Ψηλορείτης: ΠΑΡΝΑΣΣΟΣ - ΟΡΕΙΝΗ ΝΑΥΠΑΚΤΙΑ

Τετάρτη 4 Ιανουαρίου 2012

ΠΑΡΝΑΣΣΟΣ - ΟΡΕΙΝΗ ΝΑΥΠΑΚΤΙΑ

Π Α Ρ Ν Α Σ Σ Ο Σ

ΚΑΙ ΟΡΕΙΝΗ ΝΑΥΠΑΚΤΙΑ

Του Δακανάλη Μανόλη
Αντιπροέδρου ΕΟΣ.Μοιρών'

“ Η κατάβαση ήταν απότομη σε μια πολύ μεγάλη σάρα από χαλίκια και Βράχια”.

Ο καιρός σήμερα 11 Νοεμβρίου του 2004 ήταν νεφελώδης με νότιους ανέμους μικρής έντασης και σχετικά υψηλές θερμοκρασίες για την εποχή. Προορισμός μας ήταν η διάσχιση του Παρνασσού από το χιονοδρομικό κέντρο.

Σύμφωνα με την παράδοση το βουνό πήρε την ονομασία από τον Παρνασσό, γιό του Ποσειδώνα και της νύμφης Κλεοδώρας, μάλιστα συνδέθηκε με μύθους όπως του Δευκαλίων και της Πύρρας. Επέζησαν μετά από φοβερό κατακλυσμό μέσα σε κιβωτό, που είχαν κατασκευάσει και η οποία μετά από περιπλάνηση εννέα ημερών πάνω στα ύδατα επικάθησε επί του όρους Παρνασσός. Τον κατακλυσμό αυτό τον προκάλεσε ο παντοδύναμος Δίας για την υπερβολική ασέβεια που είχε επικρατήσει στη γη, έγινε σύμφωνα με τις μυθικές παραδόσεις το έτος 1796 π.χ. ΄Ετσι λέγεται πως σώθηκε το ανθρώπινο γένος και ο ΄Ελληνισμός από τον κατακλυσμό.

(Κ. Παπαρρηγόπουλος Ιστορία του Ελληνικού ‘Εθνους 1924,τόμος Α σελ. 27).

Στη νοτιοδυτική πλευρά του Παρνασσού σε υψόμετρο 300 μέτρα βρίσκονται οι πολυδιαφημισμένοι Δελφοί, στους οποίους λατρεύονταν ο θεός Απόλλωνας. Οι πρώτοι ιερείς που έβαλε ο Απόλλωνας στο ιερό, ήταν Κρητικοί, οι οποίοι είχαν ταξιδέψει στην Πελοπόννησο για εμπόριο. Η Πυθία μια ηλικιωμένη Δελφιώτισσα έδινε τους πασίγνωστους χρησμούς της. Το Κωρύκειον Άντρον που βρίσκεται στον Παρνασσό ήταν αφιερωμένο στις θεότητες του δάσους τον Πάνα και τις νύμφες, συνδέονταν δε με μονοπάτι με το μαντείο των Δελφών. ’Ετσι το βουνό τούτο θεωρείται ιερό.

Αφήσαμε πίσω μας τη γραφική Αράχοβα που είναι σκαρφαλωμένη στις νότιες πλαγιές του Παρνασσού. Είναι ένας ελκυστικός προορισμός-θέρετρο κυρίως τη χειμερινή περίοδο. Η φυσική ομορφιά της είναι χαρακτηριστική.

Στις τοποθεσίες Κελλάρια και Φτερόλακα (υψ1600μ) βρίσκεται το χιονοδρομικό κέντρο Παρνασσού. Πρόκειται για το μεγαλύτερο και πιο καλά οργανωμένο στην Ελλάδα. Διαθέτει πάρα πολλές πίστες και αναβατήρες εξελιγμένης τεχνολογίας.

Από το χιονοδρομικό Κελλάρια πήραμε μια απότομη ανηφόρα 51 ορειβάτες από τους ορειβατικούς συλλόγους Ηρακλείου και Μοιρών με αρχηγό το Σπύρο Καλεμάκη για την κορφή «Γεροντόβραχος» (υψ2395μ). Ακολουθήσαμε το Εθνικό μονοπάτι 22, που αρχίζει από το Πολύδροσο του Παρνασσού και καταλήγει στην Πάρνηθα. Το μονοπάτι ήταν καλά διαμορφωμένο και σημαδεμένο μέσα στην αλπική ζώνη η δε θέα από εκεί ψηλά ήταν ανεπανάληπτη. Μετά από δυο ώρες ανάβασης βρεθήκαμε στην κορφή του Γεροντόβραχου, είμαστε πλέον κυρίαρχοι του βουνού, απελευθερωμένοι και απολαμβάναμε τα τοπία.

Ανάμεσα στις δυο υψηλότερες κορφές του Παρνασσού Λιάκουρας (2457μ), Γερνοντόβραχος (υψ2395μ) και άλλες μικρότερες περιβάλλονται μικρά οροπέδια με πλούσια αλπικά οικοσυστήματα. Μια έκταση 36.295 στρεμμάτων στο οροπέδιο Λιβάδια κατάφυτη με έλατα έχει ανακηρυχθεί Εθνικός Δρυμός από το έτος 1938.

Τριάντα ένας ορειβάτες συνεχίσαμε το μονοπάτι 22 ανατολικά πάνω στην κορυφογραμμή κάνοντας διασχίσει του βουνού, ανεβοκατεβαίναμε σε λάκκες, αλπικά οικοσυστήματα και υψώματα. Η θερμοκρασία έπεσε απότομα και έφθασε στους έξι βαθμούς κελσίου αρκετά κατάλληλη για ορειβασία. 0ι υπόλοιποι ορειβάτες επέστρεψαν στο χιονοδρομικό κέντρο.

Το βουνό ήταν σχεδόν έρημο και περίμενε να ντυθεί με τη χειμωνιάτικη κάτασπρη στολή του, μας συντρόφευαν οι λιγοστές πέρδικες που κακάριζαν στις διπλανές βουνοκορφές και τα άλλα μικρά ενδημικά πουλιά που πετούσαν δίπλα μας. Οι βοσκοί έγκαιρα είχαν κατεβάσει τα αιγοπρόβατα στα χειμερινά βοσκοτόπια, για προστασία από τις δυσμενείς καιρικές συνθήκες του βουνού.

Στις σιδερόπορτες (υψ2100μ) φθάσαμε μετά από πορεία μιάμισης ώρας. Είναι δυο μεγάλα ψηλά χαρακτηριστικά βράχια, που έχουν μεταξύ τους ένα στενό πέρασμα ως άλλες συμπληγάδες πέτρες και από το οποίο περάσαμε υποχρεωτικά. Η κατάβαση ήταν απότομη μέσα σε μια πολύ μεγάλη σάρα από χαλίκια και βράχια. Βαδίζαμε πολύ αργά, γιατί γλιστρούσε το χαλίκι, χρησιμοποιούσαμε στα πολύ δύσκολα σημεία σιδερένιες σκάλες και συρματόσχοινα που έχουν τοποθετήσει, για την αποφυγή δυστυχήματος.

Φθάσαμε στην εκκλησία της Αγίας Κυριακής (υψ.1700 μ), είχαμε ήδη περάσει όλη τη δύσκολη σάρα του «Μπαϊντανόβραχου». Το μονοπάτι ελίσσονταν μέσα σε μια κατηφορική ομαλή ρεματιά κατάφυτη από έλατα. Ο καιρός μπούκωσε τα σύννεφα χαμήλωσαν πολύ, άρχισε να πέφτει βροχή και μύρισε χειμωνίλα όλο το βουνό, έτσι φορέσαμε τα αδιάβροχα για προστασία. Η βροχή έπεφτε αδιάκοπα και το γλοιώδες του εδάφους έκανε προβληματική την πορεία μας. Το Φθινοπωρινό λιόγερμα διαδέχθηκε η νύκτα και βγαίνοντας από το πουρνόδασος, είδαμε σε ένα μεγάλο ξέφωτο φωταγωγημένο το Χάνι του Ζεμενού. Η όλη πορεία μας πήρε περίπου επτά ώρες.

Το λεωφορείο άρχισε, να διανύει ένα ατέλειωτο μαραθώνιο δρόμο με συνεχόμενες στροφές, ίσαμε να φθάσουμε στην Άνω Χώρα της ορεινής Ναυπακτίας, μετά από τέσσερις ώρες. Εγκατασταθήκαμε στο πολυτελές ξενοδοχείο «ΚΡΥΣΤΑΛ» κοντά στα μεσάνυχτα.

Το πρωί τις 11ης Νοεμβρίου βρεθήκαμε μπροστά σε μια έκπληξη, όλα τα γύρωθε βουνά ήταν κατάφυτα από έλατα, καστανιές, οξιές και στα χαμηλότερα από πρίνους. Τα δέντρα επιδίδονταν σε ένα χρωματικό όργιο, σε μια πανδαισία που κυμαίνεται από το χρυσαφί, κίτρινο, ως το πιο κόκκινο της σκουριάς. Το αμφιθεατρικό χωριό Πάνω Χώρα βρίσκεται σκαρφαλωμένο στα 1050 μέτρα υψόμετρο με λιγοστούς κατοίκους. Η ημέρα ήταν ηλιόλουστη με σχετικά υψηλές για την εποχή θερμοκρασίες.

Η περιοχή αυτή παλιά λέγονταν «Κράκουρα» και στη συνέχεια πήρε την ονομασία «Γκράβαρα». Η ορεινή Ναυπακτία είναι μια από τις πιο όμορφες περιοχές της χώρας μας και βρίσκεται στις απολήξεις της οροσειράς της Πίνδου.

Κατηφορίσαμε στο φαράγγι του Κάκαβου ακολουθώντας το μονοπάτι «Ηρακλής» μέχρι το ποτάμι, στη συνέχεια βαδίζαμε στο πλάι του φαραγγιού. Το μονοπάτι σε πολλά σημεία είναι κτισμένο με ξερολιθιές και εξυπηρετούσε τους κατοίκους της περιοχής από τους αρχαιότατους χρόνους ίσαμε σήμερα.

‘Ένα μεγάλο πέτρινο τοξωτό γεφύρι υψηλής αρχιτεκτονικής κατασκευής είναι θεμελιωμένο πάνω στα βράχια και ενώνει την μια με την άλλη πλευρά του φαραγγιού. Το ανηφορικό μονοπάτι ελίσσονταν κάτω από πελώρια πλατάνια με προορισμό το χωριό Αμπελακιώτισσα (υψ.1000μ). Λίγο πριν το χωριό συναντήσαμε ένα νερόμυλο, μια στάνη και παλιά ακαλλιέργητα περιβόλια. Οι μόνιμοι κάτοικοι του χωριού ήταν οκτώ και στο μοναδικό καφενεδάκι μας προσέφεραν καφέ και τσίπουρο.

Το πρωί της Ι3ης Νοεμβρίου ο καιρός ήταν συννεφιασμένος με δροσερό αεράκι και κανονική θερμοκρασία. Ακολουθήσαμε το μονοπάτι της «Αταλάντης» Άνω Χώρας -Άγιος Δημήτριος- Κρυονέρια. Βαδίζαμε στο φαράγγι του Κάκαβου μέσα στο δάσος από έλατα και καστανιές. Η πολυχρωμία των φύλλων των δέντρων, το θρόισμα των φύλλων, το πέταγμα ενός μαυρογέρακα, το κελάηδισμα των πουλιών και οι φωνές από τις καρακάξες, έκαναν εμάς τους ορειβάτες, να πιστεύουμε, ότι βρισκόμαστε σε ένα επίγειο Παράδεισο.

Μεγάλες εκτάσεις στις οποίες άλλοτε ήταν καλλιεργημένα κτήματα, περιμαντρωμένα με τράφους, σήμερα έχουν μετατραπεί σε δασικές εκτάσεις, Ο πληθυσμός έφυγε, για να βρει αλλού την τύχη του, εγκαταλείποντας σπίτια και περιουσία. Κάποτε εδώ υπήρχε ζωή, παραγωγή, σήμερα ερημιά. Σε πολλά σημεία οι εγκαταλειμμένες μηλιές στα περβόλια μας φίλεψαν με τα οικολογικά τους μήλα. Τα διάσπαρτα σκαλίσματα στο δάσος φανέρωναν την ύπαρξη πολλών αγριογούρουνων. Στην εκκλησία της Αγίας Άννας φθάσαμε μετά το μεσημέρι, όπου γευματίσαμε και αναπαυθήκαμε για λίγο.

Στην Κάτω Χώρα έχει δημιουργηθεί ο «ΞΕΝΙΟΣ» ένα συγκρότημα ξύλινων κατασκευών από κορμούς δέντρων Φιλανδικού τύπου. Προσφέρουν στον επισκέπτη φιλοξενία, εναλλακτικό ορεινό τουρισμό, μακριά από την καθημερινότητα για αποτοξίνωση από το άγχος και τα προβλήματα της ζωής,

Στο παραπάνω συγκρότημα απολαύσαμε τον καφέ μας, εξερευνώντας με τα μάτια μας όλες τις χαράδρες, τα δάση, την πανδαισία των χρωμάτων και το μεγαλείο της φύσης στo φαράγγι του Κάκαβου. Ύστερα κοντά στο λιόγερμα πήραμε τον ανηφορικό δρόμο, αφήνοντας πίσω μας τους λιγοστούς κατοίκους του χωριού και δυο Αλβανίδες που απόσταζαν στράφυλλα στην αυλή ενός σπιτιού. ΄Ενα οφιοειδές μονοπάτι κάτω από τα έλατα σε μια παραμυθένια φύση μας οδήγησε στην Άνω Χώρα.

Το βράδυ στο ξενοδοχείο ακολούθησε το αποχαιρετιστήριο γλέντι που συνηθίζουν οι ορειβάτες. Μαζί μας γλέντησαν και χόρεψαν πενήντα άτομα ενός φυσιολατρικού συλλόγου από το Μαρούσι, οι οποίοι έμειναν ενθουσιασμένοι με την παρέα μας.

Το πρωί της14ης Νοεμβρίου. Πήραμε το δρόμο της επιστροφής με βροχερό καιρό για την πανέμορφη Κρήτη μας. Διαπιστώσαμε κατά την επιστροφή, ότι τα τοπία που δεν είχαμε δει, πηγαίνοντας στην Άνω Χώρα λόγω της νύχτας, ήταν πανέμορφα με απέραντα δάση από έλατα και η μια έκπληξη διαδέχονταν την άλλη. Σε πολλά περάσματα του δάσους συναντήσαμε παρέες κυνηγών, οι οποίοι είχαν βγει για αγριογούρουνα και επέστρεφαν άπρακτοι λόγω της καταρρακτώδους βροχής.

Το μοναστήρι της Βαρνάκοβας που επισκεφθήκαμε, είναι φρουριακού τύπου, κτισμένο πάνω σε ένα λόφο και ιδρύθηκε το 1077 από τον όσιο Αρσένιο. Κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας έβρισκαν εκεί καταφύγιο και βοήθεια οι διοκώμενοι κάτοικοι της περιοχής.

Η γραφική Ναύπακτος με το επιβλητικό και αρχιτεκτονικό κάστρο της που είναι σε φύση οχυρά θέση, μας εντυπωσίασε πάρα πολύ κατά την επίσκεψη που κάναμε. Το 1571 έγινε η ναυμαχία της Ναύπακτου μεταξύ του τούρκικου στόλου και του ενωμένου Χριστιανικού, έπαθε μεγάλες καταστροφές ο τουρκικός στόλος και έτσι οι δυτικοί απέτρεψαν την εξάπλωση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Μεταξύ των τραυματιών ήταν και ο Ισπανός συγγραφέας Θερβάντες, που έχασε το αριστερό του χέρι.

Το λεωφορείο έφθασε μπροστά στη γέφυρα του Ρίου- Αντίρριου τη μεγαλύτερη καλωδιακή γέφυρα του κόσμου (μήκος 2400μ), που είναι επίτευγμα της σύγχρονης αρχιτεκτονικής. Πρώτος οραματίστηκε τη γέφυρα αυτή πριν από 120 χρόνια ο Χαρίλαος Τρικούπης πρωθυπουργός της Ελλάδας και την κατασκεύασε ο πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης. Από τα παράθυρα κοιτούσαμε αμίλητοι, δεξιά και αριστερά θαυμάζοντας το νέο τούτο ανθρώπινο θαύμα.

Φθάσαμε στον Πειραιά και επιβιβαστήκαμε στο πλοίο για το Ηράκλειο. Όλοι μας σοφότεροι και πλουτισμένοι με νέες εμπειρίες, ανανεωμένοι για να αντιμετωπίσουμε ο καθένας ξεχωριστά τα δικά του προβλήματα

Ευχαριστούμε πολύ τον αρχηγό μας Σπύρο Καλεμάκη, που διοργάνωσε την εκδρομή και τον Ορειβατικό Ηρακλείου για τη συνεργασία μας.

Από τον Ορειβατικό Σύλλογο Μοιρών πήραν μέρος οι: Σπυριδάκης Γιώργης πρόεδρος, Δακανάλης Μανόλης αντιπρόεδρος, Παυλίδης Αποστόλης γραμματέας, Παυλίδη Κούλα, Ξαγοραράκης Γιώργης, Βολονάκης Μανέλης, Κλημαθιανάκης Γιάννης και Καραμπακάκης Αντώνης μέλη.

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΑΠΟΨΗ του Νότου φύλλο 253 της 30-11-2004.

Αναρτήθηκε την 1-12-2011 στο mires46.blogspot.com