ΑΖΙΛΑΚΟΔΑΣΟΣ
ΤΗΣ ΣΕΛΕΝΑΣ
Του Δακανάλη Μανόλη
αντιπροέδρου
Ε.Ο.Σ. Μοιρών
Στις 20 Φεβρουαρίου 2012 με μπουκωμένο
καιρό 56 ορειβάτες των ορειβατικών συλλόγων Ηρακλείου και Μοιρών με αρχηγό το
Γιάννη Σταθόπουλο, βρεθήκαμε δυο χιλιόμετρα νότια των Μαλλίων. Τραβερσάραμε
πάνω σε ένα καλά διαμορφωμένο μονοπάτι στις βόρειες πλαγιές της χιονισμένης
«Σελένας» (υψ.1559μ) με κατάληξη την Ιερά Μονή Σεληνάρι. Η πρωινή βροχόπτωση
είχε λασπώσει το μονοπάτι και απαιτούσε ιδιαίτερη προσοχή κατά το περπάτημα.
Κάτω μας απλώνονταν η κωμόπολη των Μαλλίων με
τα ελαιόδεντρα, τις μπανάνες και τις Μαλλιώτικες πατάτες. ΄Εχουν ανακαλυφθεί
στην περιοχή ερείπια δύο μινωικών ανακτόρων το ένα το 2000 πχ και το άλλο το
1700 πχ. Τα παραπάνω ανάκτορα όσο και η μεγάλη πόλη καταστράφηκαν το 1450 π.χ.
Τα τελευταία 30 χρόνια τα Μάλλια έχουν γίνει μεγάλο τουριστικό θέρετρο και τουρίστες
από όλο τον κόσμο κατακλύζουν την περιοχή. Οι Βρετανοί κυρίως κάθε χρόνο
έρχονται με σκοπό να μεθούν, να γλεντούν όλη τη νύχτα και να προβαίνουν σε
άσεμνες πράξεις, έτσι δημιουργείται ένα
χάος με αρνητικά σχόλια.
Φθάνοντας στα 800 μέτρα υψόμετρο
συναντήσαμε το μεγάλο δάσος από τους αζίλαλακες, όπως τους λένε οι Κρητικοί ή αρία η επιστημονική τους ονομασία. Είναι ένα
είδος πρίνου με φύλλα χωρίς αγκάθια. Εξήλθαμε του αζιλακόδασους μετά από
μιάμιση ώρα πορείας μαγεμένοι από την ομορφιά
και τη μοναδικότητα του. Κατά τους ειδικούς είναι το μεγαλύτερο αζιλακόδασος της Ελλάδας. Απαντάμε αζιλάκους
στο δάσος του Ρούβα, στο Αρκάδι, στα Λευκά όρη, στη Δίκτη, στον Κουλούκωνα και
σε πολλά άλλα μέρη της Κρήτης και συμβιεί με τους πρίνους.
Η πορεία μας συνεχίστηκε ανατολικά πάνω
σε ένα δασικό δρόμο και στα μέσα
μιας δασωμένης γραφικής ρεματιάς συναντήσαμε το μοναστήρι του Άι Γιώργη
του Βραχασώτη. Πάνω από το υπέρθυρο της νότιας πόρτας σε μια πλάκα είναι
χαραγμένη η χρονολογία 1588, ίσως είναι
η ημερομηνία κτίσεως της μονής. Επίσης στην ίδια πλάκα υπάρχει χαραγμένο ένα
οικόσημο αριστοκρατικής οικογένειας, που μπορεί να συνδυαστεί με τον κτήτορα
της μονής. Εντυπωσιάζει το λατινικού τύπου καμπαναριό, ενώ στη νότια πλευρά του
υπάρχει σε γκρίζο μάρμαρο σμιλευμένος σε ανάγλυφο ο Άι Γιώργης καβαλάρης στο
άλογο. Τόσο η εκκλησία, όσο και τα κελιά έχουν ανακαινιστεί και περιμένουν μοναχούς.
Στον ΄Αϊ Γιώργη το Σεληνάρι φθάσαμε μέσα από αγροτικούς δρόμους ύστερα από οχτώ ώρες συνολικής ευχάριστης πορείας.
Το παλαιό μοναστήρι κτίστηκε τη Β΄
Βυζαντινή περίοδο (961-1204) και το 1538 καταστράφηκε. Στις αρχές του 16ου
αιώνα ήλθαν στο Βραχάσι από τη Ρόδο τρία αδέλφια, για να
αποφύγουν τον Τούρκικο ζυγό. Ένα φως οδήγησε το Νικόλα ένα από τα τρία αδέλφια σε
ένα σημείο, όπου εκεί βρήκε την εικόνα του Αγίου Γεωργίου. Στο μέρος αυτό
έκτισε το εκκλησάκι του Αϊ Γιώργη. Μετά ασκήτεψε σε μια σπηλιά κοντά στην κορφή
του απέναντι βουνού «Ανάβλοχου», στην
οποία αργότερα κοιμήθηκε. Ο σταυρός στην κορφή δείχνει το μέρος που είναι η
σπηλιά της ταφής του.
Οι
εγκαταστάσεις γύρω από την εκκλησία δημιουργήθηκαν μετά το 1961 και παράλληλα
ιδρύθηκε γηροκομείο. Πριν από τριάντα και πλέον χρόνια σταματούσαν υποχρεωτικά
όλα τα διερχόμενα αυτοκίνητα, για να προσκυνήσουν οι επιβάτες. Οι δοξασίες της εποχής ανέφεραν, ότι όποιο αυτοκίνητο δεν
σταματούσε, θα πάθαινε κάποια ζημιά.
΄Ολοι μείναμε ενθουσιασμένοι κατά κοινή
ομολογία, για όλα όσα συναντήσαμε
σεργιανίζοντας στα Λασιθιώτικα βουνά. Ευχαριστούμε τον πολύ καλό αρχηγό
της πορείας.-
Πηγές: ΒΥΖΑΝΤΙΝΕΣ
ΜΝΗΜΕΣ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ του Νίκου Ψιλλάκη .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου