίου Δημητρίου και ακολουθώντας το καλντεριμένιο μονοπάτι σε μια ρεματιά με αέναη ροή νερού, συναντήσαμε το εντυπωσιακό πέτρινο τοξωτό γεφύρι της Τζαγκαράδας. Στη συνοικία της Αγίας Παρασκευής που ανήκει στην Τσαγκαράδα, υποκλίνεται ο επισκέπτης στον χιλιόχρονο πλάτανο που βρίσκεται στην πλατεία. Η περίμετρός του φθάνει τα 14 μέτρα και λένε, ότι είναι ο μεγαλύτερος του Πηλίου. Η πέτρινη κολώνα που τοποθετήθηκε πριν από κάμποσα χρόνια, κρατάει όρθιο ένα πολύ μεγάλο κλάδο για να μην σπάσει.

Το μονοπάτι ελίσσονταν σε μια απότομη κατηφόρα και μας οδήγησε στη δαντελωτή παραλία της Νταμούχαρης. Μια γλώσσα γης εισχωρεί στη θάλασσα και χωρίζει στα δυο Παλιά και Νέα Νταμούχαρη. Η δεύτερη είναι το μοναδικό φυσικό λιμάνι της περιοχής και πάνω στον κάβο υπάρχει το ερειπωμένο Ενετικό κάστρο. Ακολουθήσαμε τις χρυσαφένιες αμμουδιές, από τις οποίες ξεχωρίζει η γραφική αμμουδιά «Παπά Νερό» με το άσπρο βότσαλο. Λένε ότι πήρε το όνομά της από ένα παπά, που πνίγηκε εκεί. Ο Άγιος Ιωάννης είναι το μεγαλύτερο παραθεριστικό κέντρο της περιοχής με μια μαγευτική παραλία. Η όλη πορεία κράτησε εφτάμιση ώρες.

Το ορεινό παραδοσιακό πέτρινο χωριό Κισσός (υψ500μ) αποτελεί το φυσικό μπαλκόνι στο Αιγαίο. Είναι πνιγμένο μέσα στις καστανιές, τα πλατάνια, έχει μια πανέμορφη πλατεία με πέτρινο σιντριβάνι και την εκκλησία της Αγίας Μαρίνας με θεόρατο καμπαναριό. Εκεί απολαύσαμε το δείπνο μας με γαστρονομικά εδέσματα του Πηλίου.

27η Μαρτίου: Η Δάρκεια (υψ400μ) είναι ένα χωριό κρυμμένο για το φόβο των πειρατών και έχει χαρακτηριστεί ως μαρτυρικό, διότι οι Γερμανοί στις 18-12-1943 εκτέλεσαν 118 κατοίκους του χωριού. Από τη Δάρκεια ακολουθήσαμε ένα αγροτικό δρόμο με προορισμό το χωριό Άνω Λεχώνια. Μας εντυπωσίασε πάρα πολύ ένα κατάφυτο με πλατάνια και άλλα δασικά δέντρα ρέμα, τα νερά του οποίου ήταν ορμητικά και ένα μεγάλο πέτρινο τοξωτό γεφύρι κάνει τη ζεύξη των δυο οχθών του ρέματος.

Η φρουριακού τύπου Μονή του Αγίου Λαυρεντίου έξω από το ομώνυμο χωριό, ιδρύθηκε από τον Όσιο Λαυρέντιο το 1378 πάνω στα ερείπια παλαιότερης μονή. Ο Άγιος Λαυρέντιος (πήρε το όνομα από το ομώνυμο μοναστήρι) είναι ένα από τα αρχαιότερα χωριά του Πηλίου, στο οποίο διατηρούνται ατόφια τα σπίτια και τα σοκάκια με καλντερίμια. Παραμένει ζωντανό, αφού ο Βόλος είναι κοντά και μένουν οι νέοι στο χωριό. Τα παλιά σπίτια και αρχοντικά εντυπωσιάζουν πολύ, όπως του Σήνη, του Κανταρτζή και του Γκλανά. Γέννημα και θρέμμα του χωριού ήταν ο αείμνηστος ηθοποιός Λαυρέντης Διανέλος, που τόσο πολύ μας διασκέδαζε με τις ταινίες του.

Το χωριό Άγιος Βλάσης είναι χτισμένο σε μια καταπράσινη τοποθεσία και στηρίζει την οικονομία του στα ροδάκινα. Ακολουθήσαμε ένα ρέμα κατάφυτο με πρίνους στις πλαγιές και τεράστια πλατάνια στην κοίτη, το οποίο έτρεχε κρυστάλλινα νερά. Στο χωριό Άνω Λεχώνια φθάσαμε μετά από έξι ώρες πορείας, στο οποίο υπάρχει ο εντυπωσιακός σταθμός του τραίνου.

Στη μεγάλη παραλία του Βόλου με τα πάρα πολλά τσιπουράδικα, γευτήκαμε εκλεκτούς θαλασσινούς μεζέδες και διάφορα άλλα γαστρονομικά εδέσματα.

28η Μαρτίου: Το πρωί ξαναβρεθήκαμε στο παραδοσιακό ορεινό χωριό Μηλιά. O καιρός ήταν νότιος, ζεστός και μουντός όπως εξάλλου ήταν, όλες τις μέρες που σεργιανούσαμε στο Πήλιο. Πήραμε ένα παλιό καλντεριμένιο μονοπάτι και κατηφορίσαμε για το παραλιακό χωριό Καλά Νερά. Η αρχή της διαδρομής ήταν θεαματική μέσα σε πρινόδασος, ενώ προς το τέλος βαδίζαμε σε μακία βλάστηση και ελαιώνες. Στα καλά Νερά φθάσαμε μετά από δυο ώρες πορείας.

Ένας μικρός αριθμός ορειβατών πήραν το Μουτζούρη από τα Λεχώνια για τη Μηλιά και είχαν μια ξεχωριστή εμπειρία. Το τραίνο είναι παλαιού τύπου, τρέχει πάρα πολύ σιγά και αγκομαχάει στην ανηφόρα, κάνει τη διαδρομή των 16 χιλιομέτρων σε μιάμιση ώρα. Το τραινάκι είχε σταματήσει τα δρομολόγια το 1971, ενώ από το 1996 άρχισε πάλι να ξεφυσάει στις ανηφόρες του Πηλίου μεταφέροντας ρομαντικούς επιβάτες.

Όλο το ορεινό συγκρότημα του Πηλίου, όπως διαπιστώσαμε, προσφέρεται για οδοιπορίες και ορειβασίες. Έχει αμέτρητα παραδοσιακά μονοπάτια, πολλά από αυτά είναι από καλντερίμια Οι αυτόχθονες διατηρούν πολύ καθαρό το περιβάλλον και το σέβονται οι επισκέπτες.

Όσο και να ψάξαμε τις μέρες που σεργιανούσαμε στα δάση του Πηλίου, δε βρήκαμε πουθενά το χρυσόμαλλο δέρας, που έφερε ο Ιάσωνας από την Κολχίδα. Βρήκαμε όμως τη φυσική ομορφιά, τα πανέμορφα ρέματα με τα γάργαρα νερά, το καθαρό περιβάλλον, τα πολλά μήλα, τη γαλήνη, την ξεγνοιασιά, τα ξωκλήσια της κατάνυξης, τις εικαστικές τέχνες του Θεόφιλου, τις ακόρεστες κρήνες, τις πέτρινες σκεπές και τα πέτρινα τοξωτά γεφύρια τα οποία θα μας μείνουν αξέχαστα.

Ευχαριστούμε τον αρχηγό μας Νικόλα Μυλωνά, που πέτυχε στο έργο του, τον Ορειβατικό Βόλου και τους ορειβάτες οδηγούς του, που μας σεργιάνιζαν στα όμορφα βουνά, χωριά και φαράγγια του Πηλίου.

Επιστρέψαμε όλοι ευχαριστημένοι, στα καθημερινά εργασιακά και οικογενειακά προβλήματα, με περισσότερη όρεξη και γεμάτοι από νέες εμπειρίες.

Υ.Γ. Από τον Ορειβατικό Σύλλογο Μοιρών πήραν μέρος οι: 1) Σπυριδάκης Γιώργης πρόεδρος, 2) Δακανάλης Μανόλης αντιπρόεδρος, 3) Ξαγοραράκης Γιώργης, 4) Πετράκη Μαρία, 5) Βολονάκης Μανέλης και 6) Καραμπακάκης Αντώνης μέλη.

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΑΝΤΙΛΑΛΟΣ της Μεσαράς φύλλο 525 της 6-4-2004.

Αναρτήθηκε στις 7-8-20013 στο mires46.blogspot.com