Ψηλορείτης: ΕΘΝΙΚΟΙ ΔΡΥΜΟΙ ΒΙΚΟΥ ΚΑΙ ΑΩΟΥ

Παρασκευή 26 Οκτωβρίου 2012

ΕΘΝΙΚΟΙ ΔΡΥΜΟΙ ΒΙΚΟΥ ΚΑΙ ΑΩΟΥ

ΕΘΝΙΚΟΣ ΔΡΥΜΟΣ

ΒΙΚΟΥ ΚΑΙ ΑΩ0Υ

Του Δακανάλη Μανόλη Αντιπροέδρου

ΕΟΣ.ΜΟΙΡΩΝ

Στις 3 Νοεμβρίου 2000 τριάντα τέσσερις ορειβάτες του Ορειβατικού Ηρακλείου μεταξύ των οποίων τέσσερις των Μοιρών ( ο γράφων, ο Παυλίδης Αποστόλης, ο Ξαγοραράκης Γιώργης και ο Κλημαθιανάκης Γιάννης) με αρχηγό τον Αβραμάκη Μανώλη, αναχωρήσαμε με λεωφορείο τα ξημερώματα από τον Πειραιά για το ορεινό χωριό Μονοδέντρι των Ζαγορίων.

Από το Ρίο στο Αντίρριο περάσαμε με φέριμποτ, η κατασκευή της νέας γέφυρας γίνονταν και είχε ποντιστεί ένα από τα πέλματα της. Η διαδρομή ανηφορίζοντας προς το γραφικότατο Μονοδέντρι ήταν φανταστική. Λόγω του Φθινοπώρου υπήρχε μια πανδαισία χρωμάτων στα φύλλα των δασικών φυλλοβόλων δέντρων, με ακανόνιστους χρωματισμούς που κάλυπτε όλες τις πλαγιές του βουνού.

Το ορεινό πέτρινο Μονοδέντρι είναι αμφιθεατρικά κτισμένο στις πλαγιές του όρους Στούρος σε υψόμετρο 1060 μέτρα, σύμφωνα με την ζαγορίτικη αρχιτεκτονική και έχει πάρα πολλά παλιά αρχοντικά, τα περισσότερα από τα οποία έχουν μετατραπεί σε ξενώνες. Το χωριό έχει 65 μόνιμους κάτοικους που ασχολούνται με τη κτηνοτροφία και τον τουρισμό. Ζαγόρι θα πει όπως μας πληροφόρησαν οι κάτοικοι « πίσω από το βουνό».

Το ξακουστό φαράγγι του Βίκου αρχίζει 700 μέτρα από το χωριό στην αρχή του οποίου βρίσκεται το μοναστήρι της Αγίας Παρασκευής του 1412. Το φαράγγι είναι η βαθύτερη χαράδρα του κόσμου στην οροσειρά Πίνδος της Β.Δ. Ελλάδας, έχει μήκος 15 χιλιόμετρα, μέγιστο άνοιγμα 1100 μέτρα και βάθος 900 μέτρα. Βίκος σημαίνει «χάος», όπως μας είπαν οι κάτοικοι. Δίπλα από το μοναστήρι της Αγίας Παρασκευής υπάρχει ένα μονοπάτι μέσα σε κάθετες ορθοπλαγιές, που σε πολλά σημεία έχει σμιλευτεί στο βράχο και οδηγεί σε μια σπηλιά που απέχει περίπου 200 μέτρα. Κάτω από το μονοπάτι υπάρχει αμέτρητο βάθος και πάνω δυσθεώρητο ύψος. Χρειάζεται μεγάλη προσοχή να περάσει ο επισκέπτης το μονοπάτι μέχρι τη σπηλιά και προπαντός να μην πάσχει από υψοφοβία. Οι περισσότεροι περάσαμε στη σπηλιά και καθισμένοι μπροστά από αυτή, απολαύσαμε το μεγαλειώδες τούτο τοπίο. Κάθετα βράχια, μεγάλες ορθοπλαγιές, δάση από οξιές, έλατα, σφεντάμια δεξιά και αριστερά του φαραγγιού συνθέτουν το μεγαλείο της περιοχής. Ο κοσμογυριστής ήλιος αποχαιρετούσε το φαράγγι και εμάς τους επισκέπτες, ενώ το φεγγάρι που μόλις είχε ανατείλει μας έβλεπε θαμπά.

ΒΙΚΟΣ : Το πρωί 4 Νοεμβρίου διαπιστώσαμε, ότι η μέρα ήταν φθινοπωρινή με αραιή συννεφιά κατάλληλη για ορειβασία. Ακολουθήσαμε από την άκρη του χωριού ένα πολύ κατηφορικό μονοπάτι μέσα στο πυκνό δάσος αποτελούμενο από οξιές, σφεντάμια και δρυάδες. Το μονοπάτι μας οδήγησε στον πάτο του φαραγγιού και στη συνέχεια ελίσσονταν στην αριστερή όχθη του ποταμού Βοϊδαμάτη μέχρι τις πηγές του. Το μάτι μας δε χόρταινε να βλέπει αυτή την αγριάδα και τη μαγεία της φύσης που μας προκαλούσε δέος και φόβο. Παρέα είχαμε τα γάργαρα νερά του ποταμού, το κελάηδισμα των πουλιών και το θρόισμα των φύλλων. Επικρατούσε μέσα σε αυτή την άγρια και παρθένα φύση μια απέραντη γαλήνη.

Μετά από πέντε ώρες ευχάριστης πεζοπορίας φθάσαμε στις πηγές του Βοϊδαμάτη , από τις όχθες του αναβλύζουν τεράστιες ποσότητες παγωμένων και κρυστάλλινων υδάτων. Το ποτάμι από το σημείο αυτό και κάτω σχηματίζει ορμητική ροή όλες της εποχές του χρόνου.

Ακολουθήσαμε από τη δεξιά όχθη του ποταμού ένα φιδίσιο μονοπάτι σε μια μεγάλη ανηφόρα μέσα στο δάσος από οξιές και ύστερα από δυο ώρες σκληρής ανάβασης, φθάσαμε στο Ζαγορίτικο γραφικό χωριό Μικρό Πάπιγκο. Το χωριό ακολουθεί τη Ζαγορίτικη αρχιτεκτονική και έχει πολλά παλιά αρχοντικά. Βρίσκεται σκαρφαλωμένο σε υψόμετρο 900 μέτρα και πάνω από το χωριό ίστανται όρθιοι τεράστιοι βράχοι που τους ονομάζουν πύργους της Αστράκας με υψόμετρο 2.416 μέτρα. Στο χωριό εγκατασταθήκαμε σε παραδοσιακό ξενώνα.

Στο ενδιάμεσο του Μικρού και του Μεγάλου Πάπιγκου ρέει αενάως ένας μικρός παραπόταμος του Βοϊδαμάτη . Το νερό έχει φάει τον ασβεστόλιθο στην κοίτη του οποίου έχουν σχηματιστεί κολύμπες, που μοιάζουν με κολυμπήθρες. Ο χώρος έχει διαμορφωθεί κατάλληλα από το Δήμο Ζαγορίου και οι κάτοικοι τις χρησιμοποιούν το καλοκαίρι για μπάνια.

ΓΚΑΜΗΛΑ: Στις 5 Νοεμβρίου το πρωί η μέρα ήταν ηλιόλουστη, αλλά δυτικά στο βάθος στην Αλβανία υπήρχαν χαμηλές μαύρες νεφώσεις που προμήνυαν βροχές. Ακολουθήσαμε ένα πάρα πολύ καλό μονοπάτι με προορισμό το καταφύγιο της Αστράκας ( υψ 1.950 μ). Δεν πέρασαν 15 λεπτά της ώρας, άρχισε να συννεφιάζει απότομα, να σκοτεινιάζει, να αστράφτει, να βροντά και να πέφτουν οι πρώτες ψιχάλες. Στη συνέχεια ξέσπασε μεγάλη καταιγίδα, φορέσαμε τα αδιάβροχα και συνεχίσαμε την πορεία μας χωρίς στάσεις. Στο καταφύγιο φθάσαμε μετά από δυο ώρες αδιάκοπης βροχής.

Η καταιγίδα σταμάτησε και περί ώρα 13,30 , αποφασίσαμε δέκα τέσσερις ορειβάτες με τον αρχηγό ( μεταξύ των οποίων ο γράφων, ο Κλημαθιανάκης Γιάννης και ο φίλος μας Γιώργης Αλεξάκης του Ρεθύμνου) να ανέβουμε στην κορφή της Τύμφης ή Γκαμήλας (υψ. 2497 μ). Η διάρκεια της πορείας ήταν περίπου 3 ώρες, αλλά ο περιορισμένος χρόνος μέχρι της δύσης του ηλίου και ο πολύ άστατος καιρός, μας ανάγκασε να βάλουμε «φτερά» στα πόδια. Κάναμε την πορεία χωρίς στάση σε δυο ώρες με χαμηλές θερμοκρασίες που ήταν ευνοϊκές για την ανάβαση. Υπήρχε πολύ καλό αλπικό τοπίο μια τούνδρα με καταπράσινα λιβαδάκια. Λίγο πριν την κορφή σκέπασε ξαφνικά το βουνό πυκνή ομίχλη, η ορατότητα περιορίστηκε σημαντικά και άρχισε να σκοτεινιάζει. Πήγαμε στην πηγή και δεν ήπιαμε νερό, δεν είδαμε τίποτα, ήταν μεγάλη ατυχία για μας.

Η κάθοδος της επιστροφής για το καταφύγιο γίνονταν με πολύ γοργά βήματα, για να μη μας προλάβει νέα καταιγίδα. Δεν προφθάσαμε να φτάσουμε στο καταφύγιο και ξέσπασε πάλι σφοδρή καταιγίδα με συνεχόμενα αστραπόβροντα. Η θερμοκρασία έπεσε στο μηδέν, άρχισε να χιονίζει και το βουνό μέσα σε λίγη ώρα είχε ασπρίσει. Το ίδιο σκηνικό συνεχίστηκε μέχρι τα μεσάνυχτα. Ο Αποστόλης κάθονταν στο παράθυρο και απολάμβανε το φαινόμενο, φωτίζονταν όλο το βουνό από τις αστραπές και όλοι οι κεραυνοί έπεφταν στους πύργους της Αστράκας. Απολαύσαμε το φαινόμενο τούτο εκ του ασφαλούς μέσα από το καταφύγιο. Η διαμονή μας ήταν πάρα πολύ καλή, μέσα σε ένα ζεστό περιβάλλω με ευχάριστη παρέα. Πήραμε το λιτό δείπνο μας, συζητήσαμε διάφορα θέματα και τέλος πέσαμε στην γλυκιά αγκαλιά του μορφέα μέχρι το πρωί.

ΔΡΑΚΟΛΙΜΝΗ-ΑΩΟΣ: Το πρωί στις 6 Νοεμβρίου η βροχή είχε σταματήσει, αλλά το κρύο ήταν πολύ τσουχτερό. Πήραμε το μονοπάτι με προορισμό τη Δρακολίμνη. Στη λαγκαδιά στο ενδιάμεσο της διαδρομής συναντήσαμε τη λίμνη της Αστράκας σε υψόμετρο 1.800 μέτρα. Είναι μια μικρή λίμνη η οποία είναι στολίδι για το βουνό. Μιάμιση ώρα ανηφορικής ανάβασης μας πήρε μέχρι να φθάσουμε στη Δρακολίμνη (υψ.2200μ. Ο τοπικός θρύλος αναφέρει, ότι από τη λίμνη έβγαινε παλιά ένας δράκος και από αυτόν πήρε το όνομα. Η λίμνη είναι μεγάλη, τροφοδοτείται από πηγές με πεντακάθαρο νερό όλο το χρόνο. Στις δρακολίμνες της Πίνδου ζει ο αλπικός Τρίτωνας, ένα σπάνιο υδρόβιο είδος που οι ντόπιοι το ονομάζουν « ψάρι με πόδια». Από τις δυο πλευρές της λίμνης υπάρχουν μεγάλες βουνοκορφές και κάτω το μαγευτικό και άγριο φαράγγι του Αώου ποταμού. Από τόσο μεγάλο ύψος ο επισκέπτης χάνει το νου του βλέποντας και θαυμάζοντας την αγριάδα και το μεγαλείο της φύσης.

Βαδίζαμε για το φαράγγι του Αώου σε ένα πολύ κατηφορικό μονοπάτι, που ήταν καλυμμένο από τα φύλλα των δέντρων και απαιτούνταν μεγάλη προσοχή, γιατί δεν βλέπαμε που πατούσαμε και γλιστρούσε πολύ εξ αιτίας των πρόσφατων βροχών. Συναντήσαμε αδιαπέραστα δάση με πεύκα ποικιλίας ρόμπολο ,οξιές, σφεντάμια με πλατιά φύλλα , αγριοτριανταφυλλιές και έλατα. Στη φρουριακού τύπου Μονή Στομίου φθάσαμε μετά από πέντε ώρες πορείας. Η μονή βρίσκεται μέσα στο φαράγγι και πάνω από το ποτάμι του Αώου. Ο Ηγούμενος και μοναδικός μοναχός της μονής μας υποδέχτηκε με μεγάλη ευχαρίστηση, γιατί δεν βλέπει συχνά επισκέπτες. Μας φιλοξένησε με τσίπουρο, λουκούμια, γλυκά και καφέ που έφτιαξαν οι ορειβάτισσες. Αυτά που μας πρόσφερε ήταν, ότι καλύτερο επιθυμούσαμε τη στιγμή αυτή.

Καθίσαμε αρκετά στη γραφική μονή της Παναγίας κάνοντας διάφορες συζητήσεις. Ο γλυκύτατος ηγούμενος μας είπε, ότι από εκεί είναι πέρασμα των Αλβανών για τη Θεσσαλία και πριν μερικά χρόνια λεηλάτησαν το μοναστήρι.
Αφήσαμε στον ηγούμενο, ότι μας είχε απομείνει όπως σταφίδες, ξηρούς καρπούς , παξιμάδι, ελιές και ότι άλλο είχαμε. Μας ευχήθηκε καλό δρόμο και αναχωρήσαμε για την Κόνιτσα.

Τα φαράγγια του Βίκου και του Αώου έχουν χαρακτηριστεί Εθνικοί Δρυμοί. Η χλωρίδα είναι πλούσια και περιλαμβάνει περίπου 1800 είδη φυτών. Η πανίδα αριθμεί πολλά είδη μεγάλων θηλαστικών, όπως η αρκούδα που ενδημεί ο μεγαλύτερος αριθμός στην Ελλάδα, αγριογούρουνα, αγριόγιδα, βίδρες, λύκοι, τσακάλια, ζαρκάδια, ελάφια, λαγοί και άλλα. Στα παραπάνω φαράγγια δεν έχει επέμβει μέχρι σήμερα ανθρώπινο χέρι και η όλη περιοχή είναι παρθένα.

Τρέχαμε πάνω σε ένα δασικό δρόμο στην αριστερή όχθη του Αώου ποταμού, που είχε μεγάλη ροή και μετά από μια ώρα πεζοπορία φθάσαμε στην αρχή της γραφικής Κόνιτσας. Περάσαμε στην απέναντι όχθη πάνω από ένα μεγάλο εντυπωσιακό τοξωτό πέτρινο γεφύρι, που κατασκεύασε ένας εμπειροτέχνης το 1870 και κόστισε 37.000 τούρκικα γρόσια. Στο ποτάμι του Αώου δοκιμάζουν την αντοχή τους οι τολμηροί κάνοντας ράφτινγκ.

Η Κωμόπολη της Κόνιτσας είναι αμφιθεατρικά κτισμένη στις απολήξεις του όρους Σμόλικας και έχει περίπου 3.000 κατοίκους. Καταλήξαμε στο ξενοδοχείο Αώος όπου διανυκτερεύσαμε. Το βράδυ γευτήκαμε στο παραδοσιακό καφενείο του Μπάμπη (Χαράλαμπη Μιχαλόπουλου) μοναδικούς μεζέδες με τσίπουρο. Χορέψαμε κρητικούς χορούς και τραγούδια μέχρι αργά το βράδυ.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ: Το πρωί στις 7 Νοεμβρίου αναχωρήσαμε από την Κόνιτσα με το λεωφορείο για τον Πειραιά. Περάσαμε πάρα πολύ ωραία κατά κοινή ομολογία, είχαμε μεταξύ μας όλες τις μέρες άψογη συνεργασία, συντροφικότητα και αλληλεγγύη η οποία αναπτύσσεται πάντα στις ορειβασίες. Μαζί μας ήταν τέσσερις φοιτητές της βιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών και βοτανολογούσαν πάνω στην πλούσια χλωρίδα των βουνών και φαραγγιών της Πίνδου.

Ευχαριστούμε πάρα πολύ τον ακούραστο αρχηγό μας Μανώλη Αβραμάκη, ο οποίος διοργάνωσε άψογα αυτή τη δύσκολη ορειβασία, χωρίς να δημιουργηθούν προβλήματα. Οι εμπειρίες που αποκτήσαμε θα έλεγα ήταν μοναδικές.-

Μοίρες 10-11-2000