Στα βουνά της ορεινής Κορινθίας
Ολίγυρτο και Ζήρια
Ολίγυρτο και Ζήρια
Του Δακανάλη Μανόλη
Αντιπροέδρου ΕΟΣ. Μοιρών
Η διώρυγα της Κορίνθου εγκαινιάστηκε επί πρωθυπουργίας Χαριλάου Τρικούπη το 1893. Έχει μήκος 6 χιλιόμετρα και κατά τα εγκαίνια ο σατιρικός ποιητής Γεώργιος Σουρής απήγγειλε το παρακάτω ποίημα. «Εμπρός, εμπρός, Κορίνθιοι, και ο ισθμός εκόπη, η Στερεά και ο Μοριάς χωρίζονται με λύπη. Μας έρχεται κοντύτερα η φίλη μας Ευρώπη, και άλλο για το μέλλον μας θαρρώ πως δεν μας λείπει».
Το λεωφορείο ανηφόρισε για την ορεινή Κορινθία και εγκατασταθήκαμε στις 23- Απριλίου 2004 σε ξενώνες στα παραδοσιακά μικρά χωριά της Στυμφαλίας και Καρτέρι με λιγοστούς κατοίκους, όπως συμβαίνει άλλωστε με τα περισσότερα ορεινά χωριά της υπαίθρου.
Από το χωριό Λαύκα (υψ.650μ) που είναι κτισμένο στους πρόποδες του όρους Ολίγυρτος ανηφορίσαμε για την κορφή του βουνού. Με το μάτι σαρώναμε τη λίμνη Στυμφαλία (υψ624μ) και ψάχναμε να βρούμε τις Στυμφαλίδες Όρνιθες. Θεωρείται σπάνιος υγροβιότοπος και φιλοξενεί περισσότερα από 130 είδη της ορθοπανίδας.
Η
λίμνη είναι γνωστή από τη μυθολογία, μαζεύονταν γύρω από αυτή τεράστια όρνεα με σιδερένια φτερά, σιδερένιες
σουβλερές μύες και νύχια. Έριχναν τα φτερά τους σαν σαΐτες και προξενούσαν
μεγάλες ζημιές και καταστροφές σε ζώα και ανθρώπους. Ο ήρωας Ηρακλής χτύπησε
κρόταλα φοβήθηκαν οι Στυμφαλίδες όρνιθες όπως τις ονόμαζαν, πέταξαν στον ουρανό
και με τις φαρμακερές σαΐτες του τόξου του, τις έριξε κάτω νεκρές.
Το μονοπάτι που ακολουθήσαμε, ήταν καλά διαμορφωμένο και σημαδεμένο μέσα το ελατόδασος είχαμε μοναδική παρέα το κελάηδημα των πουλιών, το θρόισμα των φύλλων και τα γάργαρα νερά των ρυακιών.
Συναντήσαμε το ξωκλήσι του Σωτήρα Χρηστού, συνεχίσαμε μια πολύ ανηφορική πορεία μέσα στο δάσος και στα 1500 μέτρα υψόμετρο συναντήσαμε ένα μικρό καταπράσινο γραφικό οροπέδιο. Από εκεί τραβερσάραμε μέσα στην αλπική ζώνη για την κορφή του Ολίγυρτου (υψ1934μ). Το ανέβασμα ήταν πάρα πολύ δύσκολο λόγο της μεγάλης ανωφέρειας και μετά από τρεισήμισι ώρες δύσκολης ανάβασης καθίσαμε πάνω στην κορφή.
Η μέρα ήταν ηλιόλουστη, επικρατούσαν καλές καιρικές συνθήκες με μεγάλη διαύγεια και δροσερό αεράκι. Βλέπαμε καθαρά τη μισή Πελοπόννησο, βόρεια ήταν το όρος Ζήρια ή Κυλλήνη, δυτικά ο άγριος Χελμός ή Αροάνια, ακόμα πιο δυτικά ο Ερύμανθος, νότια το κωνοφόρο Μαίναλο, καθώς επίσης και άλλες αμέτρητες βουνοκορφές. Ο μόνος κάμπος που βλέπαμε ήταν το γραφικό οροπέδιο της Στυμφαλίας με τη λίμνη. Εκεί πάνω ηρεμήσαμε, γίναμε ένα με το βουνό, το μάτι μας δέχονταν τα ερεθίσματα του μαγευτικού και ανοιξιάτικου τοπίου. Το λιόγερμα ολοένα και παραδίδονταν στις πορφυρές γάζες του δειλινού και άρχισε η επιστροφή, η οποία κράτησε δυόμισι ώρες.
Ζήρια ή Κυλλήνη 24ης Απριλίου: Η Γκούρα (900 μ) είναι η ορεινή πρωτεύουσα του Δήμου Φενεού με τα παλιά αρχοντικά, τα πέτρινα σπίτια, τα καλντεριμένια σοκάκια και την ωραιότερη πλατεία. Κάτω από το χωριό απλώνονταν το γραφικότατο και καταπράσινο οροπέδιο του Φενεού , «Γη της επαγγελίας» την αποκαλούν οι κάτοικοι της περιοχής. Και τι δεν καλλιεργούν εκεί οι κάτοικοι, φασολάκια, κουκιά-όσπρια, πατάτες, ντομάτες, καλαμπόκι και σιτάρι. Από εκεί τραβερσάραμε για την κορφή του όρους Ζήρια ή Κυλλήνη ακολουθώντας ένα αρχέγονο μονοπάτι.
Η ονομασία του βουνού Κυλλήνη οφείλεται στο ανάγλυφο του εδάφους, που δημιουργεί κοιλότητες και λακκώματα. Το βουνό λέγεται και Ζήρια (πιθανόν από τη σλαβική λέξη ζήρι = βελανίδι). Το πρινόδασος στις πρόποδες του βουνού διαδέχτηκαν έλατα και πεύκα, ανάμεσα δε στις βουνοκορφές σχηματίζονται καταπράσινα οροπέδια.
Ο κούκος μέσα στο δάσος μας συντρόφευε με τη χαρακτηριστική φωνή του επιβεβαιώνοντας τον ερχομό της Άνοιξης, όπως λέει και το σχετικό τραγούδι. «Ο κούκος βεβαιώνει πως έλιωσε το χιόνι, δεν έχουμε χειμώνα με χέρια παγωμένα…». Δύσκολη αποδείχτηκε η ανάβαση μετά τα 1700 μέτρα υψόμετρο, το έδαφος ήταν πολύ ανώμαλο με συνεχόμενες σάρες και υπήρχε μεγάλη ανωφέρεια. Το περπάτημα γίνονταν όλο και πιο κοπιαστικό, μας κόβονταν η ανάσα και ανέβαιναν οι σφίξεις της καρδιάς. Αντίθετα η αλπική ζώνη μέχρι την κορφή είχε ήπιες κλήσεις, και η ανάβαση ήταν σαφώς ομαλή και ευχάριστη.
Πέντε ώρες κράτησε η σκληρή ανάβαση ίσαμε την «Ψηλή Κορφή» (υψ. 2374μ.) της Ζήριας όπως ονομάζεται. Όλα τα λακκώματα και οι λαγκαδιές ήταν γεμάτες από χιόνι, ενώ σε πολλά σημεία το χιόνι είχε πάχος αρκετών μέτρων, τη μεγάλη αυτή συσσώρευση χιονιού στην Κρήτη τη λέμε «κέραμος».
Πολύχρωμα λουλούδια με το λιώσιμο του χιονιού βλαστοσέρνουν με γρήγορο ρυθμό για να προλάβουν την άνοιξη, δεν έχουν πολλά περιθώρια για καθυστέρηση. Πάνω στην κορφή υπήρχε μια απέραντη ησυχία, γαλήνη και αρμονία. Τα πουλιά της άγριας πανίδας ήταν λιγοστά, ενώ τα αιγοπρόβατα δεν είχαν ακόμα ανέβει στα θερινά βοσκοτόπια. Μόνο η απρόσκλητη παρουσία μας διατάραξε κάπως την αρμονία αυτή. Όλα αυτά μας μάγεψαν, μας συγκίνησαν, μας ηρέμησαν και μας έφυγε κάθε σωματική κούραση.
Το μονοπάτι που ακολουθήσαμε, ήταν καλά διαμορφωμένο και σημαδεμένο μέσα το ελατόδασος είχαμε μοναδική παρέα το κελάηδημα των πουλιών, το θρόισμα των φύλλων και τα γάργαρα νερά των ρυακιών.
Συναντήσαμε το ξωκλήσι του Σωτήρα Χρηστού, συνεχίσαμε μια πολύ ανηφορική πορεία μέσα στο δάσος και στα 1500 μέτρα υψόμετρο συναντήσαμε ένα μικρό καταπράσινο γραφικό οροπέδιο. Από εκεί τραβερσάραμε μέσα στην αλπική ζώνη για την κορφή του Ολίγυρτου (υψ1934μ). Το ανέβασμα ήταν πάρα πολύ δύσκολο λόγο της μεγάλης ανωφέρειας και μετά από τρεισήμισι ώρες δύσκολης ανάβασης καθίσαμε πάνω στην κορφή.
Η μέρα ήταν ηλιόλουστη, επικρατούσαν καλές καιρικές συνθήκες με μεγάλη διαύγεια και δροσερό αεράκι. Βλέπαμε καθαρά τη μισή Πελοπόννησο, βόρεια ήταν το όρος Ζήρια ή Κυλλήνη, δυτικά ο άγριος Χελμός ή Αροάνια, ακόμα πιο δυτικά ο Ερύμανθος, νότια το κωνοφόρο Μαίναλο, καθώς επίσης και άλλες αμέτρητες βουνοκορφές. Ο μόνος κάμπος που βλέπαμε ήταν το γραφικό οροπέδιο της Στυμφαλίας με τη λίμνη. Εκεί πάνω ηρεμήσαμε, γίναμε ένα με το βουνό, το μάτι μας δέχονταν τα ερεθίσματα του μαγευτικού και ανοιξιάτικου τοπίου. Το λιόγερμα ολοένα και παραδίδονταν στις πορφυρές γάζες του δειλινού και άρχισε η επιστροφή, η οποία κράτησε δυόμισι ώρες.
Ζήρια ή Κυλλήνη 24ης Απριλίου: Η Γκούρα (900 μ) είναι η ορεινή πρωτεύουσα του Δήμου Φενεού με τα παλιά αρχοντικά, τα πέτρινα σπίτια, τα καλντεριμένια σοκάκια και την ωραιότερη πλατεία. Κάτω από το χωριό απλώνονταν το γραφικότατο και καταπράσινο οροπέδιο του Φενεού , «Γη της επαγγελίας» την αποκαλούν οι κάτοικοι της περιοχής. Και τι δεν καλλιεργούν εκεί οι κάτοικοι, φασολάκια, κουκιά-όσπρια, πατάτες, ντομάτες, καλαμπόκι και σιτάρι. Από εκεί τραβερσάραμε για την κορφή του όρους Ζήρια ή Κυλλήνη ακολουθώντας ένα αρχέγονο μονοπάτι.
Η ονομασία του βουνού Κυλλήνη οφείλεται στο ανάγλυφο του εδάφους, που δημιουργεί κοιλότητες και λακκώματα. Το βουνό λέγεται και Ζήρια (πιθανόν από τη σλαβική λέξη ζήρι = βελανίδι). Το πρινόδασος στις πρόποδες του βουνού διαδέχτηκαν έλατα και πεύκα, ανάμεσα δε στις βουνοκορφές σχηματίζονται καταπράσινα οροπέδια.
Ο κούκος μέσα στο δάσος μας συντρόφευε με τη χαρακτηριστική φωνή του επιβεβαιώνοντας τον ερχομό της Άνοιξης, όπως λέει και το σχετικό τραγούδι. «Ο κούκος βεβαιώνει πως έλιωσε το χιόνι, δεν έχουμε χειμώνα με χέρια παγωμένα…». Δύσκολη αποδείχτηκε η ανάβαση μετά τα 1700 μέτρα υψόμετρο, το έδαφος ήταν πολύ ανώμαλο με συνεχόμενες σάρες και υπήρχε μεγάλη ανωφέρεια. Το περπάτημα γίνονταν όλο και πιο κοπιαστικό, μας κόβονταν η ανάσα και ανέβαιναν οι σφίξεις της καρδιάς. Αντίθετα η αλπική ζώνη μέχρι την κορφή είχε ήπιες κλήσεις, και η ανάβαση ήταν σαφώς ομαλή και ευχάριστη.
Πέντε ώρες κράτησε η σκληρή ανάβαση ίσαμε την «Ψηλή Κορφή» (υψ. 2374μ.) της Ζήριας όπως ονομάζεται. Όλα τα λακκώματα και οι λαγκαδιές ήταν γεμάτες από χιόνι, ενώ σε πολλά σημεία το χιόνι είχε πάχος αρκετών μέτρων, τη μεγάλη αυτή συσσώρευση χιονιού στην Κρήτη τη λέμε «κέραμος».
Πολύχρωμα λουλούδια με το λιώσιμο του χιονιού βλαστοσέρνουν με γρήγορο ρυθμό για να προλάβουν την άνοιξη, δεν έχουν πολλά περιθώρια για καθυστέρηση. Πάνω στην κορφή υπήρχε μια απέραντη ησυχία, γαλήνη και αρμονία. Τα πουλιά της άγριας πανίδας ήταν λιγοστά, ενώ τα αιγοπρόβατα δεν είχαν ακόμα ανέβει στα θερινά βοσκοτόπια. Μόνο η απρόσκλητη παρουσία μας διατάραξε κάπως την αρμονία αυτή. Όλα αυτά μας μάγεψαν, μας συγκίνησαν, μας ηρέμησαν και μας έφυγε κάθε σωματική κούραση.
Ο κοσμογυριστής ήλιος ήδη είχε βάλει ρότα
για τη δύση του και εμείς αρχίσαμε την
κάθοδο από την βορειοανατολική πλευρά του βουνού. Είμαστε τυχεροί γιατί μια χιονούρα μήκους
χιλίων και πλέον μέτρων, μας έφερε σε λιγότερο από δέκα λεπτά της ώρας στο μαγευτικό
οροπέδιο της Ζήριας (υψ.1500μ.). Στο
οροπέδιο υπάρχει το καταφύγιο του Ε.Ο.Σ
.Κορίνθου, πολλά οικήματα με στάνες κτηνοτρόφων και το χιονοδρομικό κέντρο Ζήριας, το οποίο είναι μικρό με ξύλινο σαλέ
και εξυπηρετεί αρχάριους και παιδιά. Κάναμε διάσχιση του βουνού από τα δυτικά
προς τα ανατολικά και κράτησε περίπου οκτώ ώρες.
Μεταξύ της μεγάλης Ζήριας και της Μικρής Ζήριας σχηματίζεται μια μεγάλη παραδεισένια κοιλάδα, με αδιαπέραστα δάση από έλατα και κωνοφόρα μαυρόπευκα και ονομάζεται «Φλαμπουρίτσα». Τα ρυάκια τρέχουν κρυστάλλινα νερά που αναβλύζουν κάτω από αιωνόβια δέντρα και χάνονται σε υπόγειες απορροές, ενώ στην έξοδο της κοιλάδας βρίσκονται οι πηγές του ποταμού Σύθα. Στη δυτική πλευρά της μαγευτικής Φλαμπουρίτσας σε υψόμετρο 1700 μέτρων βρίσκεται το σπήλαιο του Ερμή. Κατά τη μυθολογία ο Άτλαντας και η Ωκεανίδα Πλειόνι γέννησαν στην Κυλλήνη τις επτά κόρες. Μια από αυτές τη Μαία αγάπησε ο Δίας κρυφά από την Ήρα και γέννησε σε μια σπηλιά στην Κυλλήνη τον Ερμή. Εδώ στην Κυλλήνη απέκτησε ο Ερμής με τη νύμφη Δρυόπη το Θεό Πάνα, ο οποίος είχε πόδια τράγου και στη θέα του προκαλούσε πανικό (παν-πανικός). Ο Πάνας είναι η ψυχή των βουνοκορφών των πηγών, των δασών, προστάτης των ποιμένων και των κυνηγών.
Η χλωρίδα και η πανίδα στην όμορφη Κυλλήνη είναι πλούσια, κυριαρχούν τα έλατα, τα μαυρόπευκα κυρίως στη Φλαμπουρίτσα, αγριοκορομηλιές, αγριολούλουδα, μενεξέδες, ασβοί, κουνάβια, τυφλοπόντικες, λαγοί, αγριογούρουνα, χρυσαετοί, γεράκια, κοράκια και άλλα.
Φθάσαμε στο ορεινό γραφικό χωριό Άνω Τρίκαλα σε υψόμετρο 1100 μέτρων, που χάνεται μέσα στα έλατα, τα πεύκα και τα οπωροφόρα δέντρα, όπου εγκατασταθήκαμε σε παραδοσιακούς ξενώνες. Τα Άνω Τρίκαλα, τα Μεσαία και τα Κάτω μαζί με τις ομορφιές των συνοικισμών με τα πέτρινα σπίτια, τις βρύσες με τα κρύα νερά, τις ξενοδοχειακές μονάδες και τις παραδοσιακές ταβέρνες έχουν αναβαθμίσει την περιοχή κυρίως σε χειμερινό τουρισμό.
Μεταξύ της μεγάλης Ζήριας και της Μικρής Ζήριας σχηματίζεται μια μεγάλη παραδεισένια κοιλάδα, με αδιαπέραστα δάση από έλατα και κωνοφόρα μαυρόπευκα και ονομάζεται «Φλαμπουρίτσα». Τα ρυάκια τρέχουν κρυστάλλινα νερά που αναβλύζουν κάτω από αιωνόβια δέντρα και χάνονται σε υπόγειες απορροές, ενώ στην έξοδο της κοιλάδας βρίσκονται οι πηγές του ποταμού Σύθα. Στη δυτική πλευρά της μαγευτικής Φλαμπουρίτσας σε υψόμετρο 1700 μέτρων βρίσκεται το σπήλαιο του Ερμή. Κατά τη μυθολογία ο Άτλαντας και η Ωκεανίδα Πλειόνι γέννησαν στην Κυλλήνη τις επτά κόρες. Μια από αυτές τη Μαία αγάπησε ο Δίας κρυφά από την Ήρα και γέννησε σε μια σπηλιά στην Κυλλήνη τον Ερμή. Εδώ στην Κυλλήνη απέκτησε ο Ερμής με τη νύμφη Δρυόπη το Θεό Πάνα, ο οποίος είχε πόδια τράγου και στη θέα του προκαλούσε πανικό (παν-πανικός). Ο Πάνας είναι η ψυχή των βουνοκορφών των πηγών, των δασών, προστάτης των ποιμένων και των κυνηγών.
Η χλωρίδα και η πανίδα στην όμορφη Κυλλήνη είναι πλούσια, κυριαρχούν τα έλατα, τα μαυρόπευκα κυρίως στη Φλαμπουρίτσα, αγριοκορομηλιές, αγριολούλουδα, μενεξέδες, ασβοί, κουνάβια, τυφλοπόντικες, λαγοί, αγριογούρουνα, χρυσαετοί, γεράκια, κοράκια και άλλα.
Φθάσαμε στο ορεινό γραφικό χωριό Άνω Τρίκαλα σε υψόμετρο 1100 μέτρων, που χάνεται μέσα στα έλατα, τα πεύκα και τα οπωροφόρα δέντρα, όπου εγκατασταθήκαμε σε παραδοσιακούς ξενώνες. Τα Άνω Τρίκαλα, τα Μεσαία και τα Κάτω μαζί με τις ομορφιές των συνοικισμών με τα πέτρινα σπίτια, τις βρύσες με τα κρύα νερά, τις ξενοδοχειακές μονάδες και τις παραδοσιακές ταβέρνες έχουν αναβαθμίσει την περιοχή κυρίως σε χειμερινό τουρισμό.
Μικρή Ζήρια 25 Απριλίου: Πολύ νωρίς το πρωί δέκα έξι ορειβάτες αναχώρησαν με
προορισμό τη Μικρή Ζήρια ( υψ2086μ). Μέσα τα έλατα της μαγευτικής Φλαμπουρίτσας ανηφόρησαν
για το βουνό, δεν υπήρχε ούτε μονοπάτι, ούτε σήμανση, προχωρούσαν με τη βοήθεια
του ορειβατικού χάρτη. Αποδείχτηκε πολύ σκληρή ανάβαση, η οποία κράτησε
περισσότερες από εννέα ώρες. Τελικά κατόρθωσαν να ανέβουν στην κορφή
εννέα άτομα.
Λίμνη Δοσίου: Οι υπόλοιποι ορειβάτες ακολουθήσαμε μια ήπια διαδρομή μέσα στο ελατόδασος, σε καταπράσινα λιβάδια με προορισμό τη λίμνη "Δοσίου" (υψ.1480). Αντικρίσαμε μια μαγευτική εικόνα, που είναι κρυμμένη στη Ζήρεια και εμφανίζεται τον χειμώνα που μαζεύει το νερό των βροχοπτώσεων. Η λίμνη περιβάλλεται από βουνά τα οποία είναι κατάφυτα με έλατα και πεύκα, αποτελεί ένα μοναδικό σύμπλεγμα, που συνδυάζει βουνό, δάσος και λίμνη, προσφέρεται δε όλες τις εποχές του έτους για ηρεμία και ανάπαυση.
Ο δρόμος μας έφερε πάλι στο γραφικό οροπέδιο της Ζήριας, από εκεί για την επιστροφή πήραμε, ένα σημαδεμένο μονοπάτι που είναι χαραγμένο πάνω στην δυτική κορυφογραμμή των βουνών που σχηματίζουν τη μαγευτική κοιλάδα της Φλαμπουρίτσας. Η θέα από εκεί πάνω ήταν εκπληκτική λόγω της ηλιόλουστης μέρας, φαίνονταν πολύ καθαρά ο Κορινθιακός Κόλπος, το ιερό βουνό Παρνασσός και η Γκιώνα της Στερεάς Ελλάδας. Η μέρα μάζευε σιγά-σιγά τα φτερά της για να κουρνιάσει στο βάθος του Χελμού. Η όλη πορεία μας πήρε έξι ώρες.
Λίμνη Δοσίου: Οι υπόλοιποι ορειβάτες ακολουθήσαμε μια ήπια διαδρομή μέσα στο ελατόδασος, σε καταπράσινα λιβάδια με προορισμό τη λίμνη "Δοσίου" (υψ.1480). Αντικρίσαμε μια μαγευτική εικόνα, που είναι κρυμμένη στη Ζήρεια και εμφανίζεται τον χειμώνα που μαζεύει το νερό των βροχοπτώσεων. Η λίμνη περιβάλλεται από βουνά τα οποία είναι κατάφυτα με έλατα και πεύκα, αποτελεί ένα μοναδικό σύμπλεγμα, που συνδυάζει βουνό, δάσος και λίμνη, προσφέρεται δε όλες τις εποχές του έτους για ηρεμία και ανάπαυση.
Ο δρόμος μας έφερε πάλι στο γραφικό οροπέδιο της Ζήριας, από εκεί για την επιστροφή πήραμε, ένα σημαδεμένο μονοπάτι που είναι χαραγμένο πάνω στην δυτική κορυφογραμμή των βουνών που σχηματίζουν τη μαγευτική κοιλάδα της Φλαμπουρίτσας. Η θέα από εκεί πάνω ήταν εκπληκτική λόγω της ηλιόλουστης μέρας, φαίνονταν πολύ καθαρά ο Κορινθιακός Κόλπος, το ιερό βουνό Παρνασσός και η Γκιώνα της Στερεάς Ελλάδας. Η μέρα μάζευε σιγά-σιγά τα φτερά της για να κουρνιάσει στο βάθος του Χελμού. Η όλη πορεία μας πήρε έξι ώρες.
Το βράδυ σε παραδοσιακή ταβέρνα του
χωριού Άνω Τρίκαλα έγινε το αποχαιρετιστήριο δείπνο των ορειβατών κυρίως με
νηστίσιμα εδέσματα, ακολούθησε γλέντι πέραν του μεσονυκτίου.
Ζαρούχλα - Επιστροφή 26 Απριλίου: Το λεωφορείο μας έφερε στο γραφικό χωριό Ζαρούχλα (υψ.1020 μ), που βρίσκεται στις νοτιοανατολικές υπώρειες του Χελμού ή Αοράνια. Η Ζαρούχλα είναι ένα μικρό παραδοσιακό χωριό κτισμένο μέσα σε μια κοιλάδα, ενώ οι πλαγιές των γύρω βουνών είναι κατάφυτες από έλατα. Το όλο τοπίο χαρακτηρίζεται ιδιαιτέρου κάλλους, έχει αποκτήσει μεγάλη φήμη και αποτελεί τουριστικό θέρετρο.
Λίγα χιλιόμετρα από τη Ζαρούχλα βρίσκεται η μαγευτική λίμνη του «Τσιβλιού», η οποία περιβάλλεται με έλατα και πεύκα. Η λίμνη σχηματίστηκε το 1913 εξαιτίας μεγάλης κατολίσθησης, η οποία έκλεισε την δίοδο του φαραγγιού.
Το λεωφορείο μας αποβίβασε στον Πειραιά επιβιβαστήκαμε στο πλοίο, το οποίο έβαλε ρότα για το Ηράκλειο.
Ζαρούχλα - Επιστροφή 26 Απριλίου: Το λεωφορείο μας έφερε στο γραφικό χωριό Ζαρούχλα (υψ.1020 μ), που βρίσκεται στις νοτιοανατολικές υπώρειες του Χελμού ή Αοράνια. Η Ζαρούχλα είναι ένα μικρό παραδοσιακό χωριό κτισμένο μέσα σε μια κοιλάδα, ενώ οι πλαγιές των γύρω βουνών είναι κατάφυτες από έλατα. Το όλο τοπίο χαρακτηρίζεται ιδιαιτέρου κάλλους, έχει αποκτήσει μεγάλη φήμη και αποτελεί τουριστικό θέρετρο.
Λίγα χιλιόμετρα από τη Ζαρούχλα βρίσκεται η μαγευτική λίμνη του «Τσιβλιού», η οποία περιβάλλεται με έλατα και πεύκα. Η λίμνη σχηματίστηκε το 1913 εξαιτίας μεγάλης κατολίσθησης, η οποία έκλεισε την δίοδο του φαραγγιού.
Το λεωφορείο μας αποβίβασε στον Πειραιά επιβιβαστήκαμε στο πλοίο, το οποίο έβαλε ρότα για το Ηράκλειο.
Όλοι
μας μείναμε ευχαριστημένοι, μαγεμένοι, ανανεωμένοι με τις νέες εμπειρίες που
αποκτήσαμε στα πανέμορφα βουνά της ορεινής Κορινθίας. Οι μαγευτικές εικόνες των
οποίων έμειναν τυπωμένες βαθιά μέσα στο νου μας. Αποκτήσαμε περισσότερη δύναμη,
για να γιορτάσουμε το θείο Πάσχα το πέρασμα από τη μια ζωή στην άλλη.
Την διοργάνωση της εκδρομής έκανε ο Ε.Ο.Σ. Ηρακλείου με αρχηγό τον Σπύρο Καλεμάκη, τον οποίο ευχαριστούμε θερμά, για την πάρα πολύ καλή διοργάνωση.
Από το Ε.Ο.Σ. Μοιρών πήραν μέρος οι: Γιώργος Σπυριδάκης πρόεδρος, Μανόλης Δακανάλης αντιπρόεδρος, Αποστόλης Παυλίδης γραμματέας, Κούλα Παυλίδη, Γιώργης Ξαγοραράκης, Μανέλης Βολονάκης, Ρένα Νικολουδάκη, Νικίας Αλεξανδράκης, Γιάννης Κλημαθιανάκης, Μαρία Πετράκη, Αντώνης Καραμπακάκης και Μαρία Μεντζάκη μέλη.-
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΑΠΟΨΗ του νότου φύλλο 275 της 17-5-.2002.
Την διοργάνωση της εκδρομής έκανε ο Ε.Ο.Σ. Ηρακλείου με αρχηγό τον Σπύρο Καλεμάκη, τον οποίο ευχαριστούμε θερμά, για την πάρα πολύ καλή διοργάνωση.
Από το Ε.Ο.Σ. Μοιρών πήραν μέρος οι: Γιώργος Σπυριδάκης πρόεδρος, Μανόλης Δακανάλης αντιπρόεδρος, Αποστόλης Παυλίδης γραμματέας, Κούλα Παυλίδη, Γιώργης Ξαγοραράκης, Μανέλης Βολονάκης, Ρένα Νικολουδάκη, Νικίας Αλεξανδράκης, Γιάννης Κλημαθιανάκης, Μαρία Πετράκη, Αντώνης Καραμπακάκης και Μαρία Μεντζάκη μέλη.-
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΑΠΟΨΗ του νότου φύλλο 275 της 17-5-.2002.
Αναρτήθηκε
στο mires46.blogspot.com
 |
| Οι Μοιριανοί στη κορφή του Ολίγυρτου |
 |
| Στυμφαλία |
 |
| Στον Ολίγυρτο |
 |
| Η Ζήρια από τον Ολίγυρτο |
 |
| Ολίγυρτος |
 |
| Ολίγυρτος |
 |
| Η κοιλάδα της Στυμφαλίας |
 |
| Ζήρια |
 |
| Δυτική πλευρά της Ζήριας |
 |
| Ζήρια |
 |
| Ζήρια |
 |
| Ζήρια 2000 μ. |
 |
| Κορφή Ζήριας |
 |
| Κορφές Ζήριας |
 |
| Όλοι στην κορφή της Ζήριας |
 |
| Μεγάλη χιονούρα |
 |
| Στο βάθος η Μικρή Ζήρια |
 |
| Οροπέδιο Ζήριας |
 |
| Οροπέδιο Ζήριας |
 |
| Άνω Τρίκαλα |
 |
| Προς λίμνη Δοσίου |
 |
| Λίμνη Δοσίου |
 |
| Η Μεγάλη Ζήρια |
 |
| Μονή Αγίου Βλασίου |
 |
| Φύτρωσε πάνω στον ξηρό κορμό |
 |
| Η μεγευτική Φλαμπουρίτσα |
 |
| Λίμνη Τσιβλιού |
 |
| Προς οροπέδιο Ζήριας |
 |
| Στη Ζήρια |
 |
| Ζαρούχλα |
