Ψηλορείτης: ΦΑΡΑΓΓΙΑ ΒΙΚΟΥ ΚΑΙ ΑΩΟΥ

Πέμπτη 15 Δεκεμβρίου 2011

ΦΑΡΑΓΓΙΑ ΒΙΚΟΥ ΚΑΙ ΑΩΟΥ

Όλη η παρέα στο ξενοδοχείο

ΕΘΝΙΚΟΣ ΔΡΥΜΟΣ

ΒΙΚΟΥ ΚΑΙ ΑΩΟΥ

Του Δακανάλη Μανόλη

Αντιπροέδρου ΕΟΣ Μοιρών

Η διαδρομή ανηφορίζοντας προς το γραφικότατο Μονοδέντρι των Ζαγορίων ήταν φανταστική. O Noέμβρης με τους μπουκωμένους ουρανούς, με το χώμα ανασκαλεμένο στα οργωμένα χωράφια, με τα δέντρα να επιδίδονται σε ένα χρωματικό όργιο, από το χρυσαφί, κίτρινο του πεπονιού, ίσαμε το κόκκινο της σκουριάς, δημιουργούσε μια πανδαισία χρωμάτων, με ακανόνιστους χρωματισμούς που κάλυπτε όλες τις πλαγιές του βουνού.

Στις 3 Νοεμβρίου 2000: Τριάντα τέσσερις ορειβάτες του Ορειβατικού Ηρακλείου μεταξύ των οποίων τέσσερις των Μοιρών (ο γράφων, ο Παυλίδης Αποστόλης, ο Ξαγοραράκης Γιώργης και ο Κλημαθιανάκης Γιάννης) με αρχηγό τον Αβραμάκη Μανώλη, αναχωρήσαμε με λεωφορείο ξημερώματα από τον Πειραιά για το ορεινό χωριό Μονοδέντρι των Ζαγορίων

Το ορεινό Μονοδέντρι είναι αμφιθεατρικά κτισμένο στις πλαγιές του όρους Στούρος σε υψόμετρο 1060 μέτρα, σύμφωνα με την ζαγορίτικη αρχιτεκτονική. Σπίτια, πλατείες, σοκάκια, είναι όλα από πέτρα, ενώ υπάρχουν πάρα πολλά παλιά αρχοντικά, τα περισσότερα των οποίων έχουν μετατραπεί σε ξενώνες. Οι μόνιμοι κάτοικοι του χωριού είναι 65, που ασχολούνταν με τη κτηνοτροφία και τον τουρισμό. Ζαγόρι θα πει, όπως μας πληροφόρησαν οι κάτοικοι «πίσω από το βουνό» και είναι Σλαβική λέξη.

Το φαράγγι του Βίκου βρίσκεται στην οροσειρά της Πίνδου και αρχίζει 700 μέτρα έξω από το χωριό των Ζαγορίων Μονοδέντρι. Το παραπάνω φαράγγι το 1997 μπήκε στο βιβλίο Γκίνες ως το βαθύτερο φαράγγι στον κόσμο, έχει μήκος 12 χιλιόμετρα, μέγιστο άνοιγμα 1.100 μέτρα και βάθος 900 μέτρα. Είναι το Γκραν Κάνυον αλλά Ελληνικά. Βίκος σημαίνει «χάος», όπως μας είπαν οι εντόπιοι κάτοικοι.

Ένας πλακόστρωτος δρόμος από το Μονοδέντρι μας οδηγεί πάνω από την είσοδο του φαραγγιού, όπου βρίσκεται το μοναστήρι της Αγίας Παρασκευής του 1412. Το μέρος αυτό αποτελεί το μπαλκόνι του Βίκου. Από εκεί ένα στενό μονοπάτι σμιλευμένο σε πολλά σημεία, περνά μέσα από τις κάθετες ορθοπλαγιές και μας οδηγεί σε μια σπηλιά, που απέχει περίπου 200 μέτρα. Κάτω από το μονοπάτι υπάρχει αμέτρητο βάθος και πάνω δυσθεώρητο ύψος. Χρειάζεται μεγάλη προσοχή να περάσει ο επισκέπτης το μονοπάτι μέχρι τη σπηλιά και προπαντός να μην πάσχει από υψοφοβία. Οι περισσότεροι περάσαμε στη σπηλιά και καθισμένοι μπροστά από αυτή, απολαύσαμε το μεγαλειώδες τούτο τοπίο. Κάθετα βράχια, μεγάλες ορθοπλαγιές, δάση από οξιές, έλατα, σφεντάμια δεξιά και αριστερά του φαραγγιού συνθέτουν το μεγαλείο της περιοχής. Η μέρα μάζευε σιγά-σιγά τα φτερά της και είχε πλέον κουρνιάσει στο βάθος του Βίκου, ενώ το φεγγάρι που μόλις είχε ανατείλει πίσω από τις κορφές, μας έβλεπε θαμπά.

ΒΙΚΟΣ 4 Νοεμβρίου: Διαπιστώσαμε, ότι η μέρα ήταν φθινοπωρινή με αραιή συννεφιά κατάλληλη για ορειβασία. Ακολουθήσαμε από την άκρη του χωριού ένα πολύ κατηφορικό μονοπάτι, που ελίσσονταν ίσαμε τον πάτο του φαραγγιού. Στη συνέχεια ακολουθούσε την αριστερή όχθη του ποταμού Βοϊδομάτη μέχρι τις πηγές του. Το μάτι μας δε χόρταινε να βλέπει αυτή την αγριάδα και τη μαγεία της φύσης που μας προκαλούσε δέος και φόβο. Παρέα είχαμε τα γάργαρα νερά του ποταμού, το κελάηδισμα των πουλιών και το θρόισμα των φύλλων. Επικρατούσε μέσα σε αυτή την άγρια και παρθένα φύση μια απέραντη γαλήνη.

Μετά από πέντε ώρες ευχάριστης πεζοπορίας φθάσαμε στις πηγές του Βοϊδομάτη, από τις όχθες του οποίου αναβλύζουν τεράστιες ποσότητες παγωμένων και κρυστάλλινων υδάτων και δημιουργούν μια μικρή λίμνη. Από το σημείο αυτό στο ποτάμι σχηματίζεται μια αέναη και ορμητική ροή όλες της εποχές του χρόνου.

Ακολουθήσαμε από τη δεξιά όχθη του ποταμού ένα φιδίσιο μονοπάτι σε μια μεγάλη ανηφόρα μέσα στο δάσος από μικρές οξιές και ύστερα από δυο ώρες σκληρής ανάβασης, φθάσαμε στο Ζαγορίτικο γραφικό χωριό Μικρό Πάπιγκο. Το χωριό ακολουθεί τη Ζαγορίτικη αρχιτεκτονική και έχει πολλά παλιά αρχοντικά. Βρίσκεται σκαρφαλωμένο σε υψόμετρο 900 μέτρα και πάνω από το χωριό ίστανται όρθιοι τεράστιοι βράχοι που τους ονομάζουν Πύργους της Αστράκας με υψόμετρο 2.416μέτρα. Η περιήγηση στα καλντερίμια του Μικρού Πάπιγκου είναι απολαυστική βλέποντας τα πέτρινα δημιουργήματα των ανθρώπων.

Στο χωριό εγκατασταθήκαμε σε παραδοσιακό ξενώνα και το βράδυ δειπνήσαμε σε ταβέρνα με τοπικά εδέσματα.

Ίσως να μην υπάρχει πιο παράδοξη εικόνα στην ορεινή Ελλάδα, να βλέπει κανείς το καλοκαίρι τους ανθρώπους με πετσέτες και μαγιό να πηγαίνουν για βουτιές στις «Κολυμπήθρες», που βρίσκονται στο ενδιάμεσο του Μικρού και του Μεγάλου Πάπιγκου. Πρόκειται για κοιλώματα στα ασβεστολιθικά πετρώματα που δημιουργήθηκαν από την αέναη ροή των νερών του ρέματος Ρογκοβό. Ο χώρος έχει διαμορφωθεί κατάλληλα από το Δήμο Ζαγορίου και οι κάτοικοι φράζουν τις δυο μεγαλύτερες «κολυμπήθρες» δημιουργώντας πισίνες με κρύο, κρυστάλλινο νερό κατάλληλο για βουτιές.

ΓΚΑΜΗΛΑ 5 Νοεμβρίου: Το πρωί η μέρα ήταν μουντή, αλλά δυτικά στο βάθος στην Αλβανία υπήρχαν χαμηλές μαύρες νεφώσεις που προμήνυαν βροχές. Ακολουθήσαμε ένα πάρα πολύ καλό μονοπάτι με προορισμό το καταφύγιο της Αστράκας (υψ1.950μ). Δεν πέρασαν 15 λεπτά, ο καιρός άρχισε να χαμηλώνει, ενώ μαύρα και απειλητικά σύννεφα κάθισαν σε ολόκληρη την περιοχή. Ξέσπασε σφοδρή καταιγίδα με συνεχόμενα αστραπόβροντα. Στα γρήγορα φορέσαμε τα αδιάβροχα, συνεχίσαμε την πορεία και στο καταφύγιο φθάσαμε μετά από δυο ώρες αδιάκοπης βροχής, χωρίς να κάνουμε καμιά στάση.

Η καταιγίδα σταμάτησε και περί ώρα 13,30, αποφασίσαμε δέκα τέσσερις ορειβάτες με τον αρχηγό (μεταξύ των οποίων ο γράφων, ο Κλημαθιανάκης Γιάννης και ο φίλος μας Γιώργης Αλεξάκης του Ρεθύμνου) να ανέβουμε στην κορφή της Τύμφης ή Γκαμήλας (υψ 2497μ). Η διάρκεια της πορείας ήταν περίπου 3 ώρες, αλλά ο περιορισμένος χρόνος μέχρι τη δύση του ηλίου και ο πολύ άστατος καιρός, μας ανάγκασε, να βάλουμε «φτερά» στα πόδια μας. Κάναμε την πορεία χωρίς στάση σε δυο ώρες, κάτω από χαμηλές θερμοκρασίες που ήταν ευνοϊκές για την ανάβαση. Βαδίζαμε σε μοναδικά αλπικά συστήματα σε μια τούνδρα με καταπράσινα λιβαδάκια. Λίγο πριν την κορφή σκέπασε ξαφνικά το βουνό πυκνή ομίχλη, η ορατότητα περιορίστηκε σημαντικά και άρχισε να σκοτεινιάζει. Πήγαμε στην πηγή και δεν ήπιαμε νερό, όπως λέει η παροιμία, δεν είδαμε τίποτα, είχαμε μεγάλη ατυχία .

Η κάθοδος της επιστροφής για το καταφύγιο γίνονταν με πολύ γοργά βήματα, για να μη μας προλάβει η νέα διαφαινόμενη καταιγίδα. Δεν προφθάσαμε όμως και ξέσπασε πάλι νέα σφοδρή καταιγίδα με αδιάκοπα αστραπόβροντα. Η θερμοκρασία έπεσε στο μηδέν, άρχισε να χιονίζει και το βουνό μέσα σε λίγη ώρα είχε ασπρίσει .

Ο Αποστόλης κάθονταν στο παράθυρο και απολάμβανε το φαινόμενο, φωτίζονταν όλο το βουνό από τις αστραπές και όλοι οι κεραυνοί έπεφταν στους Πύργους της Αστράκας. Απολαύσαμε το φαινόμενο τούτο εκ του ασφαλούς μέσα από το καταφύγιο. Η διαμονή μας ήταν πάρα πολύ καλή, μέσα σε ένα ζεστό περιβάλλω με ευχάριστη παρέα. Εκεί πληροφορηθήκαμε, ότι ο συνορειβάτης Τσατσάκης Γιώργης και Νιριανάκη Νίκη είχαν παντρευτεί πρόσφατα και έκαναν το ταξίδι του μέλιτος στην Πίνδο. Πήραμε το λιτό δείπνο μας, συζητήσαμε διάφορα θέματα και τέλος πέσαμε στην γλυκιά αγκαλιά του Μορφέα μέχρι το πρωί.

ΔΡΑΚΟΛΙΜΝΗ-ΑΩΟΣ 6 Νοεμβρίου: Το πρωί ο καιρός ήταν μουντός με τσουχτερό κρύο. Πήραμε το μονοπάτι με προορισμό τη Δρακολίμνη. Κάτω στη λαγκαδιά στο ενδιάμεσο της διαδρομής συναντήσαμε τη λίμνη της Αστράκας σε υψόμετρο 1.800 μέτρα. Είναι μια μικρή λίμνη, η οποία όμως στολίζει την περιοχή. Μιάμιση ώρα ανηφορικής ανάβασης μας πήρε μέχρι να φθάσουμε στη Δρακολίμνη (υψ.2050μ). Ο τοπικός θρύλος αναφέρει, ότι από τη λίμνη έβγαινε παλιά ένας δράκος και από αυτόν πήρε το όνομα. Η λίμνη είναι η μεγαλύτερη της Πίνδου, τροφοδοτείται από πηγές με κρυστάλλινο νερό όλο το χρόνο. Στις δρακολίμνες της Πίνδου ζει ο αλπικός Τρίτωνας, ένα σπάνιο υδρόβιο είδος που οι ντόπιοι το ονομάζουν «ψάρι με πόδια». Στις δυο πλευρές της λίμνης ορθώνονται μεγάλες βουνοκορφές και κάτω μας απλώνονταν το μοναδικό φαράγγι του Αώου ποταμού με κάθετες και άγριες χαράδρες σαν μαχαιριές. Από τόσο μεγάλο ύψος ο επισκέπτης χάνει το νου του βλέποντας και θαυμάζοντας την αγριάδα και το μεγαλείο της φύσης.

Βαδίζαμε στις πλαγιές στο φαράγγι του Αώου σε ένα πολύ κατηφορικό μονοπάτι, που ήταν καλυμμένο από τα φύλλα των δέντρων. Συναντήσαμε αδιαπέραστα δάση με πεύκα ποικιλίας ρόμπολο, οξιές, σφεντάμια με πλατιά φύλλα, αγριοτριανταφυλλιές και έλατα.

Στη φρουριακού τύπου Μονή Στομίου φθάσαμε μετά από πέντε ώρες πορείας. Η μονή βρίσκεται μέσα στο φαράγγι και πάνω από το ποτάμι του Αώου. Ο Ηγούμενος και μοναδικός μοναχός της μονής μας υποδέχτηκε με μεγάλη ευχαρίστηση, γιατί δεν βλέπει συχνά επισκέπτες. Μας φιλοξένησε με τσίπουρο, λουκούμια, γλυκά και καφέ που έφτιαξαν οι ορειβάτισσες. Αυτά που μας πρόσφερε ήταν, ότι καλύτερο επιθυμούσαμε εκείνη τη στιγμή.

Καθίσαμε αρκετά στη γραφική μονή της Παναγίας κάνοντας διάφορες συζητήσεις. Ο γλυκύτατος ηγούμενος μας είπε, ότι από εκεί είναι πέρασμα των Αλβανών για τη Θεσσαλία και πριν μερικά χρόνια λεηλάτησαν το μοναστήρι. Αφήσαμε στον ηγούμενο, ότι μας είχε απομείνει από τρόφιμα όπως, σταφίδες, ξηρούς καρπούς, παξιμάδι, ελιές και ότι άλλο είχαμε. Μας ευχήθηκε καλό δρόμο και αναχωρήσαμε για την Κόνιτσα.

Τα φαράγγια του Βίκου και του Αώου έχουν χαρακτηριστεί Εθνικοί Δρυμοί. Η χλωρίδα είναι πλούσια και περιλαμβάνει περίπου 1700 είδη φυτών και βοτάνων. Η πανίδα αποτελείται από πολλά είδη μεγάλων θηλαστικών, όπως η αρκούδα που ενδημεί ο μεγαλύτερος αριθμός στην Ελλάδα, αγριογούρουνα, αγριόγιδα, βίδρες, λύκοι, τσακάλια, ζαρκάδια, ελάφια και λαγοί. Οι βιολόγοι λένε, ότι υπάρχουν 133 είδη πουλιών, 24 είδη θηλαστικών και 21 είδη ερπετών. Στα παραπάνω φαράγγια δεν έχει επέμβει μέχρι σήμερα ανθρώπινο χέρι και η όλη περιοχή είναι παρθένα.

Τρέχαμε πάνω σε ένα δασικό δρόμο στην αριστερή όχθη του Αώου ποταμού, που είχε μεγάλη ροή και μετά από μιας ώρας πεζοπορία φθάσαμε στην αρχή της γραφικής Κόνιτσας. Διαβήκαμε στην απέναντι όχθη πάνω από ένα μεγάλο εντυπωσιακό τοξωτό πέτρινο γεφύρι, που κατασκεύασε ένας εμπειροτέχνης το 1870 και κόστισε 37.000 τούρκικα γρόσια. Στο ποτάμι του Αώου δοκιμάζουν την αντοχή τους οι τολμηροί κάνοντας ράφτινγκ.

Η Κωμόπολη της Κόνιτσας είναι αμφιθεατρικά κτισμένη στις απολήξεις του όρους Σμόλικας και έχει περίπου 3.000 κατοίκους. Καταλήξαμε στο ξενοδοχείο Αώος όπου διανυκτερεύσαμε. Το βράδυ γευτήκαμε στο παραδοσιακό καφενείο του Μπάμπη (Χαραλάμπη Μιχαλόπουλου) μοναδικούς μεζέδες με τσίπουρο. Χορέψαμε κρητικούς χορούς , τραγουδήσαμε κρητικά τραγούδια μέχρι αργά το βράδυ.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ 7 Νοεμβρίου: Το λεωφορείο αναχώρησε για τον Πειραιά, πραγματοποιήσαμε μια μεγάλη στάση στα Γιάννενα και απολαύσαμε τα αξιοθέατα της πόλης και τη λίμνη της. Ήταν μια ονειρεμένη τριήμερη ορειβασία κατά κοινή ομολογία. Μεταξύ μας υπήρξε, συνεργασία, συντροφικότητα, αλληλεγγύη, αλληλοκατανόηση και είχαμε γίνει όλοι μια γροθιά. Μαζί μας ήταν τέσσερις φοιτητές της βιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών και βοτανολογούσαν πάνω στην πλούσια χλωρίδα της Πίνδου.

Ευχαριστούμε πάρα πολύ τον ακούραστο αρχηγό μας Μανώλη Αβραμάκη, ο οποίος διοργάνωσε άψογα αυτή τη δύσκολη ορειβασία, χωρίς να δημιουργηθούν προβλήματα. Οι εμπειρίες που αποκτήσαμε θα έλεγα ήταν μοναδικές και έχουν χαραχτεί στο σκληρό δίσκο του εγκεφάλου μας.-

Μοίρες 10-11-2000

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΑΝΤΙΛΑΛΟΣ φύλλο 347 της 21-11-2000.